Venster

Het oudste café in de stad is gered, de authentieke sfeer wordt geconserveerd, de Perzische kleedjes blijven op de tafeltjes liggen.

Vanachter een schaaltje bitterballen en twee bierviltjes, een voor een verfijnde Belgische blonde, de ander voor het snel kunnen noteren van een getapte notitie, observeert hij door het raam de stad, de langs slenterende mensen en verzinkt vervolgens in nostalgische mijmeringen over het passeren van de tijd.

Ooit zat op die plek Willem Wilmink, liet met zijn weergaloze literaire stijl lezers verdrinken in hun ziel.
Die traditie blijft dus ook in stand, zolang niemand het glas stuk kijkt.