Tussen de linies
Olympisch vragenvuur
Ik ga je vier vragen stellen. Een kort quizje om te kijken of je afgelopen zomer hebt opgelet tijdens de Olympische Spelen.
Klaar voor? Komt’ie!
Welke vrouw won er goud bij zowel de 5.000 meter als de 10.000 meter hardlopen?
Oké, oké. Dat was een makkie. Iedereen weet dat Sifan Hassan iets onmogelijks presteerde afgelopen zomer. Niet alleen de NOS maar ook de internationale pers kon er niet omheen. CNN, FOX … van links tot rechts was iedereen het eindelijk een keer eens: wat Hassan deed was fenomenaal!
De volgende dan, misschien dat dit iets uitdagender voor je is. Wie kroonde zich tot de absolute koning van het baanwielrennen?
Deze was ook te doen toch? Ik bedoel: je struikelde haast over de foto’s van Harrie Lavreysen, dus dit antwoord wist je vast. Twitter, Instagram, nieuwssites, kranten … overal was die brede glimlach te zien. Terecht overigens, want twee keer goud en één keer brons, dat kunnen er niet veel zeggen! En daar moet je trots op zijn!
Goed, de derde vraag van onze quiz: welke vrouw finishte als vierde tijdens de triatlon?
Eitje! Ze woont in Beuningen, werkt haar zwemtrainingen af in de Dorper Esch en fietst en rent over de Tankenberg. De kans is groot dat je een Tukker bent, dus dan weet je dit.
Of … misschien niet, want voor de wereldprestatie van Rachel Klamer was gek genoeg weinig attentie deze zomer. Zoals met wel meer zaken gaat 90 procent van de aandacht uit naar 10 procent van de daden. Sporters worden eigenlijk pas serieus genomen door de Henry Schuts van deze wereld wanneer ze een gouden plak om hun nek hebben hangen. Zilver is eigenlijk hetzelfde als een finale verliezen en brons … ja, daar kun je misschien een kerkklok van smeden, maar veel heb je er niet aan. Als je geluk hebt mag je je zilveren of bronzen plak nog even laten zien in een talkshow, maar wel pas nadat je tien keer hebt uitgelegd waarom hij niet van goud is.
En dan komt plek vier – de plaats waarop Rachel Klamer finishte dus – daar wordt nauwelijks over gepraat. En als er wel over geschreven wordt dan vaak op een honende wijze. Teksten als ‘greep naast eremetaal’, ‘pijnlijke vierde plek’ of ‘net niet goed genoeg’. Wat ze er niet bij vermelden zijn de duizenden uren op de fiets, de honderden baantjes in het zwembad en de tientallen paren versleten hardloopschoenen die aan zo’n prestatie voorafgaan.
En dan even dit: vierde worden op de Olympische spelen is bizar goed! Denk even aan de sport die je zelf beoefent. Of pak je hobby of baan er even bij. Hou je van golfen? Stel je voor dat je de op drie na beste golfer ter wereld bent (beter dan Tiger op dit moment). Misschien brouw je je eigen bier of ben je meubelmaker. Hoe trots zou je zijn als jouw I.P.A. het op drie na beste bier ter wereld zou zijn? Of als je bij de top vier beste meubelmakers ter wereld hoorde? Charles en Ray Eames, Vico Magistretti en dan jij! Petje af!
Dat gebrek aan aandacht geldt niet alleen voor de al gepleegde daden; er is ook weinig aandacht voor de onderdelen die nog afgewerkt moeten worden, maar waarbij de kans op Nederlands succes (lees: goud) klein is (lees: aannames die nergens op gebaseerd zijn, want de verschillen in de topsport zijn miniem).
Een voorbeeld hiervan is de Olympische Marathon van afgelopen zomer. Op het laatste onderdeel op de atletiekbaan (let op het woordje ‘baan’) werd prompt nog een zilveren medaille gewonnen tijdens 4x400 meter estafette bij de mannen. Ik heb met tranen in mijn ogen meegeschreeuwd, echt prachtig was het! Maar toen … de ereronde was gelopen en de zendtijd zat erop. De NOS sloot af … en wel met de woorden: dat was een mooi slot van het atletiektoernooi.
