Met mijn hoofd in de knup

Met mijn hoofd in de knup

(Geschreven op 7 augustus in Cheb, Tsjechië)

Heet dat zo, knup? Mag je dat zeggen of heet het knoop? Ik heb geen idee en kan het nu ook niet opzoeken. Ik heb geen internet bij de tent. Die vlak bij het water staat, op een camping in Tsjechië. Een paar weken zonder Wifi, zonder non-stop toegang tot het wereldwijde web. Niet helemaal waar hoor, want er zit nog wel wat internet in mijn bundel. Ik heb gewoon geen zin. Geen zin om verbinding te maken, geen zin in informatie. Op vakantie heb ik mééstal geen zin in mijn telefoon. Maar deze vakantie heb ik nà³g meer geen zin. Geen zin omdat mijn hoofd in de ‘knup’ zit.

Drie weken geleden liep ik een hersenschudding op. Weer zo’n zin die me nu vreemd in de oren klinkt en ik normaal even gegoogeld zou hebben. Ik maakte een flinke smak en mijn nek, rug en hoofd raakten vrij hard de grond. Na twee en een halve week overal pijn gaat het nu echt een stuk beter. Maar dat hoofd...

Op de camping in Tsjechië dus. Twee weken met mijn gezin en pup aan een prachtig meer. Week 1 zit er bijna op. In deze week is dat wonderschone meer flink aangevuld met vers regenwater. Al onze sokken, lange broeken en truien zijn ondertussen onmeunig vies geworden. Ik zit nu dan ook op de campingstoel met mijn iPad op mijn met kippenvel belegde blote benen. Ik vertik het om wéér een lange broek aan te doen, het is potverdorie zomervakantie!

Ik krab opnieuw mijn enkels tot bloedens toe open. Waarom zijn die muggen, in tegenstelling tot de zon, wel gek op me?

Gelukkig hebben Ravi en Bodhi niet deze verwende en eigenwijze kijk op hun zomervakantie. Ze liggen momenteel in het frisse zoute zwembad helemaal bovenaan op de camping. Het deert ze niets de kou, de regen en de wind. En eerlijk, na verschillende vakanties die qua weer niet altijd op één lijn lagen met mijn verwachtingen, ben ik gewend geraakt aan gemiddelde temperaturen. Aan kippenvel en dekentjes, aan lange sokken in mijn slippers en aan dat vest dat ik eigenlijk hartstikke lelijk vind, maar zo lekker warm en praktisch is. Gewend geraakt betekent niet dat het oké is. Maar het is wat het is. Half Europa bibbert momenteel terwijl ze uitglijden over modder en naaktslakken, wie ben ik om zo te zeuren?

De mannen voeren vanmorgen uit met twee gehuurde kano’s. Normaal ga ik mee, natuurlijk ga ik mee. Maar ons bezoekje aan de bijzonder interessante stad Karlovy Vary gisteren trok de knup in mijn hoofd nog iets verder strak. Dus besloot ik vanmorgen bij onze pup Isa aan wal te blijven. Helemaal niet verkeerd hoor want de zon liet zich even zien. Mijn kippenvel trok zich langzaam terug en Isa draaide zich om en liet haar roze buikje zachtjes opwarmen. We omarmden elke zonnestraal en hoopten stiekem op meer.

Het is ondertussen half drie en meer gaat er vandaag niet komen. Meer meer wel, want er staat alweer flink veel regen op de planning. Regen die het meer voor me nog verder zal aanvullen. Terwijl ik de buurjongen op zijn knalgele luchtbedje zie plonsen gaan mijn armharen nog verder overeind staan. En nu genoeg met dat gezeur! Het had drie weken geleden heel anders kunnen aflopen. En nu zit ik hier, in Tsjechië aan het water met mijn gezin. Samen. En de vooruitzichten zijn op alle fronten beter. Ik weet zeker dat elke zonnestraal die volgt de wirwar in mijn hoofd zal ontwarren en de duizelingen en pijnen doen verdwijnen. Zodat ik in onze laatste week Tsjechië op haar mooist kan ervaren.

Ik trek toch even een lange broek aan…

-----

Maryke Mondria (39) is freelance marketing creative (MetMaryke), TKKR columnist en moeder van zoons Ravi (9) en Bodhi (7). Voor TKKR schrijft ze over haar gezinsleven. Meer over Maryke vind je op haar Instagram kanaal. www.instagram.com/marykemondria/

Foto Maryke Mondria: Lizet Beek