Trekt Caroline niet een te grote overall aan?
Na 15 maart is niet langer de vraag hoe we in ons land op een fatsoenlijke manier en binnen wettelijke kaders problemen oplossen, maar: wat vindt Caroline?
Er drukt een zware last op de schouders van de voorvrouw van de BBB, want al die boze dan wel bezorgde boeren en burgers die op haar stemden gaan er van uit dat het vanaf nu allemaal bbbeter wordt. Je hoeft geen profeet of opiniepeiler te zijn om te kunnen voorspellen dat velen van hen teleurgesteld zullen worden. Want, na de roes van de eclatante verkiezingsoverwinning wacht de weerbarstige politieke en maatschappelijke werkelijkheid. En daarin staan – net als in het gedicht Het Huwelijk van Willem Elschot – tussen droom en daad wetten in de weg en praktische bezwaren.
Je kunt natuurlijk in aanloop naar de provinciale statenverkiezingen met veel bbbravoure roepen: ‘Overijssel is van ons, wen er maar aan!’. Maar met 17 zetels heb je nog altijd geen absolute meerderheid, dus de BBB-kiezer zal er aan moeten wennen dat niet alle grieven en wensen nu onmiddellijk worden gehoord en ingewilligd. Dan kun je als gedupeerde van het kanaaldrama blij zijn dat je eindelijk gehoor vindt in Den Haag dankzij een ‘werkbezoek’ van Caroline, maar als die alweer op weg is naar een volgend pr-moment, resoneert enkel haar belofte dat ze voor de gedupeerden gaat knokken. Maar dat ze geen enkele toezegging kan doen. Of er op provinciaal niveau met de BBB op het pluche de gedupeerden ruimhartiger schadeloos zullen worden gesteld, is intussen maar de vraag. Immers, ook hier kunnen wetten, praktische bezwaren alsmede een ingevreten neo-liberale bestuurscultuur, gebaseerd op wantrouwen van de burger, in de weg staan.
En dan heb ik het nog niet over de simpele vraag of de BBB in staat is alle zetels (in de Staten, Waterschappen en Eerste Kamer) met kundige mensen te bezetten, maar vooral ook bezet te houden.
Intussen kan het wel zo lijken dat heel het land van de BBB is, maar de politieke realiteit is dat Caroline, net als voor 15 maart, niet meer dan 1 zetel in de Tweede Kamer heeft. In dat licht bezien trekt ze wel een hele grote overall aan. Bijvoorbeeld door de premier op audiëntie te ontvangen in een door haar gekozen etablissement met de alleszeggende naam De Landbouw. Onbetaalbaar pr-momentje van de geoliede marketingmachine, die de BBB vooralsnog vooral blijkt te zijn: Rutte, lachend als een boer met kiespijn, die als een schooljongen stamelt dat het heel gezellig was met Caroline.
In haar – alleszins begrijpelijke – euforie leek het Caroline (of haar marketingmachine) vervolgens wel een goed idee om haar vermeende nieuwe machtspositie ook op Europees niveau uit te spelen.
First we take Tubbergen, then we take Brussels.
Frans Timmermans moest haar maar eens duidelijk maken waarom het niet wat minder streng kon met de door Brussel opgelegde natuurbeschermingsmaatregelen. Tikkeltje overmoedig, zo bleek. Timmermans, niet van zins zich als een schoothondje te laten behandelen, liet minzaam weten dat hij Caroline best nog eens de Europese wet- en regelgeving wilde uitleggen. In Brussel. Maar dat vond de marketingmachine van Caroline niet zo’n goed idee.
Toch zal Caroline die gang naar Canossa – met een tractor of anderszins – een keer moeten maken, wil ze de belofte die ze aan haar boerenkiezers deed daadwerkelijk inlossen.
Dat moment, echter, zal Caroline zo lang mogelijk voor zich uit proberen te schuiven. Omdat ze genoeg gezond verstand heeft om te weten dat haar boerenkiezers de ongemakkelijke waarheid van Frans Timmermans niet willen horen.