Ik viel van m’n stoel. Ze vergaten even dat er de volgende ochtend nog een atletiekonderdeel van start ging. En niet zomaar één: de Marathon, de moeder aller sportonderdelen. Gewoon even vergeten. Als fervent hardloper wist ik niet wat ik hoorde.
Dat zou in Kenia nooit gebeurd zijn. En als Eliud Kipchoge in Beuningen had gewoond, hier ook niet. Maar goed, wij hadden toch geen kanshebbers op eremetaal op de Marathon. Dus het atletiektoernooi was voorbij … toch?
Mooi niet dus, want hier komt de laatste vraag van onze quiz: welke man won zilver op de Marathon?
Ja, die weet je ook! Abdi Nageeye veroverde op ridderlijke wijze de tweede plek en klom naast Eliud Kipchoge, de koning van de geasfalteerde steppe, en zijn Belgische boezemvriend, Bashir Abdi, op het podium. Een Nederlander die zilver wint op Olympische Marathon: probeer dat maar eens te voorspellen.
Kan niet! Dus zo zie je maar hoe onzinnig het is om alleen aandacht te besteden aan evenementen en prestaties waarvan je verwacht dat de kans op eremetaal hoog is. Uitzonderlijke prestaties laten zich niet voorspellen en mooie verhalen al helemaal niet.
Dus daarom maak ik bij deze nog even een diepe buiging voor alle deelnemers aan de Olympische Spelen wiens harde werken onderbelicht is. Jullie zijn er te veel om allemaal bij naam te noemen, maar hier toch zomaar even een paar: Jill Holterman (drieënzestigste op de Marathon), Henk Grol (opperbeer van de judomat), Bauke Mollema (vierde in de wegwedstijd), Anne Tauber (elfde bij het mountainbiken) en Rachel Klamer (vierde op de triatlon dus).
Klasse!
Tom Luttikhuis is sportfanaat. Schrijven is zijn grote passie. Tekenen doet hij al sinds zijn jeugd. Voor TKKR schrijft hij verhalen over bekende en minder bekende Twentse sporthelden. Op zijn website www.akkapanna.com is meer werk van hem te lezen en te zien.
Klaar voor? Komt’ie!
Welke vrouw won er goud bij zowel de 5.000 meter als de 10.000 meter hardlopen?
Oké, oké. Dat was een makkie. Iedereen weet dat Sifan Hassan iets onmogelijks presteerde afgelopen zomer. Niet alleen de NOS maar ook de internationale pers kon er niet omheen. CNN, FOX … van links tot rechts was iedereen het eindelijk een keer eens: wat Hassan deed was fenomenaal!
De volgende dan, misschien dat dit iets uitdagender voor je is. Wie kroonde zich tot de absolute koning van het baanwielrennen?
Deze was ook te doen toch? Ik bedoel: je struikelde haast over de foto’s van Harrie Lavreysen, dus dit antwoord wist je vast. Twitter, Instagram, nieuwssites, kranten … overal was die brede glimlach te zien. Terecht overigens, want twee keer goud en één keer brons, dat kunnen er niet veel zeggen! En daar moet je trots op zijn!
Goed, de derde vraag van onze quiz: welke vrouw finishte als vierde tijdens de triatlon?
Eitje! Ze woont in Beuningen, werkt haar zwemtrainingen af in de Dorper Esch en fietst en rent over de Tankenberg. De kans is groot dat je een Tukker bent, dus dan weet je dit.
Of … misschien niet, want voor de wereldprestatie van Rachel Klamer was gek genoeg weinig attentie deze zomer. Zoals met wel meer zaken gaat 90 procent van de aandacht uit naar 10 procent van de daden. Sporters worden eigenlijk pas serieus genomen door de Henry Schuts van deze wereld wanneer ze een gouden plak om hun nek hebben hangen. Zilver is eigenlijk hetzelfde als een finale verliezen en brons … ja, daar kun je misschien een kerkklok van smeden, maar veel heb je er niet aan. Als je geluk hebt mag je je zilveren of bronzen plak nog even laten zien in een talkshow, maar wel pas nadat je tien keer hebt uitgelegd waarom hij niet van goud is.
