In plaats van kaarten
Ik hou van rouwadvertenties. En nu niet denken: ja, ik snap wel waarom. Ik lees graag overlijdensberichten omdat met weinig woorden een hele familiegeschiedenis duidelijk wordt. Het is jammer dat het zo ontzettend duur is want ik vind dat iedereen minimaal eÌeÌn keer met zijn hele familie en vriendenkring in de krant mag staan.
Ik hou van volle overlijdensberichten. Met alle namen eÌn woonplaatsen van de partner, kinderen, kleinkinderen, eventuele achterkleinkinderen en het liefst ook de naam van de hond, met een hondenpootje ernaast. Om het geheel af te maken: was er sprake van een ziekbed of een plotseling overlijden? Als dan ook nog de vriendenclub, het werk, de buurt en de vereniging een advertentie plaatsen, dan is mijn plaatje compleet. Met een foto erbij – die je tegenwoordig steeds vaker ziet – leest zo’n advertentie als een mini- roman.
In de rouwadvertentie wordt de overledene doorgaans nog flink geroemd en gelauwerd: zorgzaam, innig geliefd, bijzonder, warme persoonlijkheid of een fijne collega met veel humor. Je zou de overledene bijna zelf gekend willen hebben. En van een hele krantenpagina vol met berichten met dezelfde overledene denk ik stiekem: poeh, die is echt belangrijk geweest, best speciaal om zoveel advertenties te krijgen.
Met enige regelmaat moet ik glimlachen om de teksten. Wat te denken van de zin in een overlijdensbericht dat onlangs in de krant stond: Hierbij zeg ik mijn Volkskrant- abonnement op. Of bij iemand die bijna 100 jaar is geworden: Onverwachts is overleden. Onverwachts als je bijna 100 bent? Ik zou zelf kiezen voor plotseling. En de reden van geen koffietafel wordt in deze advertentie uitgelegd: diegenen die koffie wensen, hebben volgens M. tijd genoeg gehad om die samen met haar te drinken. M. draait er na haar dood niet omheen: geen koffie komen drinken toen ik nog leefde, dan zeker niet op mijn uitvaart.
Wil je na de dood de naam van de overledene levend houden, dan past een in memoriam. Een specifieke in memoriam hield mij bezig, namelijk die van mevrouw Van den Boezem die is geboren in 1898 en overleden in 1972. Vorig jaar stond een in memoriam voor haar in de krant met de tekst eronder: iedere dag. Iemand denkt dus nog iedere dag aan mevrouw Van den Boezem, die vijftig jaar geleden is overleden. Diegene moet inmiddels zelf ook al behoorlijk op leeftijd zijn. En ze heeft dus zoveel betekend dat iemand nog iedere dag aan haar denkt. Ik heb mevrouw Van de Boezem op internet opgezocht maar niets gevonden. Dit plaatje kon ik daardoor niet compleet maken. Een boek met een open einde.
De volgende tekst is niet van mezelf maar ik leg hem bij deze al vast. Boven mijn advertentie graag de woorden: Een vrolijke groet voor wie nog moet.
Ik hou van volle overlijdensberichten. Met alle namen eÌn woonplaatsen van de partner, kinderen, kleinkinderen, eventuele achterkleinkinderen en het liefst ook de naam van de hond, met een hondenpootje ernaast. Om het geheel af te maken: was er sprake van een ziekbed of een plotseling overlijden? Als dan ook nog de vriendenclub, het werk, de buurt en de vereniging een advertentie plaatsen, dan is mijn plaatje compleet. Met een foto erbij – die je tegenwoordig steeds vaker ziet – leest zo’n advertentie als een mini- roman.
In de rouwadvertentie wordt de overledene doorgaans nog flink geroemd en gelauwerd: zorgzaam, innig geliefd, bijzonder, warme persoonlijkheid of een fijne collega met veel humor. Je zou de overledene bijna zelf gekend willen hebben. En van een hele krantenpagina vol met berichten met dezelfde overledene denk ik stiekem: poeh, die is echt belangrijk geweest, best speciaal om zoveel advertenties te krijgen.
Met enige regelmaat moet ik glimlachen om de teksten. Wat te denken van de zin in een overlijdensbericht dat onlangs in de krant stond: Hierbij zeg ik mijn Volkskrant- abonnement op. Of bij iemand die bijna 100 jaar is geworden: Onverwachts is overleden. Onverwachts als je bijna 100 bent? Ik zou zelf kiezen voor plotseling. En de reden van geen koffietafel wordt in deze advertentie uitgelegd: diegenen die koffie wensen, hebben volgens M. tijd genoeg gehad om die samen met haar te drinken. M. draait er na haar dood niet omheen: geen koffie komen drinken toen ik nog leefde, dan zeker niet op mijn uitvaart.
Wil je na de dood de naam van de overledene levend houden, dan past een in memoriam. Een specifieke in memoriam hield mij bezig, namelijk die van mevrouw Van den Boezem die is geboren in 1898 en overleden in 1972. Vorig jaar stond een in memoriam voor haar in de krant met de tekst eronder: iedere dag. Iemand denkt dus nog iedere dag aan mevrouw Van den Boezem, die vijftig jaar geleden is overleden. Diegene moet inmiddels zelf ook al behoorlijk op leeftijd zijn. En ze heeft dus zoveel betekend dat iemand nog iedere dag aan haar denkt. Ik heb mevrouw Van de Boezem op internet opgezocht maar niets gevonden. Dit plaatje kon ik daardoor niet compleet maken. Een boek met een open einde.
De volgende tekst is niet van mezelf maar ik leg hem bij deze al vast. Boven mijn advertentie graag de woorden: Een vrolijke groet voor wie nog moet.
