Muziek
Warm mens en musicus met een unieke ‘stem’
Met een laatste staande ovatie is afgelopen week in het crematorium in Usselo in intieme kring door (muziek)vrienden en naaste familie afscheid genomen van Johannes Bodingius. De Enschedese singer/songwriter, JoBo voor intimi, was een van de wegbereiders van de bluegrass in ons land. Hij toerde in de jaren ’90 met bands als Groundspeed en Hotgrass door Europa, met name Duitsland, maar ook de VS.
Bodingius kwam al op jeugdige leeftijd in aanraking met muziek en leerde zichzelf ukelele en gitaar spelen met bij elkaar gespaarde instrumenten. In de jaren ’70 begon hij al met het schrijven van muziek. Vanwege gezondheidsproblemen (ziekte van Crohn) kwam zijn muzikale carrià¨re nooit echt tot grote bloei. Muziek bleef zijn leven lang wel zijn grote passie. Hij speelde, wanneer mogelijk, in diverse gelegenheidsbands, gaf privélessen op ukelele, mandoline en gitaar en organiseerde poëzie- en muziekavonden in de Zessprong in Enschede, waar hij dichters, songwriters en bands een podium bood. Tussen de bedrijven door maakte hij twee albums met eigen werk: They never thought I’d do it (1997) en Standing at the crossroad (2005).
Albums, waarop Bodingius zich van zijn meest persoonlijke kant laat horen, vocaal en instrumentaal. Met zijn warme, volstrekt eigen stemgeluid – tegelijkertijd rauw en teder – vertolkt hij zijn doorleefde teksten, veelal over stukgelopen relaties met vrouwen, vrienden, familie. The story of his life. In een recensie over het album They never thought I’d do it wordt het heel treffend verwoord: ‘Heel persoonlijke, kleine verhalen, die toch zo algemeen zijn dat iedereen er iets in herkent. Antwoorden op deze crises en daaruit voortkomende vragen heeft niemand, ook Bodingius niet, maar hij kan er wel mooi over zingen. Het is een echte singer-songwriter, die je kan raken als je je ervoor openstelt.’
Unieke ‘stem’
Tijdens de afscheidsbijeenkomst prees drummer Antoon Aukes, die Bodingius op zijn album muzikaal bij stond samen met Beppie Kamphuis (gitaar) en Ruud Weber jr. (bas), de volstrekt unieke ‘stem’ van Bodingius, zowel tekstueel, instrumentaal als vocaal. Die lovende woorden werden muzikaal onderstreept door muzikale vrienden van Bodingius, die twee nummers van hem live ten gehore brachten, gelardeerd met warme, vaak humoristische, herinneringen aan de mens Bodingius.
Hoewel hij de laatste jaren een wat teruggetrokken bestaan leidde in Enschede, wist Bodingius zich na een korte periode van ziekte omringd door een kleine kring van hechte vrienden. Het beroerde en verbaasde hem. ‘Er zijn toch vrienden, die echt om me geven…’ Het waren er meer dan hij kon bevroeden, zoals al bleek tijdens de afscheidsbijeenkomst in Usselo, waarvan de stream ook werd bekeken door muzikale vrienden van weleer in binnen- en buitenland.
Ben Siemerink
Bodingius kwam al op jeugdige leeftijd in aanraking met muziek en leerde zichzelf ukelele en gitaar spelen met bij elkaar gespaarde instrumenten. In de jaren ’70 begon hij al met het schrijven van muziek. Vanwege gezondheidsproblemen (ziekte van Crohn) kwam zijn muzikale carrià¨re nooit echt tot grote bloei. Muziek bleef zijn leven lang wel zijn grote passie. Hij speelde, wanneer mogelijk, in diverse gelegenheidsbands, gaf privélessen op ukelele, mandoline en gitaar en organiseerde poëzie- en muziekavonden in de Zessprong in Enschede, waar hij dichters, songwriters en bands een podium bood. Tussen de bedrijven door maakte hij twee albums met eigen werk: They never thought I’d do it (1997) en Standing at the crossroad (2005).
Albums, waarop Bodingius zich van zijn meest persoonlijke kant laat horen, vocaal en instrumentaal. Met zijn warme, volstrekt eigen stemgeluid – tegelijkertijd rauw en teder – vertolkt hij zijn doorleefde teksten, veelal over stukgelopen relaties met vrouwen, vrienden, familie. The story of his life. In een recensie over het album They never thought I’d do it wordt het heel treffend verwoord: ‘Heel persoonlijke, kleine verhalen, die toch zo algemeen zijn dat iedereen er iets in herkent. Antwoorden op deze crises en daaruit voortkomende vragen heeft niemand, ook Bodingius niet, maar hij kan er wel mooi over zingen. Het is een echte singer-songwriter, die je kan raken als je je ervoor openstelt.’
Unieke ‘stem’
Tijdens de afscheidsbijeenkomst prees drummer Antoon Aukes, die Bodingius op zijn album muzikaal bij stond samen met Beppie Kamphuis (gitaar) en Ruud Weber jr. (bas), de volstrekt unieke ‘stem’ van Bodingius, zowel tekstueel, instrumentaal als vocaal. Die lovende woorden werden muzikaal onderstreept door muzikale vrienden van Bodingius, die twee nummers van hem live ten gehore brachten, gelardeerd met warme, vaak humoristische, herinneringen aan de mens Bodingius.
Hoewel hij de laatste jaren een wat teruggetrokken bestaan leidde in Enschede, wist Bodingius zich na een korte periode van ziekte omringd door een kleine kring van hechte vrienden. Het beroerde en verbaasde hem. ‘Er zijn toch vrienden, die echt om me geven…’ Het waren er meer dan hij kon bevroeden, zoals al bleek tijdens de afscheidsbijeenkomst in Usselo, waarvan de stream ook werd bekeken door muzikale vrienden van weleer in binnen- en buitenland.
Ben Siemerink