En dan komt plek vier – de plaats waarop Rachel Klamer finishte dus – daar wordt nauwelijks over gepraat. En als er wel over geschreven wordt dan vaak op een honende wijze. Teksten als ‘greep naast eremetaal’, ‘pijnlijke vierde plek’ of ‘net niet goed genoeg’. Wat ze er niet bij vermelden zijn de duizenden uren op de fiets, de honderden baantjes in het zwembad en de tientallen paren versleten hardloopschoenen die aan zo’n prestatie voorafgaan.
En dan even dit: vierde worden op de Olympische spelen is bizar goed! Denk even aan de sport die je zelf beoefent. Of pak je hobby of baan er even bij. Hou je van golfen? Stel je voor dat je de op drie na beste golfer ter wereld bent (beter dan Tiger op dit moment). Misschien brouw je je eigen bier of ben je meubelmaker. Hoe trots zou je zijn als jouw I.P.A. het op drie na beste bier ter wereld zou zijn? Of als je bij de top vier beste meubelmakers ter wereld hoorde? Charles en Ray Eames, Vico Magistretti en dan jij! Petje af!
Dat gebrek aan aandacht geldt niet alleen voor de al gepleegde daden; er is ook weinig aandacht voor de onderdelen die nog afgewerkt moeten worden, maar waarbij de kans op Nederlands succes (lees: goud) klein is (lees: aannames die nergens op gebaseerd zijn, want de verschillen in de topsport zijn miniem).
Een voorbeeld hiervan is de Olympische Marathon van afgelopen zomer. Op het laatste onderdeel op de atletiekbaan (let op het woordje ‘baan’) werd prompt nog een zilveren medaille gewonnen tijdens 4x400 meter estafette bij de mannen. Ik heb met tranen in mijn ogen meegeschreeuwd, echt prachtig was het! Maar toen … de ereronde was gelopen en de zendtijd zat erop. De NOS sloot af … en wel met de woorden: dat was een mooi slot van het atletiektoernooi.
Ik viel van m’n stoel. Ze vergaten even dat er de volgende ochtend nog een atletiekonderdeel van start ging. En niet zomaar één: de Marathon, de moeder aller sportonderdelen. Gewoon even vergeten. Als fervent hardloper wist ik niet wat ik hoorde.
Dat zou in Kenia nooit gebeurd zijn. En als Eliud Kipchoge in Beuningen had gewoond, hier ook niet. Maar goed, wij hadden toch geen kanshebbers op eremetaal op de Marathon. Dus het atletiektoernooi was voorbij … toch?
Mooi niet dus, want hier komt de laatste vraag van onze quiz: welke man won zilver op de Marathon?
Ja, die weet je ook! Abdi Nageeye veroverde op ridderlijke wijze de tweede plek en klom naast Eliud Kipchoge, de koning van de geasfalteerde steppe, en zijn Belgische boezemvriend, Bashir Abdi, op het podium. Een Nederlander die zilver wint op Olympische Marathon: probeer dat maar eens te voorspellen.
Kan niet! Dus zo zie je maar hoe onzinnig het is om alleen aandacht te besteden aan evenementen en prestaties waarvan je verwacht dat de kans op eremetaal hoog is. Uitzonderlijke prestaties laten zich niet voorspellen en mooie verhalen al helemaal niet.
Dus daarom maak ik bij deze nog even een diepe buiging voor alle deelnemers aan de Olympische Spelen wiens harde werken onderbelicht is. Jullie zijn er te veel om allemaal bij naam te noemen, maar hier toch zomaar even een paar: Jill Holterman (drieënzestigste op de Marathon), Henk Grol (opperbeer van de judomat), Bauke Mollema (vierde in de wegwedstijd), Anne Tauber (elfde bij het mountainbiken) en Rachel Klamer (vierde op de triatlon dus).
Klasse!
Tom Luttikhuis is sportfanaat. Schrijven is zijn grote passie. Tekenen doet hij al sinds zijn jeugd. Voor TKKR schrijft hij verhalen over bekende en minder bekende Twentse sporthelden. Op zijn website www.akkapanna.com is meer werk van hem te lezen en te zien.
