Tussen de linies
De lelijke waarheid
Het is een enorme puinhoop in het Midden-Oosten. Afghanistan, Jemen, Irak, Iran en Syrië dampen van het onheil. Eten is er niet genoeg, angst is er in overvloed.
Je krijgt het hier op het nieuws niet echt mee. Als je wat wilt lezen over de huidige stand van zaken in Jemen, moet je echt moeite doen. Het gaat hier vooral over de mensen die naar hier komen. En als ze hier met kleerscheuren en onheelbare wonden op de stoep staan, behandelen we ze alsof ze ons land leeg komen roven.
Zoals het vaak gaat met dingen waar we weinig vanaf weten, vinden we het al snel onbelangrijk. En wanneer iets onbekends dichtbij komt, vinden we het eng. Grenzen dicht, zeggen we dan. Want het zijn geen vluchtelingen maar gelukzoekers. De mens is het asociaalste dier dat er bestaat.
Onbegrijpelijk, want het Midden-Oosten zit boordevol moois. Dat Kabul ooit het kenniscentrum van de wereld was, wordt vaak vergeten. En er komen veel prachtige sporters uit dit onderbelichte deel van de wereld. Ik heb al eens geschreven over goocheltennisser Mansour Bahrami (wiens verhaal allesbehalve clownesk is, trouwens), maar wil het vandaag hebben over een andere held met een racket: Andre Agassi.
Zijn vader was een Iraanse bokser en oud-Olympiër die naar Las Vegas verhuisde. Nog zo’n prachtig voorbeeld van hoe kleinzielig de mens is: Amerikanen vinden iedereen wiens roots ten zuidoosten van Turkije ligt een terrorist, totdat iemand een Grand Slam wint.
En daar won Andre Agassi er dan weer acht van. Al ging het niet zonder slag of stoot. Hij had een haat-liefde verhouding met zijn vader, die hem coachte. En het monster waarmee Andre op de baan stond, verafschuwde hij al helemaal.
Hij noemde het de draak. En iedere ochtend ramde Andre bal op bal in de richting van de vuurslang terwijl zijn vader in zijn oor schreeuwde: ‘Harder! Sneller! Beter!’
De draak was een ballenkanon. Zijn vader was degene die vuurspuwde. Leuk kan het niet zijn geweest, maar het wierp zijn vruchten af. Zei Louis Van Gaal niet ooit dat je een miljoen keer moet trainen om in het Nederlands elftal te komen?
Andre Agassi was een geweldige tennisser met het voetenwerk van een duizendpoot. Zo snel in de hoeken dat zijn tegenstanders er moedeloos van werden. Er zijn spelers die dicht op de achterlijn spelen; Andre Agassi stond in zijn beste dagen voor de achterlijn.
Hij was zelf eigenlijk net een ballenkanon, want als je tempo maar hoog genoeg ligt dan hoef je niet hard te slaan om je tegenstanders te laten lopen. En als je maar genoeg ballen over het net speelt, slaat je tegenstander hem vanzelf fout.
Toch doet dat hem tekort. Hij had een geweldige techniek en een nog beter inzicht. Hij kon winners slaan vanaf de achterlijn en toverballen spelen aan het net. Andre Agassi was een eindbaas!
Ik had het er net over dat het Midden-Oosten vaak vergeten wordt in het nieuws. En dat terwijl er zoveel onheil is. Ik denk dat het Midden-Oosten vaak vergeten wordt omdat er zoveel onheil is. Want wie hebben de landerijen die ooit aan Perzië toebehoorden opgesplitst? Juist, Engeland en Rusland deden dat om hun oliemaatschappijen, kolonies en andere ingepikte grondgebieden te beschermen. Economisch eigenbelang. Landjepik. Precies datgene waarom sommigen de grenzen willen sluiten. Oh, wat een kieskeurige zeef is ons geheugen toch…
Nou kun je denken, wat hebben wij Nederlanders met Perzië te maken? Komt’ie: als je ooit je autootje volgooit met 95 ongelood bij een tankstation met een grote gele schelp erop, dan is daar je antwoord.
Tja, een mooie leugen verzinnen is makkelijker dan een lelijke waarheid onder ogen zien. En dat gold ook voor Andre Agassi. Lang speelde hij met haarextensions, in de hoop dat niemand door zou hebben dat hij zijn coupe kwijtraakte aan de jaren.
Het heeft zo weinig zin om te liegen. Als meer mensen gewoon wat eerlijker zouden zijn naar zichzelf dan hoefden anderen niet zoveel moeite te doen om ze te begrijpen.
Gelukkig deed Andre dat uiteindelijk wel. Hij gooide zijn pruik af en won, met een kale klop die prachtig glom van het zweet, nog wat Grand Slams en een gouden medaille.
Eerlijkheid loont.
◼︎
Tom Luttikhuis is sportfanaat. Schrijven is zijn grote passie. Tekenen doet hij al sinds zijn jeugd. Voor TKKR schrijft hij verhalen over bekende en minder bekende (Twentse) sporthelden. Op zijn website www.akkapanna.com is meer werk van hem te lezen en te zien.
