Marja Roozendaal, klassiek homeopaat
Hoe homeopathie levenskracht kan activeren
Open linkHet is alweer een jaar of drie geleden. Februari, koud, nat en écht waterig weer. Eind winter, dus de weerstand van menigeen was hard toe aan een beetje zon en warmte. Half Nederland was snotterig, verkouden en grieperig. Zo ook mijn schoondochter en daar kwam bij dat haar holtes dicht zaten. Aan het eind van die dag, besloot ze even te gaan stomen. Je kent het wel, warm water in een bak wat eucalyptus druppels er in, handdoek over je hoofd en zo even een kwartiertje blijven zitten.
Op het moment dat ze de bak met loeiheet water op haar schoot wou zetten ging het mis en à¡l het hete water stroomde over haar buik en benen. In een reflex rende ze naar boven en wilde warm douchen. Eenmaal boven aangekomen ging het bij de douche mis en dreigde ze van de pijn flauw te vallen. Mijn zoon schatte de situatie gelijk goed in, belde de ambulance en mij, zijn homeopathische EHBO-doosje al in de aanslag.
Ik noemde het middel dat hij haar moest laten nemen, met de instructies; elke 5 minuten laten gebruiken! Enfin, in de ambulance, ziekenhuis, inschatting derde graads, brandwondencentrum en opname…
Ze had héél veel pijn. Onderweg is ze de instructies blijven opvolgen en ik had haar even aan de telefoon. ‘Het is te doen’ zei ze dapper.
In het brandwondencentrum werden ze al verwacht. Daar werd de schade bekeken en de eerste hulp toegepast. Daarnaast zorgde de verpleging voor een heerlijk bed, daar was ze ook wel aan toe. Ze schetsten wel een doemscenario; derde graads waarschijnlijk, transplantatie, langdurig opname…
De dagen daarna is ze de middelen blijven gebruiken. In steeds sterkere versies en de dosering op geleide van de symptomen. Na drie dagen werd er in het brandwondencentrum niet meer gesproken over transplantatie omdat de wonden toch tot rust leken te komen. Ze heeft ook geen pijnstilling gebruikt, terwijl ze morfine mocht en kreeg. Deze legde ze consequent in haar nachtkastje.
En zo werd de prognose ‘afgeschaald’ - zouden we in deze tijd zeggen - en ging ‘men’ voor een goed herstel waarbij ze wel zeiden dat ze dit nog nooit zà³ hadden meegemaakt…
Na een anderhalve week mocht de huid aan de lucht drogen, dus de verbanden er blijvend af. Dat ging mooi. Ze bleef doorgaan met de geïndiceerde homeopatische middelen en vanuit zichzelf nam ze trouw hoog vitamine C en vitamine D.
Na drie weken mocht ze naar huis. De wonden zagen er heel rustig, mooi en herstellend uit. En dit proces zette zich door. Heel vaag zie je nu nog de contouren van de verbranding, en dat zal blijven. Maar niemand die het opvalt, zo minimaal is het zichtbaar.
De homeopatische middelen hebben de levenskracht zà³ kunnen te activeren dat deze in volle kracht én gelijk vanaf het eerste moment de genezing in gang kon zetten. Ofwel de onzichtbare, inwendige schade, het inprenten van de verbranding is niet zà³ diep gegaan als het normaal gesproken wél had gedaan, getuige ook de inschattingen van beide ziekenhuizen. En daar hebben ze er écht wel verstand van omdat ze jaarlijks -tig van deze verbrandingen binnen krijgen.
Gelukkig is de schade hier dan toch heel beperkt gebleven. En daar doen we het voor!
Marja Roozendaal, klassiek homeopaat
www.klassiekehomeopathie.nl
Op het moment dat ze de bak met loeiheet water op haar schoot wou zetten ging het mis en à¡l het hete water stroomde over haar buik en benen. In een reflex rende ze naar boven en wilde warm douchen. Eenmaal boven aangekomen ging het bij de douche mis en dreigde ze van de pijn flauw te vallen. Mijn zoon schatte de situatie gelijk goed in, belde de ambulance en mij, zijn homeopathische EHBO-doosje al in de aanslag.
Ik noemde het middel dat hij haar moest laten nemen, met de instructies; elke 5 minuten laten gebruiken! Enfin, in de ambulance, ziekenhuis, inschatting derde graads, brandwondencentrum en opname…
Ze had héél veel pijn. Onderweg is ze de instructies blijven opvolgen en ik had haar even aan de telefoon. ‘Het is te doen’ zei ze dapper.
In het brandwondencentrum werden ze al verwacht. Daar werd de schade bekeken en de eerste hulp toegepast. Daarnaast zorgde de verpleging voor een heerlijk bed, daar was ze ook wel aan toe. Ze schetsten wel een doemscenario; derde graads waarschijnlijk, transplantatie, langdurig opname…
De dagen daarna is ze de middelen blijven gebruiken. In steeds sterkere versies en de dosering op geleide van de symptomen. Na drie dagen werd er in het brandwondencentrum niet meer gesproken over transplantatie omdat de wonden toch tot rust leken te komen. Ze heeft ook geen pijnstilling gebruikt, terwijl ze morfine mocht en kreeg. Deze legde ze consequent in haar nachtkastje.
En zo werd de prognose ‘afgeschaald’ - zouden we in deze tijd zeggen - en ging ‘men’ voor een goed herstel waarbij ze wel zeiden dat ze dit nog nooit zà³ hadden meegemaakt…
Na een anderhalve week mocht de huid aan de lucht drogen, dus de verbanden er blijvend af. Dat ging mooi. Ze bleef doorgaan met de geïndiceerde homeopatische middelen en vanuit zichzelf nam ze trouw hoog vitamine C en vitamine D.
Na drie weken mocht ze naar huis. De wonden zagen er heel rustig, mooi en herstellend uit. En dit proces zette zich door. Heel vaag zie je nu nog de contouren van de verbranding, en dat zal blijven. Maar niemand die het opvalt, zo minimaal is het zichtbaar.
De homeopatische middelen hebben de levenskracht zà³ kunnen te activeren dat deze in volle kracht én gelijk vanaf het eerste moment de genezing in gang kon zetten. Ofwel de onzichtbare, inwendige schade, het inprenten van de verbranding is niet zà³ diep gegaan als het normaal gesproken wél had gedaan, getuige ook de inschattingen van beide ziekenhuizen. En daar hebben ze er écht wel verstand van omdat ze jaarlijks -tig van deze verbrandingen binnen krijgen.
Gelukkig is de schade hier dan toch heel beperkt gebleven. En daar doen we het voor!
Marja Roozendaal, klassiek homeopaat
www.klassiekehomeopathie.nl
