Wie gaat het betalen?
Dit keer leg ik jullie een dilemma voor, het gaat om het volgende. Toen wij 20 jaar geleden een stuk grond hadden gekocht duurde het niet lang en de jachtopziener kwam bij ons aan de deur om te vragen of wij op ons nieuw aangeschafte perceel een kikkerpoel wilde aanleggen, in verband met de gunstige ligging voor de boomkikkers.
Zonder enige twijfel hebben wij de kikkerpoel in overleg met de jachtopziener aangelegd. De poel is gelegen tegen een stuk natuur aan wat inmiddels in handen is van natuurmonumenten. Jarenlang hebben wij onze werkzaamheden rondom de kikkerpoel laten plaatsvinden. Je creëert een extra bocht in je perceel en de kikkerpoel ligt in het laagstgelegen gedeelte van het perceel. Een plek waar als het nat wordt, zoals de laatste paar weken, je echt niet kunt komen met trekkers en zware wagens.
Inmiddels liggen we als sector aardig onder druk dat we te weinig doen voor de biodiversiteit. Ik dacht: dat is bijzonder, want wij doen op eigen inspanning heel veel voor behoud van biodiversiteit zoals bijvoorbeeld de aanleg van de kikkerpoel destijds. En toen begon het mij te dagen: dit hebben we helemaal niet verteld. Het ligt nergens vast dat wij bijvoorbeeld een kikkerpoel hebben. Niemand is in staat om dit te waarderen. En uiteraard loop ik niet weg voor mijn verantwoordelijkheden om bij te dragen aan de instandhouding of verbetering van de natuur, maar we hebben nog wel wat systeemfouten te corrigeren.
Om het verhaal nu nog mooier te maken, belde Landschap Overijssel ons afgelopen zomer. ‘Jullie kikkerpoel ligt er helemaal begroeid bij. Dat is niet goed voor de habitat, leefomgeving van de kikkers. Boomkikkers zijn gebaat bij een plek waar braam kan groeien en welke zon beschenen is. Ook voor vogels is dit interessant.’ Ze hebben ons een aanbod gedaan om de werkzaamheden uit te voeren met 75% subsidie zodat het ook echt bijdraagt aan de instandhouding van de boomkikkers.
In eerste instantie dacht ik: wat een fijn aanbod ommet 75% subsidie de poel vrij te kunnen maken van houtopslag. Maar later realiseerde ik me dat hier toch iets helemaal mis gaat. Ik moet betalen voor mijn bijdragen aan biodiversiteit, terwijl niemand me daarvoor beloond, sterker nog, ik word erop afgerekend. Het kan toch niet waar zijn dat alle risico’s en financiële verplichtingen op het bordje van de boer komen te liggen? Terwijl iedereen eet en bijna niemand bereid is (of in staat is) om voor deze extra waarde te betalen via de boodschappen. Iets klopt er hier niet. Wanneer durven we als samenleving de natuur en biodiversiteit echt op waarde te schatten?
Zonder enige twijfel hebben wij de kikkerpoel in overleg met de jachtopziener aangelegd. De poel is gelegen tegen een stuk natuur aan wat inmiddels in handen is van natuurmonumenten. Jarenlang hebben wij onze werkzaamheden rondom de kikkerpoel laten plaatsvinden. Je creëert een extra bocht in je perceel en de kikkerpoel ligt in het laagstgelegen gedeelte van het perceel. Een plek waar als het nat wordt, zoals de laatste paar weken, je echt niet kunt komen met trekkers en zware wagens.
Inmiddels liggen we als sector aardig onder druk dat we te weinig doen voor de biodiversiteit. Ik dacht: dat is bijzonder, want wij doen op eigen inspanning heel veel voor behoud van biodiversiteit zoals bijvoorbeeld de aanleg van de kikkerpoel destijds. En toen begon het mij te dagen: dit hebben we helemaal niet verteld. Het ligt nergens vast dat wij bijvoorbeeld een kikkerpoel hebben. Niemand is in staat om dit te waarderen. En uiteraard loop ik niet weg voor mijn verantwoordelijkheden om bij te dragen aan de instandhouding of verbetering van de natuur, maar we hebben nog wel wat systeemfouten te corrigeren.
Om het verhaal nu nog mooier te maken, belde Landschap Overijssel ons afgelopen zomer. ‘Jullie kikkerpoel ligt er helemaal begroeid bij. Dat is niet goed voor de habitat, leefomgeving van de kikkers. Boomkikkers zijn gebaat bij een plek waar braam kan groeien en welke zon beschenen is. Ook voor vogels is dit interessant.’ Ze hebben ons een aanbod gedaan om de werkzaamheden uit te voeren met 75% subsidie zodat het ook echt bijdraagt aan de instandhouding van de boomkikkers.
In eerste instantie dacht ik: wat een fijn aanbod ommet 75% subsidie de poel vrij te kunnen maken van houtopslag. Maar later realiseerde ik me dat hier toch iets helemaal mis gaat. Ik moet betalen voor mijn bijdragen aan biodiversiteit, terwijl niemand me daarvoor beloond, sterker nog, ik word erop afgerekend. Het kan toch niet waar zijn dat alle risico’s en financiële verplichtingen op het bordje van de boer komen te liggen? Terwijl iedereen eet en bijna niemand bereid is (of in staat is) om voor deze extra waarde te betalen via de boodschappen. Iets klopt er hier niet. Wanneer durven we als samenleving de natuur en biodiversiteit echt op waarde te schatten?
