Hans Heerze, Advocaat
Over raapstelen en rechterlijke dwalingen
Een rechter van de Hoge Raad in Zweden stal een kerstdiner bij de supermarkt. Ham, gehaktballen, worstjes, camembert. Het geeft een aardig beeld van de Zweedse smaak en feestdis. Waar de Nederlandse supermarkten tijdens de feestdagen uitpuilen van de feestststollen, rollades en zalmcarpaccio, pakken de Zweden uit met gehaktballen. Bij Ikea is het elke dag feest.
Ik stel me de rechter voor, die in een te ruime jas met dinerzakken het boodschappenlijstje afwerkt en in de zak jast. Als een Hans Klok die een hele dierentuin laat verdwijnen. Toen de rechter bij de kassa aanbelandde, kwam de aap met de camembert uit de mouw. De cassià¨re dacht eerst nog aan niet gewassen voeten, maar die zitten doorgaans niet in de binnenzak. De rechter stelde, dat haar rechterschap haar uit de puree zou kunnen houden. De rechter en niet de supermarkt oordeelt immers over diefstal. De rechter verkoopt toch ook geen bloemkolen. De coöperatieve supermarkt wilde daar niets van weten. Het voorstel van de rechter om alsnog even af te rekenen om vervolgens weer winkeldieven te gaan veroordelen vond ook al geen genade.
Hoe coöperatief is die supermarkt nou werkelijk? De rechter was zichzelf niet geweest en drukte kennelijk als haar buurman haar feestmaal achterover. Zij zou dat vervolgens thuis als haarzelf opeten. De buurman zou mooi kunnen aanschuiven aan de gevangenisdis. Nare man die buurman. Zijn verdiende loon, want met zijn schurkachtige identiteit moest de rechter wel uitglijden.
Over loon gesproken, de rechter ontving jaarlijks vierhonderdduizend euro. Gerechtelijk. Het bracht de rechter mogelijk op gedachten. De Zweedse gehaktballen zouden van goud en onvoorstelbaar duur kunnen zijn, zodat de rechter met het hongerloon wel moest stelen. Of was het door de prikkel van het illegale vlees?
De rechter ging van de koude kermis naar het ziekteverlof. Pas op met de ham, gehaktballen, worstjes en camembert, want het zijn ziekmakers. Als je ziek zou zijn bij het raapstelen of het stelen van andere zaken, zou dat kunnen betekenen, dat je ontoerekeningsvatbaar bent of in het geval van de rechter onafrekeningsvatbaar. Niet als je een griepje hebt, maar wel als je geest in de knoop zit. Je bent dan niet strafbaar. De rechter, die naar wij denken behoorlijk de weg kwijt was omdat zij meende een ander te zijn, betaalde de strafrechtelijke boete desondanks zelf. Terwijl je zou verwachten, dat de rechter die ander zou hebben laten betalen.
Onze feesttafel ziet er geheel anders uit. De kans dat een rechter voor de feestdagen gehaktballen achteroverdrukt is daardoor klein. Een luchtvaartmaatschappij had de regel uitgevaardigd, dat vliegtuigschoonmakers niets uit vliegtuigen mochten meenemen en niets mochten consumeren van wat zij daar aantroffen. Een schoonmaker slikte dat niet en dronk iets uit een aangetroffen pakje frisdrank. Gesnapt. De schoonmaker wilde nog wel afrekenen, maar de werkgever was hem voor. Zero tolerance. Een slokje zonder suiker betekende ontslag via de nooduitgang.
Een giga probleem voor de werknemer is een nanoprobleem voor de luchtvaartmaatschappij zou Neil Armstrong zeggen, als hij zich niet opnieuw zou vergissen. Gelukkig is hij wel bij de goede maan in ons zonnestelsel uitgestapt. Zou hij de volgende halte hebben genomen, dan zou hij nog eeuwen rond Jupiter moeten vliegen. Over giant leap gesproken.
Wat een pech voor de werknemer; had hij nou maar het hele pakje en een kostelijke vliegtuigmaaltijd soldaat gemaakt en de vlucht genomen naar Zweden.
De toeslagenaffaire schiet ons door het hoofd; zou één dag ontslag voor één slok niet genoeg zijn? En het hele supermarktfrisdrankschap om een permanent ontslag te rechtvaardigen? Echter, de werknemer was gewaarschuwd en kende de gevolgen van een gemaakte fout. Tolereert de werkgever een slokje, dan neemt de werknemer morgen het hele vliegtuig mee naar huis. We weten niet of de werknemer zichzelf was of een andere vliegtuigkaper, maar de werknemer zelf ving ook bij de rechter bot. Bij de Zweedse rechter zou de werknemer ham, camembert enz. hebben gevangen, maar die rechter zat juist op dat moment ziek thuis.
