Ik stop, het werd de hoogste tijd

Ik heb het helemaal gehad. Twaalf jaar profvoetbal, als speler van wie er dertien in een dozijn gingen, veertig jaar Voetbal International en intussen zit ik bijna een kwart eeuw te oreren over voetbal in een plat talk showtje bij de commerciëlen. Ik ben uitgepraat over voetbal, het boeit me niet meer. Messi, Van Gaal, Memphis of Ten Hag, het zal me een zorg zijn. Ooit verdwaalde ik op het Mediapark in Hilversum, toen babbelen over voetbal bijna belangrijker werd dan de wedstrijd. Ik had nooit de ambitie bij de televisie te werken, maar intussen ben ik een onderdeel van dit circus, de wereld van klatergoud, waar kwaliteit nauwelijks een rol speelt, als de kijkcijfers maar goed zijn. Gelukkig zijn wij zo ordinair, dat heel smakeloos Nederland op ons afstemt. Ik ben dat wereldje zat. Als voetballer wilde niemand een handtekening van me hebben, als figurant op een zender, waar ik zelf nooit naar kijk, willen hele volksstammen met me op de foto. Als ik iets over Akwasi zeg, wil ik niet dat televisieploegen bij de buren langs gaan voor commentaar. Ik wil niet meer gewaarschuwd worden door de loodgieter in het dorp, dat Edwin Smulders al uren voor zijn deur staat, met de telelens gericht op mijn voordeur. Ik wil niet in Shownieuws of op mijn verjaardag met een verslaggever van Boulevard geconfronteerd worden, die met draaiende camera op de stoep staat om me te feliciteren. Aan social media doe ik niet mee, maar er zijn wel anonieme figuren die onder mijn naam onzin de wereld in sturen. En als ik de Mediakrant lees, blijk ik bij André Hazes junior, Gordon, Maan en Bridget Maasland te horen. Dat wil niemand! Zelfs een man als Matthijs van Nieuwkerk vertoont megalomane trekjes. Als presentator van De Wereld Draait Door scoorde hij mooie kijkcijfers, maar al zijn minder getalenteerde opvolgers scoorden rond die tijd dezelfde cijfers. Desondanks vond Van Nieuwkerk zichzelf zo belangrijk, dat hij zijn management een persbericht liet versturen, met de boodschap dat hij tegenwoordig neukt met de hoofdredacteur van Tubantia. Kijk, dat noem ik nog eens relevante informatie.
Ik ben dus uitgepraat over voetbal en het wereldje, waarin ik functioneer, staat me tegen. De laatste jaren hield de hebzucht me nog enigszins op de been, want televisie maken is eigenlijk legaal stelen. Terwijl ik twijfelde over mijn toekomst, kwam John de Mol met de verlossende aanbieding. Een dagelijkse talkshow van een uur op SBS6, met een vleugje voetbal, maar tevens met de dagelijkse actualiteit. Dat sprak me zeer aan, omdat de wereld niet uit een bal bestaat en ik heb gelukkig overal een mening over. Wilfred Genee koos echter voor dat vervelende schreeuwerige radioprogramma op Veronica en René van der Gijp was van mening, dat een dagelijks programma op werken ging lijken. Dat was voor mij het moment, dat ik besloot mijn contract niet meer te verlengen. Op de automatische piloot zou ik het vertrouwde kunstje nog jaren kunnen volhouden, maar ik volgde mijn gevoel, hetzelfde gevoel dat me drie huwelijken opleverde, ik stop ermee. Smakeloos Nederland verliest hun held. Maar de meerderheid zal een zucht van verlichting slaken. Het werd inderdaad de hoogste tijd.

Groeten uit Grolloo,
Johan Derksen