013 - Gedicht - Bennie Sieverink: Et oog

Et oog

Ik dörf nich in de put te kiekn
n oog dat kik mie an
ik wil mie nich spegeln an dat oog
al is et water nog zo glad
der is ne deepte dee ik nich kan peiln
peiln. 

Et duustere geheim van ne familie
ooit zo vrearig op n vertrouwd earf
n echo van ne lestn roop
op ne witn Dreekönningn
of de nog aait verdreaide zeel
van ne knech den is verdreunkn
dreunkn. 

Een ding kö'j doonder op sprekn
et oog zal ok mie ouverleavn
leavn.


Bennie Sieverink, in de sproak van Hassel/Hengel.
Foto: Arend Heideman

Vertaling: Het oog // Ik durf niet in de put te kijken / Een oog dat kijkt mij aan / ik wil mij niet spiegelen aan dat oog / al is het water nog zo glad / er is een diepte die ik niet kan peilen / peilen. // Het duistere geheim van een familie / ooit zo vredig op een vertrouwd erf / de echo van een laatste midwinterhoorn / op een witte Driekoningen / of de nog altijd rusteloze ziel / van een knecht die is verdronken / dronken. // Een ding is zeker / het oog zal ook mij overleven / leven.

Over de taal: Typerend voor de taal van Hasselo en omgeving is het weglaten of niet uitspreken van de tweede n van het mannelijk onbepaald lidwoord ‘nen’, zoals hier in ‘ne lestn roop’, ‘ne witn Dreekönningn’ en ‘ne knech’.

Meer TKKR.TAAL op https://www.tkkr.nl/tkkrtaal/