Overtollige kerstkilo’s en overdaad aan sentiment
Terwijl achter me de stoofpot van wild zwijn met Belgisch bier zachtjes pruttelt en de goddelijke geur ervan zich mengt met die van in port gestoofde peertjes en paddenstoelensoep, probeer ik mij op de middag voor kerst door de zaterdagkranten met bijbehorende magazines te worstelen.
Geen onverdeeld genoegen in deze tijd van het jaar. Hoeveel zoetgevooisd sentiment over klein en groot lief en leed kan een mens verdragen? En waarom toch moet al dat krampachtig samengebalde mededogen met de minder bedeelde medemens per se in de laatste weken van het jaar in één keer worden uitgevent? Hoe anders zou de wereld er uit zien als de media alle goede bedoelingen en voornemens aangaande medemenselijkheid in de breedste zin van het woord een beetje beter over een jaar zouden spreiden.
Het is met die zaterdagkranten net als met een iets te overdadige kerstdis. Het ziet er fantastisch en aanlokkelijk uit, maar bij de derde gang begin je – omdat je van te voren ook al een en ander tot je hebt genomen - al lichtelijk verzadigd te raken. Ik bedoel, als ik drie artikelen over het kwijtraken, vinden of hervinden van geluk heb gelezen, dan heb ik mijn portie wel gehad. Maar dan heb ik nog een onoverzienbare reeks gangen met tussengerechtjes te gaan.
Natuurlijk is er ook wel lichtere kost in mijn regionale courant aan de vooravond van kerst. In de vorm van tips voor wat je bij het kerstdiner kunt drinken, bijvoorbeeld. Maar die blijken dan ook al niet bij te dragen aan de kerstfeestvreugde in het huisgezin. Zo begin ik hoopvol aan een amuse van een vinologe onder de kop: Voorkom een ‘blauwtje’ bij het kerstdiner. Maar dan blijkt dat stukje te gaan over de vervelende bijwerking van het stofje tanine in rode wijn. Daar krijg je blauwe lippen en een blauwe tong van. Niet fijn tijdens het kerstdiner. Maar wat is dan het alternatief? Witte wijn, adviseert de vinologe. Of eiwitrijk eten. Ja, maar bij mij thuis staat net een stoofpot van wild zwijn lekker te pruttelen! Daar wil ik op Eerste Kerstdag toch wel een stevige rode wijn bij drinken, die daarbij dankzij de tanines overeind blijft.
Kijk, dat bedoel ik nou. Slaat toch nog weer de kerststress toe. En het wordt er niet beter op als ik mijn landelijke zaterdagkrant doorneem. Daar stuit ik namelijk op een artikel met de weinig opwekkende kop: Zo voorkom je dat je kilo’s aankomt tijdens de feestdagen. Het artikel, dat ik eigenlijk helemaal niet wil lezen, staat vol met tips (van mensen die er voor hebben doorgeleerd), die ik zelf ook wel kan bedenken. Zo is er een emeritus hoogleraar voedselinname-regulatie van de mens (ja, die bestaat dus echt) die wijst op alcoholgebruik als valkuil bij de overmatige inname van voedsel. Na twee glazen wijn of andere alcoholhoudende drank wordt ons verzadigingsgevoel nog minder en laten we de boel makkelijker waaien.
Ja, vertel mij wat!
Het artikel bewaart de beste tip (wat mij betreft) tot het laatst. We hoeven eigenlijk helemaal niks te doen om eventuele overtollige kerstkilo’s weer kwijt te raken. Gebeurt vanzelf, zodra het weer zomer wordt. Volgens bovengenoemde emeritus-hoogleraar wegen we in de zomer gemiddeld een paar kilo minder omdat het dan warmer is en we dan minder eten.
Met die hoopvolle boodschap kom ik de kerstdagen wel door.
U allen wens ik - dominee Gremdaat indachtig - fijne feestdagen en een aangenaam kerstmaal, met spekjes of wat dan ook er in.
Geen onverdeeld genoegen in deze tijd van het jaar. Hoeveel zoetgevooisd sentiment over klein en groot lief en leed kan een mens verdragen? En waarom toch moet al dat krampachtig samengebalde mededogen met de minder bedeelde medemens per se in de laatste weken van het jaar in één keer worden uitgevent? Hoe anders zou de wereld er uit zien als de media alle goede bedoelingen en voornemens aangaande medemenselijkheid in de breedste zin van het woord een beetje beter over een jaar zouden spreiden.
Het is met die zaterdagkranten net als met een iets te overdadige kerstdis. Het ziet er fantastisch en aanlokkelijk uit, maar bij de derde gang begin je – omdat je van te voren ook al een en ander tot je hebt genomen - al lichtelijk verzadigd te raken. Ik bedoel, als ik drie artikelen over het kwijtraken, vinden of hervinden van geluk heb gelezen, dan heb ik mijn portie wel gehad. Maar dan heb ik nog een onoverzienbare reeks gangen met tussengerechtjes te gaan.
Natuurlijk is er ook wel lichtere kost in mijn regionale courant aan de vooravond van kerst. In de vorm van tips voor wat je bij het kerstdiner kunt drinken, bijvoorbeeld. Maar die blijken dan ook al niet bij te dragen aan de kerstfeestvreugde in het huisgezin. Zo begin ik hoopvol aan een amuse van een vinologe onder de kop: Voorkom een ‘blauwtje’ bij het kerstdiner. Maar dan blijkt dat stukje te gaan over de vervelende bijwerking van het stofje tanine in rode wijn. Daar krijg je blauwe lippen en een blauwe tong van. Niet fijn tijdens het kerstdiner. Maar wat is dan het alternatief? Witte wijn, adviseert de vinologe. Of eiwitrijk eten. Ja, maar bij mij thuis staat net een stoofpot van wild zwijn lekker te pruttelen! Daar wil ik op Eerste Kerstdag toch wel een stevige rode wijn bij drinken, die daarbij dankzij de tanines overeind blijft.
Kijk, dat bedoel ik nou. Slaat toch nog weer de kerststress toe. En het wordt er niet beter op als ik mijn landelijke zaterdagkrant doorneem. Daar stuit ik namelijk op een artikel met de weinig opwekkende kop: Zo voorkom je dat je kilo’s aankomt tijdens de feestdagen. Het artikel, dat ik eigenlijk helemaal niet wil lezen, staat vol met tips (van mensen die er voor hebben doorgeleerd), die ik zelf ook wel kan bedenken. Zo is er een emeritus hoogleraar voedselinname-regulatie van de mens (ja, die bestaat dus echt) die wijst op alcoholgebruik als valkuil bij de overmatige inname van voedsel. Na twee glazen wijn of andere alcoholhoudende drank wordt ons verzadigingsgevoel nog minder en laten we de boel makkelijker waaien.
Ja, vertel mij wat!
Het artikel bewaart de beste tip (wat mij betreft) tot het laatst. We hoeven eigenlijk helemaal niks te doen om eventuele overtollige kerstkilo’s weer kwijt te raken. Gebeurt vanzelf, zodra het weer zomer wordt. Volgens bovengenoemde emeritus-hoogleraar wegen we in de zomer gemiddeld een paar kilo minder omdat het dan warmer is en we dan minder eten.
Met die hoopvolle boodschap kom ik de kerstdagen wel door.
U allen wens ik - dominee Gremdaat indachtig - fijne feestdagen en een aangenaam kerstmaal, met spekjes of wat dan ook er in.