En dus zal ze tijd blijven rekken en de politiek in ons land in haar greep houden met de vraag: wat vindt Caroline?
Er drukt een zware last op de schouders van de voorvrouw van de BBB, want al die boze dan wel bezorgde boeren en burgers die op haar stemden gaan er van uit dat het vanaf nu allemaal bbbeter wordt. Je hoeft geen profeet of opiniepeiler te zijn om te kunnen voorspellen dat velen van hen teleurgesteld zullen worden. Want, na de roes van de eclatante verkiezingsoverwinning wacht de weerbarstige politieke en maatschappelijke werkelijkheid. En daarin staan – net als in het gedicht Het Huwelijk van Willem Elschot – tussen droom en daad wetten in de weg en praktische bezwaren.
Je kunt natuurlijk in aanloop naar de provinciale statenverkiezingen met veel bbbravoure roepen: ‘Overijssel is van ons, wen er maar aan!’. Maar met 17 zetels heb je nog altijd geen absolute meerderheid, dus de BBB-kiezer zal er aan moeten wennen dat niet alle grieven en wensen nu onmiddellijk worden gehoord en ingewilligd. Dan kun je als gedupeerde van het kanaaldrama blij zijn dat je eindelijk gehoor vindt in Den Haag dankzij een ‘werkbezoek’ van Caroline, maar als die alweer op weg is naar een volgend pr-moment, resoneert enkel haar belofte dat ze voor de gedupeerden gaat knokken. Maar dat ze geen enkele toezegging kan doen. Of er op provinciaal niveau met de BBB op het pluche de gedupeerden ruimhartiger schadeloos zullen worden gesteld, is intussen maar de vraag. Immers, ook hier kunnen wetten, praktische bezwaren alsmede een ingevreten neo-liberale bestuurscultuur, gebaseerd op wantrouwen van de burger, in de weg staan.
En dan heb ik het nog niet over de simpele vraag of de BBB in staat is alle zetels (in de Staten, Waterschappen en Eerste Kamer) met kundige mensen te bezetten, maar vooral ook bezet te houden.
Intussen kan het wel zo lijken dat heel het land van de BBB is, maar de politieke realiteit is dat Caroline, net als voor 15 maart, niet meer dan 1 zetel in de Tweede Kamer heeft. In dat licht bezien trekt ze wel een hele grote overall aan. Bijvoorbeeld door de premier op audiëntie te ontvangen in een door haar gekozen etablissement met de alleszeggende naam De Landbouw. Onbetaalbaar pr-momentje van de geoliede marketingmachine, die de BBB vooralsnog vooral blijkt te zijn: Rutte, lachend als een boer met kiespijn, die als een schooljongen stamelt dat het heel gezellig was met Caroline.
In haar – alleszins begrijpelijke – euforie leek het Caroline (of haar marketingmachine) vervolgens wel een goed idee om haar vermeende nieuwe machtspositie ook op Europees niveau uit te spelen.
First we take Tubbergen, then we take Brussels.
Frans Timmermans moest haar maar eens duidelijk maken waarom het niet wat minder streng kon met de door Brussel opgelegde natuurbeschermingsmaatregelen. Tikkeltje overmoedig, zo bleek. Timmermans, niet van zins zich als een schoothondje te laten behandelen, liet minzaam weten dat hij Caroline best nog eens de Europese wet- en regelgeving wilde uitleggen. In Brussel. Maar dat vond de marketingmachine van Caroline niet zo’n goed idee.
Toch zal Caroline die gang naar Canossa – met een tractor of anderszins – een keer moeten maken, wil ze de belofte die ze aan haar boerenkiezers deed daadwerkelijk inlossen.
Dat moment, echter, zal Caroline zo lang mogelijk voor zich uit proberen te schuiven. Omdat ze genoeg gezond verstand heeft om te weten dat haar boerenkiezers de ongemakkelijke waarheid van Frans Timmermans niet willen horen.
En dus zal ze tijd blijven rekken en de politiek in ons land in haar greep houden met de vraag: wat vindt Caroline?
