En nu even over naar iets heel anders…de roodborst
Terwijl de oorlog in Oekraïne onverminderd voortwoedt, er bij onze oosterburen een rechtse putsch lijkt te zijn verijdeld en er in eigen land gedoe is over excuses voor het slavernijverleden, ging het deze week in het Mediaforum op Radio 1 opeens over het roodborstje. Het item werd ingebracht door de hoofdredacteur van de Krant van Wakker Nederland.
Ik spitste direct mijn oren. Immers, wanneer dit grote landelijke ochtendblad iets agendeert – veelal, ook buiten Sinterklaastijd, met grote chocoladeletters op de voorpagina - dan rommelt er meestal iets in de vaderlandse onderbuik.
Dat leek nu ook het geval. De wakkere hoofdredacteur refereerde aan een bericht op Nu.nl over een onderzoek waaruit zou blijken dat roodborstjes op het platteland rustiger zijn dan hun driftige soortgenoten in de stad.
Aha, dacht ik, dat roodborstje staat natuurlijk voor De Kloof, het Gapende Gat tussen stad en platteland. En de wakkere hoofdredacteur kiest de kant van het platteland. Nou, het leek inderdaad die kant op te gaan. De driftige stadsroodborst was voor de spreekbuis van redelijk rechts van z’n voetstuk gevallen. Bij de concurrentie op links, De Volkskrant, was het vogeltje dat in het lieflijke liedje zo vrolijk tegen het raam tikt, namelijk al eerder afgeschilderd als een ‘agressieve opportunist’ en ‘een beetje xenofoob’ omdat’ie ‘slecht tegen nieuwkomers kan’.
De wakkere hoofdredacteur was door al deze negatieve publiciteit rond het onschuldig gewaande vogeltje ‘een beetje van slag’ geraakt, zo liet hij weten. Wat hem er niet van weerhield zijn journalistieke plicht te doen en op zoek te gaan naar een tegengeluid. Helaas, zelfs Vogelbescherming schilderde de roodborst (let op: het lieflijke verkleinwoordje blijft inmiddels achterwege) als een agressieve vreemdelingenhater, die in z’n eigen spiegelbeeld in een ruit een vijand ziet die verjaagd moet worden.
Maar de even wakkere als vasthoudende hoofdredacteur gaf niet op en stuitte na diepgaand onderzoek op een columnist van de Financial Times, die het wel opnam voor de roodborst. Dat gewelddadige imago klopte helemaal niet volgens deze scribent, van wie je toch zou verwachten dat deze zich zou verdiepen in de gevolgen van de inflatie, dan wel andere zaken van groot economisch gewicht. De wakkere hoofdredacteur, intussen, voerde als verzachtende omstandigheid voor het vermeende agressieve gedrag van de roodborst aan dat deze vogeltjes gemiddeld slecht 13 maanden leven en dan ook nog elke dag hun eigen gewicht aan voedsel naar binnen moeten werken. ‘Ga d’r maar aan staan!’
Mediapanellid van dienst, politiek duider Kees Boonman, verklaarde na het aanhoren van dit verhaal dat hij de ‘vogelsector’ toch wat beter in de gaten zou moeten houden. Waaraan hij schalks toe voegde uit te zien naar de opening van de Krant van Wakker Nederland de volgende dag. Die zou wel eens over meeuwen kunnen gaan, pareerde de hoofdredacteur. ‘Vliegende ratten!’
Terwijl ik mij het hoofd brak over de vraag waar dat dan weer een metafoor voor zou kunnen zijn, hielp een ander pannellid me uit de droom: ‘Je mag de media wel lezen, maar je moet altijd zelf blijven denken.’
Nog weer later bedacht ik me dat het ook wel eens lekker is om het af en toe over iets heel anders te hebben dan de ellende die de media dag na dag over ons uitstorten.
Waarvan acte.
Ik spitste direct mijn oren. Immers, wanneer dit grote landelijke ochtendblad iets agendeert – veelal, ook buiten Sinterklaastijd, met grote chocoladeletters op de voorpagina - dan rommelt er meestal iets in de vaderlandse onderbuik.
Dat leek nu ook het geval. De wakkere hoofdredacteur refereerde aan een bericht op Nu.nl over een onderzoek waaruit zou blijken dat roodborstjes op het platteland rustiger zijn dan hun driftige soortgenoten in de stad.
Aha, dacht ik, dat roodborstje staat natuurlijk voor De Kloof, het Gapende Gat tussen stad en platteland. En de wakkere hoofdredacteur kiest de kant van het platteland. Nou, het leek inderdaad die kant op te gaan. De driftige stadsroodborst was voor de spreekbuis van redelijk rechts van z’n voetstuk gevallen. Bij de concurrentie op links, De Volkskrant, was het vogeltje dat in het lieflijke liedje zo vrolijk tegen het raam tikt, namelijk al eerder afgeschilderd als een ‘agressieve opportunist’ en ‘een beetje xenofoob’ omdat’ie ‘slecht tegen nieuwkomers kan’.
De wakkere hoofdredacteur was door al deze negatieve publiciteit rond het onschuldig gewaande vogeltje ‘een beetje van slag’ geraakt, zo liet hij weten. Wat hem er niet van weerhield zijn journalistieke plicht te doen en op zoek te gaan naar een tegengeluid. Helaas, zelfs Vogelbescherming schilderde de roodborst (let op: het lieflijke verkleinwoordje blijft inmiddels achterwege) als een agressieve vreemdelingenhater, die in z’n eigen spiegelbeeld in een ruit een vijand ziet die verjaagd moet worden.
Maar de even wakkere als vasthoudende hoofdredacteur gaf niet op en stuitte na diepgaand onderzoek op een columnist van de Financial Times, die het wel opnam voor de roodborst. Dat gewelddadige imago klopte helemaal niet volgens deze scribent, van wie je toch zou verwachten dat deze zich zou verdiepen in de gevolgen van de inflatie, dan wel andere zaken van groot economisch gewicht. De wakkere hoofdredacteur, intussen, voerde als verzachtende omstandigheid voor het vermeende agressieve gedrag van de roodborst aan dat deze vogeltjes gemiddeld slecht 13 maanden leven en dan ook nog elke dag hun eigen gewicht aan voedsel naar binnen moeten werken. ‘Ga d’r maar aan staan!’
Mediapanellid van dienst, politiek duider Kees Boonman, verklaarde na het aanhoren van dit verhaal dat hij de ‘vogelsector’ toch wat beter in de gaten zou moeten houden. Waaraan hij schalks toe voegde uit te zien naar de opening van de Krant van Wakker Nederland de volgende dag. Die zou wel eens over meeuwen kunnen gaan, pareerde de hoofdredacteur. ‘Vliegende ratten!’
Terwijl ik mij het hoofd brak over de vraag waar dat dan weer een metafoor voor zou kunnen zijn, hielp een ander pannellid me uit de droom: ‘Je mag de media wel lezen, maar je moet altijd zelf blijven denken.’
Nog weer later bedacht ik me dat het ook wel eens lekker is om het af en toe over iets heel anders te hebben dan de ellende die de media dag na dag over ons uitstorten.
Waarvan acte.
