Het inluiden van een nieuwe levensfase naar volwassenheid
Er zijn soms van die dagen dat je weer een levensfase kunt afsluiten. Afgelopen maandag was er weer zo’n één: onze jongste dochter ging met haar klas van groep 8 op kamp. Naar Rijssen! Op de fiets! Ja, u hoort het goed: ruim 32 kilometer fietsend vanuit Enschede! Veel bewegen en zorg voor de natuur wordt er bij ons al vroeg ingeramd. Niet met de bus of auto, nee gewoon die korte jonge beentjes laten zwoegen en spieren kweken. Daar is niets mis mee, leek me. Op het schoolplein hoorde ik echter dat niet elke ouder daar blij mee was: de auto of bus was leuker.
Toen één van de ouders mij dat vertelde, moest ik denken aan mijn laatste schoolreis van de basisschool naar Vlieland. Bussen en boten werden ingezet. Was het voor mij minder leuk als ik met de fiets op kamp was geweest? Als kind zou ik liever voor het makkelijke vervoer gekozen hebben, maar ik denk niet dat ik er minder plezier zou beleven door te trappen. Voor mij was het voor het eerst dat ik zo lang en zo ver op vakantie ging. Mijn ouders hadden hier geen geld voor. Daarom was die laatste schoolreis op de basisschool een onuitwisbare herinnering voor mij: koude aprildagen, zingend in de bus, zeeziek op de boot, de prachtige duinen en stranden aan de Noordzee, pittoreske straten en huizen, disco-avonden, samen eten en de slapeloze nachten.
Daar stonden wij dan als ouders op het schoolplein voor het laatst onze jongste dochter uit te zwaaien in haar laatste maanden van haar basisschool. Een fase die ik met gemengde gevoelens afsluit. Het waren fijne en onvergetelijke schooljaren voor haar, maar bij het vierde kind heb je als ouder het schoolplein en alles wat er bij hoort wel gezien. Maar voor een 12-jarig meisje is het een grote sprong. Het vertrouwde laat ze achter zich en ze stapt een vreemde wereld binnen: een nieuwe grote school, nieuwe klasgenoten, verlies van haar beste klasmaatjes en onderaan beginnen. Gelukkig weten we als ervaren ouders dat het uiteindelijk goed komt en zijn weet dat ook van haar andere zussen.
Toch voelt het laatste kind uitzwaaien anders. Je neemt definitief afscheid van de basisschool, naar school brengen en ophalen, het schoolplein, brood smeren, 10-minutengesprek, meefietsen met klasse-uitjes, afspreken met andere vriendinnetjes, de nauwe contacten met leerkrachten en andere ouders.
En zo kent elke fase weer een ijkmoment van afscheid en het inluiden van een nieuwe levensfase op het pad naar volwassen worden. Bij het eerste kind ervaar je die fases heel intens als nieuw, maar bij het jongste kind ervaar je alles nog intenser omdat je weet dat het ook de afsluiting van een fase in je eigen leven is.
Fris en vrolijk kwam onze jongste dochter terug uit Rijssen. Op de fiets. Of ze moe was? Nee hoor, zei ze stoer. Ze ging vroeg naar bed en sliep tot 11.00 uur de volgende ochtend.
(Ayfer Koৠsprak deze column op zondag 21 mei uit in het programma ZieZo Zondag van Radio Oost)
Toen één van de ouders mij dat vertelde, moest ik denken aan mijn laatste schoolreis van de basisschool naar Vlieland. Bussen en boten werden ingezet. Was het voor mij minder leuk als ik met de fiets op kamp was geweest? Als kind zou ik liever voor het makkelijke vervoer gekozen hebben, maar ik denk niet dat ik er minder plezier zou beleven door te trappen. Voor mij was het voor het eerst dat ik zo lang en zo ver op vakantie ging. Mijn ouders hadden hier geen geld voor. Daarom was die laatste schoolreis op de basisschool een onuitwisbare herinnering voor mij: koude aprildagen, zingend in de bus, zeeziek op de boot, de prachtige duinen en stranden aan de Noordzee, pittoreske straten en huizen, disco-avonden, samen eten en de slapeloze nachten.
Daar stonden wij dan als ouders op het schoolplein voor het laatst onze jongste dochter uit te zwaaien in haar laatste maanden van haar basisschool. Een fase die ik met gemengde gevoelens afsluit. Het waren fijne en onvergetelijke schooljaren voor haar, maar bij het vierde kind heb je als ouder het schoolplein en alles wat er bij hoort wel gezien. Maar voor een 12-jarig meisje is het een grote sprong. Het vertrouwde laat ze achter zich en ze stapt een vreemde wereld binnen: een nieuwe grote school, nieuwe klasgenoten, verlies van haar beste klasmaatjes en onderaan beginnen. Gelukkig weten we als ervaren ouders dat het uiteindelijk goed komt en zijn weet dat ook van haar andere zussen.
Toch voelt het laatste kind uitzwaaien anders. Je neemt definitief afscheid van de basisschool, naar school brengen en ophalen, het schoolplein, brood smeren, 10-minutengesprek, meefietsen met klasse-uitjes, afspreken met andere vriendinnetjes, de nauwe contacten met leerkrachten en andere ouders.
En zo kent elke fase weer een ijkmoment van afscheid en het inluiden van een nieuwe levensfase op het pad naar volwassen worden. Bij het eerste kind ervaar je die fases heel intens als nieuw, maar bij het jongste kind ervaar je alles nog intenser omdat je weet dat het ook de afsluiting van een fase in je eigen leven is.
Fris en vrolijk kwam onze jongste dochter terug uit Rijssen. Op de fiets. Of ze moe was? Nee hoor, zei ze stoer. Ze ging vroeg naar bed en sliep tot 11.00 uur de volgende ochtend.
(Ayfer Koৠsprak deze column op zondag 21 mei uit in het programma ZieZo Zondag van Radio Oost)
