Tussen de linies
Het WK van 2022
Qatar, 2022. Hoe kijken we er later op terug? Een snikheet evenement waar in Nederland bibberend naar gekeken werd? Niet vanwege de defensie van Oranje, maar vanwege de decembervorst? Een toernooi waar dribbels nutteloos waren, waar consolidatie de sleutel tot succes bleek en balbezit niet langer als heilig werd beschouwd?
Ieder WK kan toch wel in één zin worden samengevat. Het WK van 2018: dat toernooi waar Nederland niet bij was. Het WK van 2014: dat toernooi met de wissel van Krul. Het WK van 2010: dat toernooi met de teen van Casillas. Het WK van 2006: dat toernooi met de kopstoot van Zidane.
Zidane… het is zo jammer dat hij vooral herinnerd gaat worden om dat ene imbeciele moment in zijn laatste wedstrijd. Eén moment tijdens één wedstrijd. Een reactie op een provocerende en laag-bij-de-grondse opmerking van een treiter-Italiaan. Zidane speelde meer dan honderd interlands, scoorde meer dan dertig doelpunten in het shirt van Frankrijk en is mede-aanvoerder van de lijst met topscorers in een WK finale. En toch kleeft de kopstoot tegen de borst van Marco Materazzi meer aan hem dan de kopballen waarmee hij de finale van het WK van 1998 besloot.
En dat is niet terecht.
Zidane was een grootmeester. Hij had tijdens het WK van 2022 met kop en schouders boven alle middenvelders uitgetorend. Tel je Frenkie de Jong bij Luka Modric op dan kom je uit op een van Zidanes benen. De minste van de twee, voor zover hij die had, want Zidane was tweebenig. In de Champions League finale van 2002 legde hij een volley in de kruising met zijn linker. De panenka in de WK finale van 2006 nam hij met zijn rechter.
Wat is het keurmerk van een grootmeester? Iets dat voor een ander onmogelijk is, haalbaar laten lijken. En laten denken dat hij ook kan wat jij kunt. Zidanes techniek was hoogstaand, maar zijn hoogstandjes louter functioneel. Geen rare capriolen langs de zijlijn. Onnodige schaarbewegingen? Non. Alleen wanneer het moest pirouetteerde hij dwars door de as. En zoals het een grootmeester betaamt, liet hij het er allemaal zo eenvoudig uitzien. Maar geloof me: als Jeroen Heubach of Wout Brama zijn bewegingen zouden proberen te kopiëren dan zouden ze struikelen over hun eigen voeten.
Waar waren we? Het WK van 2002: dat toernooi waar Hiddink keizer van Korea werd. Het WK van 1998: dat toernooi waar de hele wereld Zidane leerde kennen. Merci, Zizou. Merci.
Goed. Terug naar Qatar, 2022. We zitten er nog middenin. De samenvattende zin voor dit WK is nog onbekend. Dat toernooi in de zandbak? Dat toernooi dat gebouwd werd door slaven? Of… dat toernooi waar Nederland wereldkampioen werd?
Zeg het maar.
Ieder WK kan toch wel in één zin worden samengevat. Het WK van 2018: dat toernooi waar Nederland niet bij was. Het WK van 2014: dat toernooi met de wissel van Krul. Het WK van 2010: dat toernooi met de teen van Casillas. Het WK van 2006: dat toernooi met de kopstoot van Zidane.
Zidane… het is zo jammer dat hij vooral herinnerd gaat worden om dat ene imbeciele moment in zijn laatste wedstrijd. Eén moment tijdens één wedstrijd. Een reactie op een provocerende en laag-bij-de-grondse opmerking van een treiter-Italiaan. Zidane speelde meer dan honderd interlands, scoorde meer dan dertig doelpunten in het shirt van Frankrijk en is mede-aanvoerder van de lijst met topscorers in een WK finale. En toch kleeft de kopstoot tegen de borst van Marco Materazzi meer aan hem dan de kopballen waarmee hij de finale van het WK van 1998 besloot.
En dat is niet terecht.
Zidane was een grootmeester. Hij had tijdens het WK van 2022 met kop en schouders boven alle middenvelders uitgetorend. Tel je Frenkie de Jong bij Luka Modric op dan kom je uit op een van Zidanes benen. De minste van de twee, voor zover hij die had, want Zidane was tweebenig. In de Champions League finale van 2002 legde hij een volley in de kruising met zijn linker. De panenka in de WK finale van 2006 nam hij met zijn rechter.
Wat is het keurmerk van een grootmeester? Iets dat voor een ander onmogelijk is, haalbaar laten lijken. En laten denken dat hij ook kan wat jij kunt. Zidanes techniek was hoogstaand, maar zijn hoogstandjes louter functioneel. Geen rare capriolen langs de zijlijn. Onnodige schaarbewegingen? Non. Alleen wanneer het moest pirouetteerde hij dwars door de as. En zoals het een grootmeester betaamt, liet hij het er allemaal zo eenvoudig uitzien. Maar geloof me: als Jeroen Heubach of Wout Brama zijn bewegingen zouden proberen te kopiëren dan zouden ze struikelen over hun eigen voeten.
Waar waren we? Het WK van 2002: dat toernooi waar Hiddink keizer van Korea werd. Het WK van 1998: dat toernooi waar de hele wereld Zidane leerde kennen. Merci, Zizou. Merci.
Goed. Terug naar Qatar, 2022. We zitten er nog middenin. De samenvattende zin voor dit WK is nog onbekend. Dat toernooi in de zandbak? Dat toernooi dat gebouwd werd door slaven? Of… dat toernooi waar Nederland wereldkampioen werd?
Zeg het maar.
