Het wachten is nu op een hek om Twente
Met de verkiezingen voor Provinciale Staten in het verschiet is het luchtruim, ook in deze contreien, weer eens bezaaid met proefballonnen. Het oplaten ervan is met name populair in kringen van politieke partijen, die er niet zo best voorstaan in de peilingen.
En het werkt kennelijk aanstekelijk, want deze week las ik in de regionale courant een ingezonden brief van een meneer uit Enschede, die er – zonder een spoor van ironie – voor pleitte om 300 Leopardtanks te stallen op de voormalige vliegbasis Twenthe. Deze uitvalsbasis van het serieuzere soort oorlogstuig, strategisch gelegen en met uitstekende logistieke verbindingen (zeker als er ook nog een ‘aftakking van het spoor Hengelo-Bentheim’ zou komen), zou de ‘Randstad Oost’ voor eens en altijd op de kaart zetten. Om het plakgrage linkse milieutuig bij voorbaat de wind uit de zeilen te nemen, schreef de meneer er nog wel bij dat het vanzelfsprekend zou moeten gaan om het modernste materieel, met ‘weinig of geen uitstoot’ dat bovendien ‘minder schadelijk voor de omliggende natuur’ zou zijn. Waaruit ik afleidde dat het een soort omgekeerde neutronenbom op rupsbanden met een stekker zou moeten zijn, die veel schade toebrengt aan gebouwen en materieel, maar mens en natuur spaart.
Nou kan ik hier natuurlijk lacherig doen over doen, maar het wemelt in het Twentse luchtruim inmiddels van de vreemdsoortige en bij voorbaat kansloze proefballonnen, opgelaten door lokale en provinciale politici. Zo werd er vanuit coalitiekringen in Enschede – waar men de afgelopen decennia kennelijk onder een steen heeft gelegen – toch nog maar weer eens gepleit voor een onderzoek naar de kansen voor een luchthaven Twente.
En deze week werd vanuit de gemeente Twenterand manmoedig gepoogd om Twentebreed wat extra lucht te blazen in een eerder elders door de VVD opgelaten proefballonnetje: een onderzoek naar de mogelijkheden om ‘Twentse’ windmolens in de Noordzee te plaatsen. De gedachte daarachter is ongeveer de volgende: Er moeten windmolens komen, maar die willen we niet, dus wringen we ons in allerlei bochten om onder deze gezamenlijke verplichting uit te komen. Ik schrijf hier met enige nadruk gezamenlijke verplichting, omdat alle Twentse gemeenten zich hebben gecommitteerd aan de in het kader van de Regionale Energie Strategie (RES) overeengekomen taakstelling wat betreft met wind en zon op te wekken energie per 2030. Met als stok achter de deur dat de Provincie de regie neemt en dwingend plekken voor windmolens en/of zonneparken aanwijst.
Ja, dat lijkt inderdaad verdomd veel op de netelige situatie waarin ‘we’ ons hebben gewurmd als het gaat om de opvang van asielzoekers. Die willen ‘we’ hier ook niet, dus wringen ‘we’ ons bestuurlijk in allerlei bochten en steken de kop in het zand of proberen het probleem bij de buurgemeente over de schutting te gooien. Wat er dan gebeurt, als de van hogerhand meermaals aangekondigde dwang wordt toegepast, hebben we in Albergen gezien.
Nu de aangekondigde provinciale dwang ten aanzien van het plaatsen van windmolens opportuun wordt, probeert men zich daar ook wanhopig onderuit te worstelen. Met dat vanuit de VVD-hoek opgelaten proefballonnetje om Twentse windmolens in de Noordzee te plaatsen. Iedereen weet dat het een volstrekt kansloze missie is, maar toch wordt het ballonnetje tegen beter weten in steeds verder opgeblazen. Nu door de gemeente Twenterand, die de andere 13 Twentse gemeenten oproept zich achter dit heilloze plan te scharen. Grappig in dit verband: de PVV-fractie in Twenterand noemde het voorstel ‘krankzinnig’. Niet om bovengenoemde redenen, nee, omdat dieren te lijden zouden hebben onder die windmolens op zee.
De wearld is glad op n biester.
