Marja Roozendaal, klassiek homeopaat
Een grafarchitect, is dat geen goed idee?!
De kop van een artikel in de Twentsche Courant Tubantia triggert me: ‘Uitvaart in kleine kring is helend….’
Een mooi, ander verhaal dankzij de bijdrage van Susanne Duijvenstein, uitvaartondernemer. Ze schrijft dat veel uitvaarten gedurende de Corona-tijd zijn veranderd.
Naast het verdrietig grote aantal overlijdens àn deze tijd, waarvan wij allemaal de berichten hebben gelezen, eenzaamheid ons trof en we zoekende waren naar vooral hoe door te leven ondanks de beperkende maatregelen, geeft Susanne aan dat er in de loop van de twee achter ons liggende Corona-jaren, andere soorten uitvaarten gingen ontstaan.
In kleinere kring dus, intiemer, meer persoonlijk, meer natuurlijk en vooral minder massaal.
Ik lees het artikel met belangstelling, maar ook vanuit een persoonlijke achtergrond. Er was een tijd, nu zo’n 2,5 jaar geleden, dat ik drie dierbaren verloor in krap een jaar tijd. En in die tijd murw van te veel, te lang zorg en verdriet kwam elke keer weer het moment van afscheid nemen, een begrafenis vormgeven en het afscheid zelf.
Ik vond in die tijd dat ik eigenlijk wel een soort van ‘mede-eigenaar’ was geworden van die hele begraafplaats. Bijna een grootgrondbezitter die rechten had verworven, vanwege het door emotie ingekleurde beeld van, vooral te veel…
‘Onze’ uitvaartleidster voelde bijna als familie, het zorgteam als véél te bekend en persoonlijk vormgeven lukte bijna niet meer met de eerdere elasticiteit en moed, die we in de eerste situatie wél konden opbrengen.
Het was in die tijd dat ik door nood ingegeven mijn gedachten liet gaan over de graven. Immers, daar moest ook iets mee gebeuren.
Ik deel de gedachte van Susanne dat de uitvaart heel belangrijk is, maar hoe dan verder? Een graf is ook heel persoonlijk immers?
En ik belde ‘onze’ eigen uitvaartleidster Wies.
‘Wies bestaat er ook zo iets als een grafarchitect?’ Eerlijk gezegd vond ik het ook nog wel een mooie naam voor zo’n belangrijk beroep.
‘Hoe kom je daar bij? Wat bedoel je er mee?’ vroeg Wies. Nou, vervolgde ik - blij mijn ideeën te mogen spuien bij iemand die er verstand van had - dat zal ik je vertellen.
En zo vertelde ik Wies van de tijd na de begrafenissen, een plek aangeharkte donkere aarde, het totale niets en de verschrikkelijke droef- en somberheid. Na weken ga je iets meer van de hele begraafplaats zien dan alleen het graf van je eigen dierbaren. En eigenlijk, als ik goed rondkeek vond ik het ook op een bepaalde manier maar een rommeltje. Iedereen deed van alles en vanzelfsprekend met heel veel liefde.
En ik snap dat wel! Op dat punt stond ik immers zelf ook? Maar wat voelde ik me onkundig in deze…
En zo ontstond het idee van een grafarchitect. Dan zou een begraafplaats er ook anders uit zien. Ik zou het persoonlijke element er zeker niet uit willen halen. Maar ik zou me voor kunnen stellen dat elke begrafenisondernemer een grafarchitect in het team heeft, die bijvoorbeeld bij de uitvaart aanwezig is om met zeer ontwikkelde voelsprieten, de familie, een gezin of welke nabestaanden dan ook, een beetje te ‘lezen’.
Ik zou me voor kunnen stellen dat een grafarchitect je in de weken na de begrafenis bezoekt en dat je met je familie en naasten, een beeld schetst van de overledene. Waar hij/zij van hield, hoe was zijn/haar leven, biografie, bijzonderheden etc. Een soort van bloemlezing van het leven van de overledene. Niet als in herinnering voor de dienst, maar als input voor iets persoonlijks op het graf.
Ik zou me voor kunnen stellen dat elke begrafenisondernemer én grafarchitect een groepje kunstenaars om zich heen verzamelt. Beschikbaar voor uitvaartleider en grafarchitect.