Je krijgt het hier op het nieuws niet echt mee. Als je wat wilt lezen over de huidige stand van zaken in Jemen, moet je echt moeite doen. Het gaat hier vooral over de mensen die naar hier komen. En als ze hier met kleerscheuren en onheelbare wonden op de stoep staan, behandelen we ze alsof ze ons land leeg komen roven.
Zoals het vaak gaat met dingen waar we weinig vanaf weten, vinden we het al snel onbelangrijk. En wanneer iets onbekends dichtbij komt, vinden we het eng. Grenzen dicht, zeggen we dan. Want het zijn geen vluchtelingen maar gelukzoekers. De mens is het asociaalste dier dat er bestaat.
Onbegrijpelijk, want het Midden-Oosten zit boordevol moois. Dat Kabul ooit het kenniscentrum van de wereld was, wordt vaak vergeten. En er komen veel prachtige sporters uit dit onderbelichte deel van de wereld. Ik heb al eens geschreven over goocheltennisser Mansour Bahrami (wiens verhaal allesbehalve clownesk is, trouwens), maar wil het vandaag hebben over een andere held met een racket: Andre Agassi.
Zijn vader was een Iraanse bokser en oud-Olympiër die naar Las Vegas verhuisde. Nog zo’n prachtig voorbeeld van hoe kleinzielig de mens is: Amerikanen vinden iedereen wiens roots ten zuidoosten van Turkije ligt een terrorist, totdat iemand een Grand Slam wint.
En daar won Andre Agassi er dan weer acht van. Al ging het niet zonder slag of stoot. Hij had een haat-liefde verhouding met zijn vader, die hem coachte. En het monster waarmee Andre op de baan stond, verafschuwde hij al helemaal.
Hij noemde het de draak. En iedere ochtend ramde Andre bal op bal in de richting van de vuurslang terwijl zijn vader in zijn oor schreeuwde: ‘Harder! Sneller! Beter!’
De draak was een ballenkanon. Zijn vader was degene die vuurspuwde. Leuk kan het niet zijn geweest, maar het wierp zijn vruchten af. Zei Louis Van Gaal niet ooit dat je een miljoen keer moet trainen om in het Nederlands elftal te komen?
Andre Agassi was een geweldige tennisser met het voetenwerk van een duizendpoot. Zo snel in de hoeken dat zijn tegenstanders er moedeloos van werden. Er zijn spelers die dicht op de achterlijn spelen; Andre Agassi stond in zijn beste dagen voor de achterlijn.
Hij was zelf eigenlijk net een ballenkanon, want als je tempo maar hoog genoeg ligt dan hoef je niet hard te slaan om je tegenstanders te laten lopen. En als je maar genoeg ballen over het net speelt, slaat je tegenstander hem vanzelf fout.
Toch doet dat hem tekort. Hij had een geweldige techniek en een nog beter inzicht. Hij kon winners slaan vanaf de achterlijn en toverballen spelen aan het net. Andre Agassi was een eindbaas!
Ik had het er net over dat het Midden-Oosten vaak vergeten wordt in het nieuws. En dat terwijl er zoveel onheil is. Ik denk dat het Midden-Oosten vaak vergeten wordt omdat er zoveel onheil is. Want wie hebben de landerijen die ooit aan Perzië toebehoorden opgesplitst? Juist, Engeland en Rusland deden dat om hun oliemaatschappijen, kolonies en andere ingepikte grondgebieden te beschermen. Economisch eigenbelang. Landjepik. Precies datgene waarom sommigen de grenzen willen sluiten. Oh, wat een kieskeurige zeef is ons geheugen toch…
Nou kun je denken, wat hebben wij Nederlanders met Perzië te maken? Komt’ie: als je ooit je autootje volgooit met 95 ongelood bij een tankstation met een grote gele schelp erop, dan is daar je antwoord.
Tja, een mooie leugen verzinnen is makkelijker dan een lelijke waarheid onder ogen zien. En dat gold ook voor Andre Agassi. Lang speelde hij met haarextensions, in de hoop dat niemand door zou hebben dat hij zijn coupe kwijtraakte aan de jaren.
Het heeft zo weinig zin om te liegen. Als meer mensen gewoon wat eerlijker zouden zijn naar zichzelf dan hoefden anderen niet zoveel moeite te doen om ze te begrijpen.
Gelukkig deed Andre dat uiteindelijk wel. Hij gooide zijn pruik af en won, met een kale klop die prachtig glom van het zweet, nog wat Grand Slams en een gouden medaille.
Eerlijkheid loont.
◼︎
Tom Luttikhuis is sportfanaat. Schrijven is zijn grote passie. Tekenen doet hij al sinds zijn jeugd. Voor TKKR schrijft hij verhalen over bekende en minder bekende (Twentse) sporthelden. Op zijn website www.akkapanna.com is meer werk van hem te lezen en te zien.
