Tussen de linies
Mooie voetballers hebben lang haar
Vroeger had ik een undercut, of zoals we dat in Twente noemen: opskeer. Na jarenlang, vanaf de nadagen van mijn middelbareschooltijd tot in de herfst van mijn studentenleven, door het leven te zijn gegaan in het gezelschap van een lange mat, had ik er genoeg van; mijn manen moesten eraan geloven.
Waarom ik de tientjeskapper in Helpman de opdracht gaf om de snoeischaar in mijn zorgvuldig gespaarde lokken te zetten, weet ik nog goed. Bij ons in Groningen aan de Helper Brink viel namelijk iedere ochtend de NRC Next door de brievenbus en één van de publicaties stond een grote advertentie van David Beckham. Met een undercut.
De kapper moet zich als Indiana Jones in de jungle hebben gevoeld, zich een weg kappend door vergroeiingen waarachter ieder moment een ondier tevoorschijn kon springen. Afijn. Uiteindelijk slenterde ik enigszins onwennig over mijn nek wrijvend terug naar huis.
Maar nu ik, jaren later terugkijk op mijn besluit om mijn lange blonde lokken in te ruilen voor iets, of eigenlijk voor niets, moet ik toegeven dat ik me vergaapt heb aan de verkeerde … want de mooiste voetballers hebben lange haren. Van de sierlijkste buitenspeler tot de meest verfijnde verdedigers: allemaal hebben ze een mat die swingt op de bewegingen van hun inhaalacties en slidings.
Ga maar na. Robbie Rensenbrink, slangenmens. Hij voetbalde niet, hij danste. Kappen, draaien, passeren. Zijn lange haren gaven het ritme van zijn choreografie aan, als het drumstel tijdens een jazzconcert.
Johan Cruijff. Enkel omdat hij ervoor koos om de tijd te nemen voordat hij zijn dribbel inzette, wisten zijn tegenstanders hoe mooi zijn haren waren wanneer hij stilstond. Had Johan ervoor gekozen om altijd in beweging te zijn, dan wisten verdedigers - van Gà¼nther de Haan van het FC Haarlem van 1970 tot Berti Vogts van het West-Duitsland van 1974 - enkel hoe zijn lange mat zwierde als hij langs hen heen snelde.
Onze eigen Bryan Ruiz was er net zo één. Wat een geweldige mat had hij, vooral wanneer het regende. Als hij zich op een doorsnee Twentse dag een weg langs zijn tegenstanders schaarde, dan zag je de druppels die in de vacht van de wezel leefden door de lucht zweven, fonkelend als vuurvliegjes wanneer het licht van De Veste ze bescheen.
En lange manen kleuren niet alleen sierlijke aanvallers; ook de hardste verdedigers hebben haren tot op hun schouders. Paolo Maldini, Allessandro Nesta, Carles Puyol, Sergio Ramos, Virgil Van Dijk, Epi Drost. De excentriekste verdedigers, zij die eigenlijk meer zijn dan verdedigers, hebben lange haren.
Sommigen kiezen ervoor om, net als ik destijds, hun lange haren in te wisselen voor een kapsel dat makkelijker te onderhouden is. Maar dit is eigenlijk altijd een slecht besluit: ze gaan er namelijk op achteruit en raken een deel van hun genialiteit kwijt. Fernando Torres was een tovenaarsleerling bij Atlético en werd een heksenmeester bij Liverpool, maar toen hij de transfer naar Chelsea maakte en zijn koppie kaal schoor, verloor hij al zijn magie. En zeg eens eerlijk, was Messi niet veel briljanter toen hij nog schouderlange haren had, zijn bewegingen en loopacties even onvoorspelbaar als de wildheid van zijn manen?
Het zou natuurlijk kunnen dat Torres niet zo goed paste in de stijl van spelen van Chelsea of dat Messi een deel van zijn motivatie verloor na het binnenslepen van al die prijzen, maar ik vind het mooi om te geloven dat ze met het kortwieken van hun haren een deel van hun ziel verloren zijn.
De mat symboliseert ontembaarheid. En de mooiste mat behoorde toe aan George Best. Playmaker en een playboy, omringd door tien teamgenoten binnen de lijnen en tien bloedmooie vrouwen daarbuiten. George Best speelde met vreugde en trok vaak de trukendoos open, zowel op het veld als in het leven. Zijn haren symboliseerden zijn afkeer tegen instanties, overheden, autoriteit. Status quo? Weg ermee! Treurig dat Best iedere tegenstander dol dribbelde, maar struikelde over de fles. Hij stierf te jong.
In mijn nek groeit tegenwoordig ook weer wat haar, maar hoezeer ik mijn best ook doe om het te laten groeien tot standje George Best, het lukt me niet. Steevast krijg ik thuis te horen dat ik op een plumeau begin te lijken … en dan sleep ik me toch maar weer naar de kapper. Misschien moet ik accepteren dat de dagen waarop ik ontembaar was achter me liggen.
