Omdenken, als alles wat wél kon is afgestreept

‘Laten we kijken naar wat er nog wel kan.’ Een zin die afgelopen feestdagen op verschillende kerstkaarten en in appjes voorbij kwam. Een zin die ik, na een klaagzang van mijn kinderen, ook thuis vaak heb herhaald. Nu ben ik heel positief ingesteld, flexibel zelfs. Maar ook ik ervoer de afgelopen weken soms een algeheel gevoel van bleh! Alles wat wel kon hebben we inmiddels afgestreept en mijn kinderen willen absoluut niet meer mee het bos in.

Wandelen, fietsen, spelletjes spelen, films en series kijken, boeken lezen, wijntjes drinken, een Stadswandeling doen, voor je uit staren, babyfoto’s kijken, eten afhalen, koekjes bakken, gamen, dansen op muziek, knutselen, huisnummerbingo. We hebben het à¡llemaal gedaan. Wat wel kan is op. Opperdepop!

Weet je wat mijn kind graag wilde?
‘Mam, ik ben nu tien jaar. Ik heb mijn hele leven gewacht tot ik éindelijk zelf rotjes mocht afsteken. En nu ben ik oud genoeg en mag het niet. Het lijkt alsof ze mij een tomaatje voorhouden en ik mag alleen de pitjes.’ Ravi is gek op tomaatjes.

Ik vind het, als ouder, helemaal niet erg dat er alleen maar categorie 1 vuurwerk gekocht en afgestoken mag worden. Ook onze hond is er blij mee. Maar ik hoor en zie ook dat categorie 1 vuurwerk geen ouderwetse vuurpijlen en rotjes zijn. Al zag ik (en Ravi zeker) toch kinderen ‘categorie veel meer’ vuurwerk afsteken. En dan snap ik mijn kind wel, waarom zij wel en ik niet?

Ik ging als kind ook met een aansteeklont, vuurpijlen, bierflesjes en rotjes de buurt door op oudjaarsdag. En nee, we bliezen geen vuilnisbakken op en maakten geen bom. Er waren regels en gevaren, maar we waren vrij. En dat is mijn kind nu niet. Want een rotje afsteken kost zo’n € 250,- en een aantekening in je strafblad. Een kind kan daar niet doorheen kijken. Ravi ziet alleen maar dat alles de lucht inging toen hij 8 was, maar dat hij het toen nog niet mocht afsteken. En dat hij het nu eindelijk wel zou mogen van ons, maar niet van de overheid.

Vrijheid zit in je hoofd
Eens. En gelukkig was, toen Ravi keek naar wat er wel kon, het categorie 1 vuurwerk ook best oké om af te steken. Helemaal wanneer je dit samen met je broertje of met vriendjes kunt doen. Mijn hoofd ervaart, ondanks de vele regels, nog steeds vrijheid. Want in omdenken zijn we heel goed geworden. Beren op de weg zijn Page puppy’s geworden en donkere wolken regenbogen. Dat wat wel kan buiten we uit. Dat wat wel kan maken wij gezellig. Borrelen bij een vriendin terwijl de jongens met Lego spelen. Samen op de bank een film kijken met een mega bak popcorn en een speciaalbiertje. Wandelen in het bos met hond Isa, stokken zoeken die we daarna in de vuurkorf opbranden terwijl we marshmallows roosteren. Een speurtocht lopen, op zoek naar toverbonen, in Hertme. De spelletjeskast opruimen en nieuwe spellen ontdekken. Het leven kan zo simpel zijn.

Maar ook stom
Ja, dat hebben we ook ervaren. Wie niet. Ellende vliegt ons aan alle kanten om te oren, vreselijk en hartverscheurend. Dus ik klaag niet als ik je vertel dat onze vakantie naar Curaà§ao last minute niet door kon gaan. Vrijdagavond om 22.00 uur kwam, 55 uur na de test, een positieve uitslag binnen voor Bodhi (7 jaar). Alles stond klaar voor vertrek… In de twee weken die volgden zaten we niet bruingebrand aan de cocktails in de zon, maar alle vier met Corona in quarantaine op de bank.

Mà¡à¡r als je deze tegenslag omdenkt kom je tot het volgende. De koffers staan, voor de tweede kans in februari, al helemaal ingepakt klaar op zolder, to do lijstjes zijn geschreven en deels afgestreept én mijn benen en bikinilijn waren de hele feestdagen glad!

Maryke Mondria (39) is freelance marketing creative (MetMaryke) en moeder van zoons Ravi (9) en Bodhi (7). Voor TKKR schrijft ze over haar gezinsleven. Meer over Maryke vind je op haar Instagram kanaal. www.instagram.com/marykemondria/