Komt er met Caroline op het pluche wel duidelijkheid?
Afgelopen week zat ik in een zaaltje in Haaksbergen bij een mede door TKKR georganiseerde bijeenkomst over de toekomst van de agrarische sector in Twente. Caroline – wier beeltenis inmiddels is ingebrand in m’n tv scherm – was er niet. Zelfs haar geest waarde er niet rond. Tjeerd, die er maar niet in slaagt boze boeren een redelijk alternatief te bieden, was er evenmin. En ook Derk Jan van Strijders Twente was in geen velden of wegen te bekennen; waarschijnlijk zijn tractor aan het poetsen voor een nieuwe bestorming van Den Haag.
Hun afwezigheid kwam de sfeer in het zaaltje enorm ten goede. Die was gemoedelijk, hoewel de uitdagingen voor de sector – om het maar even eufemistisch te zeggen – toch aanzienlijk zijn. En het debat flink gepolariseerd, om niet te zeggen verziekt.
Wie er dan wel waren? Nou, Heleen bijvoorbeeld. Die in St. Isidorushoeve met haar man een melkveebedrijf-in-transitie runt. En daarnaast, samen met collega-boerin Els middels keukentafelgesprekken en doe-mee-diners probeert draagvlak te creëren voor een nieuw verdienmodel voor boeren die duurzaam en natuur-inclusief willen verder boeren. Dat gaat niet vanzelf – om het opnieuw maar eufemistisch te zeggen – maar het kan wel, zo hield Heleen in een passievol betoog de aanwezigen in het zaaltje voor.
Heleen en Els zijn niet de enigen die geloven dat het niet alleen anders moet en kan in de agrarische sector, maar dat er ook wel degelijk een toekomst is. Merle, een jonge boerin uit Lonneker, bijvoorbeeld, belijdt in dat zaaltje al even gepassioneerd en vastberaden als Heleen haar geloof in een gezonde toekomst voor haar eigen bedrijf en de hele agrarische sector. Datzelfde doet Merel, boerin in spé uit Lattrop, pal aan de grens, waar het stikstofprobleem grotendeels komt overgewaaid van Duitse kant.
Heleen vatte op een gegeven moment het probleem waarmee zij, Els, Merle, Merel en al die andere goedwillende boeren worstelen, treffend samen: ‘Heel veel boeren willen best veranderen. Wij vragen maar één ding: duidelijkheid. En die krijgen we niet!’
Later voegde ze daar nog aan toe dat boeren hun toekomst zeker niet moeten laten afhangen van de overheid. ‘We moeten zelf aan de slag.’ Om daar, Angela Merkel parafraserend, aan toe te voegen: ‘We gaan ’t gewoon fiksen!’
Kijk, dacht ik, dat zijn opwekkende, volstrekt a-politieke teksten waar boeren én burgers iets aan hebben. Maar ja, dat was afgelopen week in dat zaaltje in Haaksbergen met een beperkt aantal goedwillende, redelijke boeren en burgers.
Terwijl ik, op zaterdagmorgen, dit stukkie tik, rukken radicale boeren met hun intimiderende trekkers weer op naar Den Haag om daar, zij aan zij met door Thierry, Geert en Wybren opgehitste boze c.q. verwarde burgers, te protesteren tegen….Ja, tegen wie of wat, eigenlijk? Misschien ook wel tegen de klimaatactivisten, die even verderop in Den Haag aandacht vragen voor de moeder aller crises: klimaatverandering.
Caroline houdt zich wijselijk afzijdig. Die warmt alvast haar plek op het pluche op. Zal even wennen zijn voor de voorvrouw van de Twijfelbrigade. Na woensdag zal ze – als de peilingen ons niet bedriegen - zelf toetreden tot de politieke elite die al te lang talmt om op termijn al dan niet gefaseerd terug te treden. En dan zal ze dus duidelijkheid moeten verschaffen. Duidelijkheid, waar Heleen, Els, Merle, Merel en al die andere goedwillende boeren en burgers al te lang op wachten.
Ik heb er een hard hoofd in.
Hun afwezigheid kwam de sfeer in het zaaltje enorm ten goede. Die was gemoedelijk, hoewel de uitdagingen voor de sector – om het maar even eufemistisch te zeggen – toch aanzienlijk zijn. En het debat flink gepolariseerd, om niet te zeggen verziekt.
Wie er dan wel waren? Nou, Heleen bijvoorbeeld. Die in St. Isidorushoeve met haar man een melkveebedrijf-in-transitie runt. En daarnaast, samen met collega-boerin Els middels keukentafelgesprekken en doe-mee-diners probeert draagvlak te creëren voor een nieuw verdienmodel voor boeren die duurzaam en natuur-inclusief willen verder boeren. Dat gaat niet vanzelf – om het opnieuw maar eufemistisch te zeggen – maar het kan wel, zo hield Heleen in een passievol betoog de aanwezigen in het zaaltje voor.
Heleen en Els zijn niet de enigen die geloven dat het niet alleen anders moet en kan in de agrarische sector, maar dat er ook wel degelijk een toekomst is. Merle, een jonge boerin uit Lonneker, bijvoorbeeld, belijdt in dat zaaltje al even gepassioneerd en vastberaden als Heleen haar geloof in een gezonde toekomst voor haar eigen bedrijf en de hele agrarische sector. Datzelfde doet Merel, boerin in spé uit Lattrop, pal aan de grens, waar het stikstofprobleem grotendeels komt overgewaaid van Duitse kant.
Heleen vatte op een gegeven moment het probleem waarmee zij, Els, Merle, Merel en al die andere goedwillende boeren worstelen, treffend samen: ‘Heel veel boeren willen best veranderen. Wij vragen maar één ding: duidelijkheid. En die krijgen we niet!’
Later voegde ze daar nog aan toe dat boeren hun toekomst zeker niet moeten laten afhangen van de overheid. ‘We moeten zelf aan de slag.’ Om daar, Angela Merkel parafraserend, aan toe te voegen: ‘We gaan ’t gewoon fiksen!’
Kijk, dacht ik, dat zijn opwekkende, volstrekt a-politieke teksten waar boeren én burgers iets aan hebben. Maar ja, dat was afgelopen week in dat zaaltje in Haaksbergen met een beperkt aantal goedwillende, redelijke boeren en burgers.
Terwijl ik, op zaterdagmorgen, dit stukkie tik, rukken radicale boeren met hun intimiderende trekkers weer op naar Den Haag om daar, zij aan zij met door Thierry, Geert en Wybren opgehitste boze c.q. verwarde burgers, te protesteren tegen….Ja, tegen wie of wat, eigenlijk? Misschien ook wel tegen de klimaatactivisten, die even verderop in Den Haag aandacht vragen voor de moeder aller crises: klimaatverandering.
Caroline houdt zich wijselijk afzijdig. Die warmt alvast haar plek op het pluche op. Zal even wennen zijn voor de voorvrouw van de Twijfelbrigade. Na woensdag zal ze – als de peilingen ons niet bedriegen - zelf toetreden tot de politieke elite die al te lang talmt om op termijn al dan niet gefaseerd terug te treden. En dan zal ze dus duidelijkheid moeten verschaffen. Duidelijkheid, waar Heleen, Els, Merle, Merel en al die andere goedwillende boeren en burgers al te lang op wachten.
Ik heb er een hard hoofd in.