Waarom ik de tientjeskapper in Helpman de opdracht gaf om de snoeischaar in mijn zorgvuldig gespaarde lokken te zetten, weet ik nog goed. Bij ons in Groningen aan de Helper Brink viel namelijk iedere ochtend de NRC Next door de brievenbus en één van de publicaties stond een grote advertentie van David Beckham. Met een undercut.
De kapper moet zich als Indiana Jones in de jungle hebben gevoeld, zich een weg kappend door vergroeiingen waarachter ieder moment een ondier tevoorschijn kon springen. Afijn. Uiteindelijk slenterde ik enigszins onwennig over mijn nek wrijvend terug naar huis.
Maar nu ik, jaren later terugkijk op mijn besluit om mijn lange blonde lokken in te ruilen voor iets, of eigenlijk voor niets, moet ik toegeven dat ik me vergaapt heb aan de verkeerde … want de mooiste voetballers hebben lange haren. Van de sierlijkste buitenspeler tot de meest verfijnde verdedigers: allemaal hebben ze een mat die swingt op de bewegingen van hun inhaalacties en slidings.
Ga maar na. Robbie Rensenbrink, slangenmens. Hij voetbalde niet, hij danste. Kappen, draaien, passeren. Zijn lange haren gaven het ritme van zijn choreografie aan, als het drumstel tijdens een jazzconcert.
Johan Cruijff. Enkel omdat hij ervoor koos om de tijd te nemen voordat hij zijn dribbel inzette, wisten zijn tegenstanders hoe mooi zijn haren waren wanneer hij stilstond. Had Johan ervoor gekozen om altijd in beweging te zijn, dan wisten verdedigers - van Gà¼nther de Haan van het FC Haarlem van 1970 tot Berti Vogts van het West-Duitsland van 1974 - enkel hoe zijn lange mat zwierde als hij langs hen heen snelde.
Onze eigen Bryan Ruiz was er net zo één. Wat een geweldige mat had hij, vooral wanneer het regende. Als hij zich op een doorsnee Twentse dag een weg langs zijn tegenstanders schaarde, dan zag je de druppels die in de vacht van de wezel leefden door de lucht zweven, fonkelend als vuurvliegjes wanneer het licht van De Veste ze bescheen.
En lange manen kleuren niet alleen sierlijke aanvallers; ook de hardste verdedigers hebben haren tot op hun schouders. Paolo Maldini, Allessandro Nesta, Carles Puyol, Sergio Ramos, Virgil Van Dijk, Epi Drost. De excentriekste verdedigers, zij die eigenlijk meer zijn dan verdedigers, hebben lange haren.
Sommigen kiezen ervoor om, net als ik destijds, hun lange haren in te wisselen voor een kapsel dat makkelijker te onderhouden is. Maar dit is eigenlijk altijd een slecht besluit: ze gaan er namelijk op achteruit en raken een deel van hun genialiteit kwijt. Fernando Torres was een tovenaarsleerling bij Atlético en werd een heksenmeester bij Liverpool, maar toen hij de transfer naar Chelsea maakte en zijn koppie kaal schoor, verloor hij al zijn magie. En zeg eens eerlijk, was Messi niet veel briljanter toen hij nog schouderlange haren had, zijn bewegingen en loopacties even onvoorspelbaar als de wildheid van zijn manen?
Het zou natuurlijk kunnen dat Torres niet zo goed paste in de stijl van spelen van Chelsea of dat Messi een deel van zijn motivatie verloor na het binnenslepen van al die prijzen, maar ik vind het mooi om te geloven dat ze met het kortwieken van hun haren een deel van hun ziel verloren zijn.
De mat symboliseert ontembaarheid. En de mooiste mat behoorde toe aan George Best. Playmaker en een playboy, omringd door tien teamgenoten binnen de lijnen en tien bloedmooie vrouwen daarbuiten. George Best speelde met vreugde en trok vaak de trukendoos open, zowel op het veld als in het leven. Zijn haren symboliseerden zijn afkeer tegen instanties, overheden, autoriteit. Status quo? Weg ermee! Treurig dat Best iedere tegenstander dol dribbelde, maar struikelde over de fles. Hij stierf te jong.
In mijn nek groeit tegenwoordig ook weer wat haar, maar hoezeer ik mijn best ook doe om het te laten groeien tot standje George Best, het lukt me niet. Steevast krijg ik thuis te horen dat ik op een plumeau begin te lijken … en dan sleep ik me toch maar weer naar de kapper. Misschien moet ik accepteren dat de dagen waarop ik ontembaar was achter me liggen.
