Harriët Tomassen, directeur Crematoria Twente
Hekel aan bloemenkransen
‘Louise had een hekel aan bloemenkransen en linten’. Deze zin stond vorig jaar bij een overlijdensbericht in de Twentsche Courant Tubantia. Ik moest hier om grinniken. Louise lijkt mij een heel uitgesproken type. Bloemen zijn vaak onderwerp van gesprek bij ons. Er zijn dagen dat de bloemisten af en aan rijden. Zeker tijdens de afgelopen twee coronajaren. Omdat mensen er niet bij konden zijn, kwamen er bloemen, heel veel bloemen!
Voorafgaand aan de plechtigheden liggen de bloemen bij ons op schappen in de personeelsgang. Regelmatig staan we daar bloemstukken te bewonderen. Er zitten prachtige exemplaren tussen. De tijd van een ronde krans met de traditionele witte lelies of chrysanten, gecombineerd met een donkergroen lint is voorbij. Bloemen maken een uitvaart persoonlijk en vaak zijn het de favoriete bloemen van de overledene. Of er is gekeken naar welke bloemen qua kleur bijvoorbeeld aansluiten bij de stijl van de uitvaart. Zoals die keer dat er wel vijf karren met rouwstukken klaarstonden voor een overledene. Het waren rouwstukken met alleen maar rode rozen. Eén rouwstuk was met paarse bloemen. De gever van deze bloemen had de zin: ‘de overledene hield van rode rozen’ overduidelijk niet gelezen.
Vaak verzuchten de collega’s dat het zonde is: al die bloemen. Het is een mooi blijk van medeleven en een kist zonder bloemen staat ook wel kaal maar er kan maar kort van worden ‘genoten’. Toen mijn vader overleed hebben we alle rouwstukken meegenomen naar huis. Een deel legden we op graven van overleden familieleden, maar ook namen we bloemstukken mee naar huis. Als ik dit wel eens vertel, krijg ik wisselende reacties. Een rouwstuk op tafel? Maar waarom niet? Ik vond het troostrijk en het huis fleurde letterlijk op in een verdrietige periode.
Als mensen de rouwstukken niet naar huis nemen, worden ze bij ons in de gedenkparken neergelegd. Binnen zorgen wij zelf voor verse bloemen op tafel. In het verleden was de regel dat het altijd witte bloemen moesten zijn. De dood en witte bloemen hoorden schijnbaar bij elkaar. Dat is losgelaten. Als aankleding staan overal kleurige bloemen.
Trouwens, ook op het gebied van bloemen zijn duurzame keuzes te maken. Het meest duurzaam is het plukken van bloemen uit eigen tuin of te kiezen voor Nederlandse seizoensbloemen. Ook wordt hier en daar al groente toegevoegd in rouwstukken. Er zijn mooie voorbeelden met bijvoorbeeld paprika’s, rode koolplanten of pompoenen. En op deze manier is er mogelijk om nog een persoonlijker tintje te geven aan een boeket. Een boeket dat op een vaas wordt gezet is overigens duurzamer dan een rouwstuk waar plastic en steekschuim (oase) wordt gebruikt. En een rouwlint kent een zeer intensief productieproces, een kaart is dan weer veel duurzamer.
Louise is bij ons gecremeerd. Ik weet niet of haar plechtigheid is aangekleed met bloemen. Ik hoop dat iedereen haar nadrukkelijke wens goed heeft gelezen en dat er niet per ongeluk toch een verdwaald paars bloemenkransje met een lint bij lag.
Harriët Tomassen,
Directeur-Bestuurder Crematoria Twente
Voorafgaand aan de plechtigheden liggen de bloemen bij ons op schappen in de personeelsgang. Regelmatig staan we daar bloemstukken te bewonderen. Er zitten prachtige exemplaren tussen. De tijd van een ronde krans met de traditionele witte lelies of chrysanten, gecombineerd met een donkergroen lint is voorbij. Bloemen maken een uitvaart persoonlijk en vaak zijn het de favoriete bloemen van de overledene. Of er is gekeken naar welke bloemen qua kleur bijvoorbeeld aansluiten bij de stijl van de uitvaart. Zoals die keer dat er wel vijf karren met rouwstukken klaarstonden voor een overledene. Het waren rouwstukken met alleen maar rode rozen. Eén rouwstuk was met paarse bloemen. De gever van deze bloemen had de zin: ‘de overledene hield van rode rozen’ overduidelijk niet gelezen.
Vaak verzuchten de collega’s dat het zonde is: al die bloemen. Het is een mooi blijk van medeleven en een kist zonder bloemen staat ook wel kaal maar er kan maar kort van worden ‘genoten’. Toen mijn vader overleed hebben we alle rouwstukken meegenomen naar huis. Een deel legden we op graven van overleden familieleden, maar ook namen we bloemstukken mee naar huis. Als ik dit wel eens vertel, krijg ik wisselende reacties. Een rouwstuk op tafel? Maar waarom niet? Ik vond het troostrijk en het huis fleurde letterlijk op in een verdrietige periode.
Als mensen de rouwstukken niet naar huis nemen, worden ze bij ons in de gedenkparken neergelegd. Binnen zorgen wij zelf voor verse bloemen op tafel. In het verleden was de regel dat het altijd witte bloemen moesten zijn. De dood en witte bloemen hoorden schijnbaar bij elkaar. Dat is losgelaten. Als aankleding staan overal kleurige bloemen.
Trouwens, ook op het gebied van bloemen zijn duurzame keuzes te maken. Het meest duurzaam is het plukken van bloemen uit eigen tuin of te kiezen voor Nederlandse seizoensbloemen. Ook wordt hier en daar al groente toegevoegd in rouwstukken. Er zijn mooie voorbeelden met bijvoorbeeld paprika’s, rode koolplanten of pompoenen. En op deze manier is er mogelijk om nog een persoonlijker tintje te geven aan een boeket. Een boeket dat op een vaas wordt gezet is overigens duurzamer dan een rouwstuk waar plastic en steekschuim (oase) wordt gebruikt. En een rouwlint kent een zeer intensief productieproces, een kaart is dan weer veel duurzamer.
Louise is bij ons gecremeerd. Ik weet niet of haar plechtigheid is aangekleed met bloemen. Ik hoop dat iedereen haar nadrukkelijke wens goed heeft gelezen en dat er niet per ongeluk toch een verdwaald paars bloemenkransje met een lint bij lag.
Harriët Tomassen,
Directeur-Bestuurder Crematoria Twente
