Hallo!

Wij wonen nu alweer 4 jaar in Hengelo. Na 43 jaar Randstad was ons de rust van Twente welkom en daar genieten we dan ook volop van. Terug op ’t nest zullen we maar zeggen. Veel gewoontes van de regio zijn ons vertrouwd en geven een soort geborgenheid. Op één ervan werd me door gasten van onze BnB gewezen. Niet één keer maar meerdere keren door meerdere gasten.

Ze zeiden: “Wanneer we ergens lopen of fietsen, lijkt het of iedereen ons kent. Ze zeggen allemaal 'hallo' of gedag tegen ons. De mensen zijn zo aardig en vriendelijk hier!”. Aanvankelijk verwondert zo'n uitspraak je, maar wanneer je er bij stilstaat realiseer je je pas hoe trots we hier met zijn allen op moeten zijn.

Door elkaar te begroeten geven we eigenlijk aan elkaar te zien, elkaar de moeite waard te vinden. We leren dat van jongs af aan, want ook jongeren begroeten zonder enige gene de mensen die ze passeren. Waar in de Randstad mensen elkaars blikken mijden en het liefst wegduiken in anonimiteit, zoeken we hier het contact. Een van de oorzaken ligt naar mijn idee in de ruimte die we hier hebben. In grote steden is het gebrek eraan eerder aanleiding voor het gevecht om de vierkante meter. Wie te dichtbij komt is een bedreiging voor de ruimte die voor jou overblijft.

Groeten in Twente is ook niet status-gebonden. In dat opzicht is de vrijstaat Twente op de achtergrond aanwezig. We zijn allemaal gelijk. Niet teruggroeten kan wel consequenties hebben. Drie keer negeren houdt meestal in dat mensen je daarna links laten liggen.

Geniet dus van de begroeting. Om in de lijn van René Descartes te blijven: Wij begroeten, dus wij bestaan. Samenleven kun je niet alleen.

Sjoerd Nijhuis