Boeskoolman

Donderdagavond in Oldenzaal. Ik sluit aan in een lange rij. Hier klinkt nog geroezemoes. Hoe dichter bij de deur, hoe stiller het wordt.

Op een scherm verschijnen foto’s van een leven waarin ik een eindje mee mocht lopen.
Ik vraag me ondertussen af wat ik ga zeggen. Moet ik me voorstellen? Het ongetwijfeld overbelaste geheugen een handje helpen? De vorige ontmoeting is al zo lang geleden.

De herkenning is er echter direct. Dat ontroert me. Net zoals de hartelijkheid waarmee we prachtige herinneringen ophalen. Ik deel mijn medeleven met de naasten en groet de gesloten kist met een glimlach.