'Thoes' staat niet altijd vast
Ooit begon ik deze reeks columns in TKKR met de titel ‘Drentse deerne in Twente’. Het past bij het thema van deze editie, die volop in het teken staat van de voetballer, bokser, muzikant en anti-apartheidsactivist Dhlomo. Binnenkort ga ik samen met mijn man ook naar de voorstelling DHLOMO in het stadion van Heracles. Ik voel veel herkenning in een stukje dat ik gelezen heb over Dhlomo. Het verlangen om terug te willen keren naar zijn geboorteland Zuid-Afrika. Door de omstandigheden in Zuid-Afrika kon hij lange tijd niet terug en eenmaal daar wilde hij niet anders dan terug naar huis in Twente, terug naar thoes.
Een aantal weken terug kreeg ik ook nog een keer de vraag hoe het mij nou beviel in Twente. Voor veel mensen hier uit de regio ben ik toch de deerne van Rogier uit de grote stad. Ik heb voor mijn studie en mijn eerste baan 10 jaar in Zwolle gewoond en dat mag je best een grote stad noemen. Daarvoor ben ik opgegroeid in Emmen, Drenthe. Best bijzonder dat ik na 16 jaar woonachtig te zijn in St. Isidorushoeve nog steeds de vraag krijg hoe het me hier bevalt. Ben ik dan nog steeds een nieuwkomer?
Ik voel me thuis hier in Twente, St.Isidorushoeve, op onze boerderij. Mijn verlangen om terug te gaan naar Zwolle of Drenthe is er nooit geweest. Des te meer merk ik dat onze boerderij wel een thuis voor mij is. Door de onzekerheid in de landbouw liggen bij ons alle opties op de keukentafel. We bespreken alle scenario’s: doorgaan, stoppen, verplaatsen, verhuizen. De onzekerheid is groot. Ik ben blij dat ik samen met mijn man hier open over kan spreken. Wij hebben onze koers bepaald, maar is dit wel de juiste plek voor onze koers richting de toekomst?
Eerder dacht ik altijd dat waar mijn geliefden zijn, daar ook mijn thuis is. Maar ja, een deel van mijn geliefden zijn ver van mij vandaan gaan wonen, daar heb ik geen invloed op. En voor een deel is dat ook zeker zo, maar steeds vaker komt ik erachter dat waar wij nu wonen ook echt bijdraagt aan het gevoel van thuis zijn. Dit is oale groond en ik voel me thuis op disse oale groond. Als we bijvoorbeeld de optie bespreken om te stoppen met de boerderij en ‘gewoon’ in het dorp gaan wonen, merk ik dat ik daar moeite mee heb. Anders wordt dit gevoel als we praten over onze oude dag. Zeker als een van onze kinderen blijft hangen of terugkomt op deze plek. Dan maken wij graag ruimte voor de volgende generatie. Van die ruimte hebben wij ook genoten.
Dus ‘thoes’ zijn staat niet altijd vast, het is een bewegende locatie. Onderhevig aan meerdere factoren waar je niet altijd invloed op kunt hebben.
Waar ben jij eigenlijk thuis?
Heleen Lansink is melkveehoudster en agro influencer
Een aantal weken terug kreeg ik ook nog een keer de vraag hoe het mij nou beviel in Twente. Voor veel mensen hier uit de regio ben ik toch de deerne van Rogier uit de grote stad. Ik heb voor mijn studie en mijn eerste baan 10 jaar in Zwolle gewoond en dat mag je best een grote stad noemen. Daarvoor ben ik opgegroeid in Emmen, Drenthe. Best bijzonder dat ik na 16 jaar woonachtig te zijn in St. Isidorushoeve nog steeds de vraag krijg hoe het me hier bevalt. Ben ik dan nog steeds een nieuwkomer?
Ik voel me thuis hier in Twente, St.Isidorushoeve, op onze boerderij. Mijn verlangen om terug te gaan naar Zwolle of Drenthe is er nooit geweest. Des te meer merk ik dat onze boerderij wel een thuis voor mij is. Door de onzekerheid in de landbouw liggen bij ons alle opties op de keukentafel. We bespreken alle scenario’s: doorgaan, stoppen, verplaatsen, verhuizen. De onzekerheid is groot. Ik ben blij dat ik samen met mijn man hier open over kan spreken. Wij hebben onze koers bepaald, maar is dit wel de juiste plek voor onze koers richting de toekomst?
Eerder dacht ik altijd dat waar mijn geliefden zijn, daar ook mijn thuis is. Maar ja, een deel van mijn geliefden zijn ver van mij vandaan gaan wonen, daar heb ik geen invloed op. En voor een deel is dat ook zeker zo, maar steeds vaker komt ik erachter dat waar wij nu wonen ook echt bijdraagt aan het gevoel van thuis zijn. Dit is oale groond en ik voel me thuis op disse oale groond. Als we bijvoorbeeld de optie bespreken om te stoppen met de boerderij en ‘gewoon’ in het dorp gaan wonen, merk ik dat ik daar moeite mee heb. Anders wordt dit gevoel als we praten over onze oude dag. Zeker als een van onze kinderen blijft hangen of terugkomt op deze plek. Dan maken wij graag ruimte voor de volgende generatie. Van die ruimte hebben wij ook genoten.
Dus ‘thoes’ zijn staat niet altijd vast, het is een bewegende locatie. Onderhevig aan meerdere factoren waar je niet altijd invloed op kunt hebben.
Waar ben jij eigenlijk thuis?
Heleen Lansink is melkveehoudster en agro influencer
