New(s)
Een soort van ‘compleet’ gevoel
(Een overweging op Pisa Airport)
Waarom alléén pelgrimeren?
Ik schreef in een eerder verhaal, naar aanleiding van het ‘rouw-gedicht’: In dat wat ik ben, zitten nog hiaten. Natuurlijk is het vinden van mezelf een issue. Er waren jaren van mezelf wegcijferen. Daar heb ik geen spijt van. Ik heb daar zelf voor gekozen, om welke reden dan ook.
Maar toch, dat stukje ‘ik’ dus. Ik denk terug aan de tijden van wel in evenwicht zijn.
En daarbij komen flitsen voorbij die vaak te maken hebben met evenwichtige samenstelling van groepjes mensen die samen ergens voor staan. In dit specifieke geval mijn werk. In mijn/ons werk hebben we zwaar geïnvesteerd in hoe wij als mens leren, besluiten nemen, in de groep staan, etc. Veel kennis opgehaald bij deskundigen op gebied van leren, o.a. bij Joseph Kessel. Hij heeft op mijn afscheid nog twee heerlijke bijdragen geleverd. En onder andere bij Human Dynamics van Sandra Seagal. (De mens herbergt alle talenten/kleuren, maar heeft wel dominanties; ik rood/geel, heel klein beetje blauw).
Zet mensen bij elkaar met sterke elkaar aanvullende ‘kleuren’ en het team presteert meer dan de som van de individuen (het geheel is meer dan de som der delen; Louis van Gaal past deze aanpak ook toe en werd daarmee o.a. met AZ kampioen!)
En ik heb dit vele jaren zelf mogen ervaren. Ieder individu stond in zijn kracht op zijn of haar dominantie en dat leverde heerlijke individuele ervaringen en groei op. Zo ook bij mezelf. Dat gevoel, dat kicken op je eigen talent, dat is belangrijk om na te streven. Dat voelt goed, zeg maar.
Conclusie: ik ben meer dan mezelf, een betere mezelf, in een goed samengesteld team.
En het is misschien wel daarom dat ik in mijn eentje wandel. Het doel bereiken dat ik mezelf stel. Met alle (letterlijk in mijn geval) verkeerde afslagen en omwegen dan ook. Pech dan, het hoort bij mij, dat experimenten, dingen zo ongeveer doen. En dan toch je doel bereiken, geeft een soort van ‘compleet’ gevoel. Ja, nu ik er zo over nadenk, dan is dat het wel…..geloof ik, nu na twee pelgrimages gedaan te hebben.
Theodor van der Velde deelt voor TKKR. zijn belevenissen, zielenroerselen, gedachten tijdens zijn pelgrimstocht van Florence naar Rome.
Waarom alléén pelgrimeren?
Ik schreef in een eerder verhaal, naar aanleiding van het ‘rouw-gedicht’: In dat wat ik ben, zitten nog hiaten. Natuurlijk is het vinden van mezelf een issue. Er waren jaren van mezelf wegcijferen. Daar heb ik geen spijt van. Ik heb daar zelf voor gekozen, om welke reden dan ook.
Maar toch, dat stukje ‘ik’ dus. Ik denk terug aan de tijden van wel in evenwicht zijn.
En daarbij komen flitsen voorbij die vaak te maken hebben met evenwichtige samenstelling van groepjes mensen die samen ergens voor staan. In dit specifieke geval mijn werk. In mijn/ons werk hebben we zwaar geïnvesteerd in hoe wij als mens leren, besluiten nemen, in de groep staan, etc. Veel kennis opgehaald bij deskundigen op gebied van leren, o.a. bij Joseph Kessel. Hij heeft op mijn afscheid nog twee heerlijke bijdragen geleverd. En onder andere bij Human Dynamics van Sandra Seagal. (De mens herbergt alle talenten/kleuren, maar heeft wel dominanties; ik rood/geel, heel klein beetje blauw).
Zet mensen bij elkaar met sterke elkaar aanvullende ‘kleuren’ en het team presteert meer dan de som van de individuen (het geheel is meer dan de som der delen; Louis van Gaal past deze aanpak ook toe en werd daarmee o.a. met AZ kampioen!)
En ik heb dit vele jaren zelf mogen ervaren. Ieder individu stond in zijn kracht op zijn of haar dominantie en dat leverde heerlijke individuele ervaringen en groei op. Zo ook bij mezelf. Dat gevoel, dat kicken op je eigen talent, dat is belangrijk om na te streven. Dat voelt goed, zeg maar.
Conclusie: ik ben meer dan mezelf, een betere mezelf, in een goed samengesteld team.
En het is misschien wel daarom dat ik in mijn eentje wandel. Het doel bereiken dat ik mezelf stel. Met alle (letterlijk in mijn geval) verkeerde afslagen en omwegen dan ook. Pech dan, het hoort bij mij, dat experimenten, dingen zo ongeveer doen. En dan toch je doel bereiken, geeft een soort van ‘compleet’ gevoel. Ja, nu ik er zo over nadenk, dan is dat het wel…..geloof ik, nu na twee pelgrimages gedaan te hebben.
Theodor van der Velde deelt voor TKKR. zijn belevenissen, zielenroerselen, gedachten tijdens zijn pelgrimstocht van Florence naar Rome.