Ze moeten het talent hebben om heel persoonlijke dingen te kunnen maken. Evenals een vertaalslag naar een kunstwerk, gevoed door de informatie van de grafarchitect. Teamwork, finetunen en een ongelooflijke steun voor mensen zoals ik, die behoefte hebben om via het leven van de overledene een passend iets op het graf te kunnen zetten.
En Wies vond het een ontzettend goed idee. Dat bestond nog niet en of ik dit initiatief maar even uit wilde werken als nieuw beroep…
Dus bij deze lanceer ik de mogelijkheid om dit nieuwe beroep in de wereld te zetten. Rechtenvrij. Ik denk oprecht dat hier heel veel behoefte aan is.
Op die manier zou het een enorm mooie afsluitende stap zijn in de nazorg voor de overledene. Niet alleen wà¡t je wilt na de dood, maar ook de laatste stap: hoe zou dan je graf er uit moeten zien.
Zou je dan visualiseren hoe het kan worden, dan voelt het ondanks het verlies, als warm en tevreden. Blij is een gek woord in deze, maar tà³ch een soort van blij als het gelukt is wat we door hebben willen geven aan de grafarchitect en zijn/haar kunst-team.
Prangende vraag dus: wie neemt mijn grafarchitect-ideeënstokje over?
Rouw, verdriet, verlies zijn enorme processen waar geen wetten en regels voor geschreven zijn. En juist met alle soorten van persoonlijk verdriet ben je in onze praktijken van harte welkom. We hebben er ervaring in en de homeopatische middelen kunnen daar écht een verlichting in geven. Weg gaat het nooit en dat moet ook niet. Maar als nabestaande mag je ook verder leven en dat lukt dan een beetje beter. Daarbij is het fijn soms jouw persoonlijke verdrietsdingen te delen met iemand die zà³ bereid is te luisteren en mee te denken. Dat is helend!
De homeopaat maakt dan de vertaalslag naar de middelen die ondersteuning kunnen bieden. Samen kunnen we veel meer dan alleen!
Marja Roozendaal, klassiek homeopaat
www.klassiekehomeopathie.nl
Een mooi, ander verhaal dankzij de bijdrage van Susanne Duijvenstein, uitvaartondernemer. Ze schrijft dat veel uitvaarten gedurende de Corona-tijd zijn veranderd.
Naast het verdrietig grote aantal overlijdens àn deze tijd, waarvan wij allemaal de berichten hebben gelezen, eenzaamheid ons trof en we zoekende waren naar vooral hoe door te leven ondanks de beperkende maatregelen, geeft Susanne aan dat er in de loop van de twee achter ons liggende Corona-jaren, andere soorten uitvaarten gingen ontstaan.
In kleinere kring dus, intiemer, meer persoonlijk, meer natuurlijk en vooral minder massaal.
Ik lees het artikel met belangstelling, maar ook vanuit een persoonlijke achtergrond. Er was een tijd, nu zo’n 2,5 jaar geleden, dat ik drie dierbaren verloor in krap een jaar tijd. En in die tijd murw van te veel, te lang zorg en verdriet kwam elke keer weer het moment van afscheid nemen, een begrafenis vormgeven en het afscheid zelf.
Ik vond in die tijd dat ik eigenlijk wel een soort van ‘mede-eigenaar’ was geworden van die hele begraafplaats. Bijna een grootgrondbezitter die rechten had verworven, vanwege het door emotie ingekleurde beeld van, vooral te veel…
‘Onze’ uitvaartleidster voelde bijna als familie, het zorgteam als véél te bekend en persoonlijk vormgeven lukte bijna niet meer met de eerdere elasticiteit en moed, die we in de eerste situatie wél konden opbrengen.
Het was in die tijd dat ik door nood ingegeven mijn gedachten liet gaan over de graven. Immers, daar moest ook iets mee gebeuren.
Ik deel de gedachte van Susanne dat de uitvaart heel belangrijk is, maar hoe dan verder? Een graf is ook heel persoonlijk immers?
En ik belde ‘onze’ eigen uitvaartleidster Wies.