Ik stel me de rechter voor, die in een te ruime jas met dinerzakken het boodschappenlijstje afwerkt en in de zak jast. Als een Hans Klok die een hele dierentuin laat verdwijnen. Toen de rechter bij de kassa aanbelandde, kwam de aap met de camembert uit de mouw. De cassià¨re dacht eerst nog aan niet gewassen voeten, maar die zitten doorgaans niet in de binnenzak. De rechter stelde, dat haar rechterschap haar uit de puree zou kunnen houden. De rechter en niet de supermarkt oordeelt immers over diefstal. De rechter verkoopt toch ook geen bloemkolen. De coöperatieve supermarkt wilde daar niets van weten. Het voorstel van de rechter om alsnog even af te rekenen om vervolgens weer winkeldieven te gaan veroordelen vond ook al geen genade.
Hoe coöperatief is die supermarkt nou werkelijk? De rechter was zichzelf niet geweest en drukte kennelijk als haar buurman haar feestmaal achterover. Zij zou dat vervolgens thuis als haarzelf opeten. De buurman zou mooi kunnen aanschuiven aan de gevangenisdis. Nare man die buurman. Zijn verdiende loon, want met zijn schurkachtige identiteit moest de rechter wel uitglijden.
Over loon gesproken, de rechter ontving jaarlijks vierhonderdduizend euro. Gerechtelijk. Het bracht de rechter mogelijk op gedachten. De Zweedse gehaktballen zouden van goud en onvoorstelbaar duur kunnen zijn, zodat de rechter met het hongerloon wel moest stelen. Of was het door de prikkel van het illegale vlees?
De rechter ging van de koude kermis naar het ziekteverlof. Pas op met de ham, gehaktballen, worstjes en camembert, want het zijn ziekmakers. Als je ziek zou zijn bij het raapstelen of het stelen van andere zaken, zou dat kunnen betekenen, dat je ontoerekeningsvatbaar bent of in het geval van de rechter onafrekeningsvatbaar. Niet als je een griepje hebt, maar wel als je geest in de knoop zit. Je bent dan niet strafbaar. De rechter, die naar wij denken behoorlijk de weg kwijt was omdat zij meende een ander te zijn, betaalde de strafrechtelijke boete desondanks zelf. Terwijl je zou verwachten, dat de rechter die ander zou hebben laten betalen.
Onze feesttafel ziet er geheel anders uit. De kans dat een rechter voor de feestdagen gehaktballen achteroverdrukt is daardoor klein. Een luchtvaartmaatschappij had de regel uitgevaardigd, dat vliegtuigschoonmakers niets uit vliegtuigen mochten meenemen en niets mochten consumeren van wat zij daar aantroffen. Een schoonmaker slikte dat niet en dronk iets uit een aangetroffen pakje frisdrank. Gesnapt. De schoonmaker wilde nog wel afrekenen, maar de werkgever was hem voor. Zero tolerance. Een slokje zonder suiker betekende ontslag via de nooduitgang.
Een giga probleem voor de werknemer is een nanoprobleem voor de luchtvaartmaatschappij zou Neil Armstrong zeggen, als hij zich niet opnieuw zou vergissen. Gelukkig is hij wel bij de goede maan in ons zonnestelsel uitgestapt. Zou hij de volgende halte hebben genomen, dan zou hij nog eeuwen rond Jupiter moeten vliegen. Over giant leap gesproken.
Wat een pech voor de werknemer; had hij nou maar het hele pakje en een kostelijke vliegtuigmaaltijd soldaat gemaakt en de vlucht genomen naar Zweden.
De toeslagenaffaire schiet ons door het hoofd; zou één dag ontslag voor één slok niet genoeg zijn? En het hele supermarktfrisdrankschap om een permanent ontslag te rechtvaardigen? Echter, de werknemer was gewaarschuwd en kende de gevolgen van een gemaakte fout. Tolereert de werkgever een slokje, dan neemt de werknemer morgen het hele vliegtuig mee naar huis. We weten niet of de werknemer zichzelf was of een andere vliegtuigkaper, maar de werknemer zelf ving ook bij de rechter bot. Bij de Zweedse rechter zou de werknemer ham, camembert enz. hebben gevangen, maar die rechter zat juist op dat moment ziek thuis.