Intussen wacht ik met angstige spanning af tot er iemand – uit de politiek of anderszins – met het plan komt een groot hek om Twente te plaatsen. Ik hoop dan wel dat er een poortje in komt.
Zodat ik er uit kan.
En het werkt kennelijk aanstekelijk, want deze week las ik in de regionale courant een ingezonden brief van een meneer uit Enschede, die er – zonder een spoor van ironie – voor pleitte om 300 Leopardtanks te stallen op de voormalige vliegbasis Twenthe. Deze uitvalsbasis van het serieuzere soort oorlogstuig, strategisch gelegen en met uitstekende logistieke verbindingen (zeker als er ook nog een ‘aftakking van het spoor Hengelo-Bentheim’ zou komen), zou de ‘Randstad Oost’ voor eens en altijd op de kaart zetten. Om het plakgrage linkse milieutuig bij voorbaat de wind uit de zeilen te nemen, schreef de meneer er nog wel bij dat het vanzelfsprekend zou moeten gaan om het modernste materieel, met ‘weinig of geen uitstoot’ dat bovendien ‘minder schadelijk voor de omliggende natuur’ zou zijn. Waaruit ik afleidde dat het een soort omgekeerde neutronenbom op rupsbanden met een stekker zou moeten zijn, die veel schade toebrengt aan gebouwen en materieel, maar mens en natuur spaart.
Nou kan ik hier natuurlijk lacherig doen over doen, maar het wemelt in het Twentse luchtruim inmiddels van de vreemdsoortige en bij voorbaat kansloze proefballonnen, opgelaten door lokale en provinciale politici. Zo werd er vanuit coalitiekringen in Enschede – waar men de afgelopen decennia kennelijk onder een steen heeft gelegen – toch nog maar weer eens gepleit voor een onderzoek naar de kansen voor een luchthaven Twente.
En deze week werd vanuit de gemeente Twenterand manmoedig gepoogd om Twentebreed wat extra lucht te blazen in een eerder elders door de VVD opgelaten proefballonnetje: een onderzoek naar de mogelijkheden om ‘Twentse’ windmolens in de Noordzee te plaatsen. De gedachte daarachter is ongeveer de volgende: Er moeten windmolens komen, maar die willen we niet, dus wringen we ons in allerlei bochten om onder deze gezamenlijke verplichting uit te komen. Ik schrijf hier met enige nadruk gezamenlijke verplichting, omdat alle Twentse gemeenten zich hebben gecommitteerd aan de in het kader van de Regionale Energie Strategie (RES) overeengekomen taakstelling wat betreft met wind en zon op te wekken energie per 2030. Met als stok achter de deur dat de Provincie de regie neemt en dwingend plekken voor windmolens en/of zonneparken aanwijst.
Ja, dat lijkt inderdaad verdomd veel op de netelige situatie waarin ‘we’ ons hebben gewurmd als het gaat om de opvang van asielzoekers. Die willen ‘we’ hier ook niet, dus wringen ‘we’ ons bestuurlijk in allerlei bochten en steken de kop in het zand of proberen het probleem bij de buurgemeente over de schutting te gooien. Wat er dan gebeurt, als de van hogerhand meermaals aangekondigde dwang wordt toegepast, hebben we in Albergen gezien.
Nu de aangekondigde provinciale dwang ten aanzien van het plaatsen van windmolens opportuun wordt, probeert men zich daar ook wanhopig onderuit te worstelen. Met dat vanuit de VVD-hoek opgelaten proefballonnetje om Twentse windmolens in de Noordzee te plaatsen. Iedereen weet dat het een volstrekt kansloze missie is, maar toch wordt het ballonnetje tegen beter weten in steeds verder opgeblazen. Nu door de gemeente Twenterand, die de andere 13 Twentse gemeenten oproept zich achter dit heilloze plan te scharen. Grappig in dit verband: de PVV-fractie in Twenterand noemde het voorstel ‘krankzinnig’. Niet om bovengenoemde redenen, nee, omdat dieren te lijden zouden hebben onder die windmolens op zee.
De wearld is glad op n biester.
Intussen wacht ik met angstige spanning af tot er iemand – uit de politiek of anderszins – met het plan komt een groot hek om Twente te plaatsen. Ik hoop dan wel dat er een poortje in komt.
Zodat ik er uit kan.