‘Wies bestaat er ook zo iets als een grafarchitect?’ Eerlijk gezegd vond ik het ook nog wel een mooie naam voor zo’n belangrijk beroep.
‘Hoe kom je daar bij? Wat bedoel je er mee?’ vroeg Wies. Nou, vervolgde ik - blij mijn ideeën te mogen spuien bij iemand die er verstand van had - dat zal ik je vertellen.
En zo vertelde ik Wies van de tijd na de begrafenissen, een plek aangeharkte donkere aarde, het totale niets en de verschrikkelijke droef- en somberheid. Na weken ga je iets meer van de hele begraafplaats zien dan alleen het graf van je eigen dierbaren. En eigenlijk, als ik goed rondkeek vond ik het ook op een bepaalde manier maar een rommeltje. Iedereen deed van alles en vanzelfsprekend met heel veel liefde.
En ik snap dat wel! Op dat punt stond ik immers zelf ook? Maar wat voelde ik me onkundig in deze…
En zo ontstond het idee van een grafarchitect. Dan zou een begraafplaats er ook anders uit zien. Ik zou het persoonlijke element er zeker niet uit willen halen. Maar ik zou me voor kunnen stellen dat elke begrafenisondernemer een grafarchitect in het team heeft, die bijvoorbeeld bij de uitvaart aanwezig is om met zeer ontwikkelde voelsprieten, de familie, een gezin of welke nabestaanden dan ook, een beetje te ‘lezen’.
Ik zou me voor kunnen stellen dat een grafarchitect je in de weken na de begrafenis bezoekt en dat je met je familie en naasten, een beeld schetst van de overledene. Waar hij/zij van hield, hoe was zijn/haar leven, biografie, bijzonderheden etc. Een soort van bloemlezing van het leven van de overledene. Niet als in herinnering voor de dienst, maar als input voor iets persoonlijks op het graf.
Ik zou me voor kunnen stellen dat elke begrafenisondernemer én grafarchitect een groepje kunstenaars om zich heen verzamelt. Beschikbaar voor uitvaartleider en grafarchitect.
Ze moeten het talent hebben om heel persoonlijke dingen te kunnen maken. Evenals een vertaalslag naar een kunstwerk, gevoed door de informatie van de grafarchitect. Teamwork, finetunen en een ongelooflijke steun voor mensen zoals ik, die behoefte hebben om via het leven van de overledene een passend iets op het graf te kunnen zetten.
En Wies vond het een ontzettend goed idee. Dat bestond nog niet en of ik dit initiatief maar even uit wilde werken als nieuw beroep…
Dus bij deze lanceer ik de mogelijkheid om dit nieuwe beroep in de wereld te zetten. Rechtenvrij. Ik denk oprecht dat hier heel veel behoefte aan is.
Op die manier zou het een enorm mooie afsluitende stap zijn in de nazorg voor de overledene. Niet alleen wà¡t je wilt na de dood, maar ook de laatste stap: hoe zou dan je graf er uit moeten zien.
Zou je dan visualiseren hoe het kan worden, dan voelt het ondanks het verlies, als warm en tevreden. Blij is een gek woord in deze, maar tà³ch een soort van blij als het gelukt is wat we door hebben willen geven aan de grafarchitect en zijn/haar kunst-team.
Prangende vraag dus: wie neemt mijn grafarchitect-ideeënstokje over?
Rouw, verdriet, verlies zijn enorme processen waar geen wetten en regels voor geschreven zijn. En juist met alle soorten van persoonlijk verdriet ben je in onze praktijken van harte welkom. We hebben er ervaring in en de homeopatische middelen kunnen daar écht een verlichting in geven. Weg gaat het nooit en dat moet ook niet. Maar als nabestaande mag je ook verder leven en dat lukt dan een beetje beter. Daarbij is het fijn soms jouw persoonlijke verdrietsdingen te delen met iemand die zà³ bereid is te luisteren en mee te denken. Dat is helend!
De homeopaat maakt dan de vertaalslag naar de middelen die ondersteuning kunnen bieden. Samen kunnen we veel meer dan alleen!
Marja Roozendaal, klassiek homeopaat
www.klassiekehomeopathie.nl
