Tussen de linies
Tijdrekken… weg ermee!
Na een eindeloze herfst en winter op de bank, nestelde ik me zondagmiddag weer op mijn vertrouwde stoeltje in de Grolsch Veste. Een bokbiertje in mijn rechterhand, mijn linker om de schouder van mijn broer geslagen: we mogen weer!
Vak-P zat vol. Kelen werden schor geschreeuwd. Vlaggen en vaandels rezen de donkere hemel in. Trommels verstilden zelfs storm Franklin. Welkom in de hel van Enschede!
Ik stelde vast dat Gerry and The Pacemakers nog altijd beter klinken zonder (dan met) assistentie van dertigduizend Tukkers. En dat is prima. De uitslag ook: een gelijkspel na 2-0 achter te hebben gestaan; het kan een keer gebeuren.
Hoewel ik me kostelijk vermaakt heb, dwaalden mijn gedachten regelmatig af naar andere sporten. Vooral tijdens de momenten waarop het spel stillag omdat er een speler veinsde een hoofdwond te hebben, zinloze discussies aanging met de scheidsrechter of tijd aan het rekken was.
Ik hoor de voetbalfan in je al zeggen: ‘Ja, maar dat mag … dat zou jij ook doen als je voor zou staan!’
Klopt.
Mopperen op de spelers heeft daarom geen enkel nut. In plaats daarvan zou het goed zijn als er wat veranderingen worden doorgevoerd in de spelregels.
Laten we eens een kijkje nemen bij andere teamsporten, te beginnen met ijshockey. Misschien wel de lompste sport die er bestaat. Ik ken tenminste geen enkele teamsport waar je als aanstichter van een gevecht na tien minuten op een strafbankje te hebben gezeten de arena weer mag betreden.
Want dat is de regel bij ijshockey. En hij wordt zonder morren opgevolgd. Het is onderdeel van wat iedereen in de sport ‘de code’ noemt: een speler mept een tegenstander en stapt zonder te zeuren over de boarding om te wachten tot de powerplay-klok uitgetikt is. Ook voor een grove overtreding moet een speler naar de gevangenis zonder langs START te gaan.
Wat er in die strafminuten gebeurt? Dikwijls scoort de tegenstander. En daarom komen gevechten lang niet elke wedstrijd voor: bij één op de drie National Hockey League wedstrijden wordt er gevochten.
Een dergelijke regel zou het voetbal ook ten goede komen: effectievere straffen, bedoel ik dan, hਠ(niet het toestaan van knokpartijen). Een veelbelovende aanval onderbreken levert nu slechts een prent op…en de mogelijkheid voor de verdediging om zich te hergroeperen. Stel dat de overtreder naast een gele kaart ook een tijdstraf zou krijgen. Dat zou weer een extra mogelijkheid bieden voor de aanvallende ploeg om een doelpunt te maken. Of wat te denken van een tijdrekkende doelman? Die zal zich een paar keer flink achter zijn oren krabben als hij vanaf de strafbank toeziet hoe een veldspeler met handschoenen een bal uit het net plukt.
Het resultaat: het spel wordt eerlijker en een straf resulteert in actie. Wat wil je nog meer?
Ik weet het wel: tijdrekken … weg ermee!
Laten we nog een sport onder de loep nemen. Rugby. Geweldig! Het is hard, snel, attractief en spannend. Vaak tot de laatste seconde. En laat dat nou net het probleem zijn met voetbal. Iedereen kent het wel: je team staat achter, plaatst aanval na aanval, de tegenstander zeurt, vertraagt elke inworp, blijft liggen na iedere tik en wat doet de vierde official? Hij plakt er drie minuten aan vast. Drie maar!
Jij scheldt. Je team verliest.
Maar ook hier is een oplossing voor: actuele speeltijd. Geen twaalf minuten extra tijd omdat Pol van Boekel geen liniaal bij zich heeft. Een DDoS-aanval op de VAR-software? Geen probleem. Volwassen mannen die als peuters over het gras rollen? Weg met die matennaaierij. We zetten gewoon de klok stil.
Toekomstmuziek? Misschien. Maar de afgelopen twee jaren hebben ons geleerd dat de mensheid snel kan schakelen. Ik tik dit verhaal zittend aan mijn eettafel en niet vanuit een hobbelende trein. Als mijn werkomgeving efficiënter kan worden ingericht, dan moet dat toch zeker ook voor een voetballer gelden?
Tom Luttikhuis is sportfanaat. Schrijven is zijn grote passie. Tekenen doet hij al sinds zijn jeugd. Voor TKKR schrijft hij verhalen over bekende en minder bekende Twentse sporthelden. Op zijn website www.akkapanna.com is meer werk van hem te lezen en te zien.
Vak-P zat vol. Kelen werden schor geschreeuwd. Vlaggen en vaandels rezen de donkere hemel in. Trommels verstilden zelfs storm Franklin. Welkom in de hel van Enschede!
Ik stelde vast dat Gerry and The Pacemakers nog altijd beter klinken zonder (dan met) assistentie van dertigduizend Tukkers. En dat is prima. De uitslag ook: een gelijkspel na 2-0 achter te hebben gestaan; het kan een keer gebeuren.
Hoewel ik me kostelijk vermaakt heb, dwaalden mijn gedachten regelmatig af naar andere sporten. Vooral tijdens de momenten waarop het spel stillag omdat er een speler veinsde een hoofdwond te hebben, zinloze discussies aanging met de scheidsrechter of tijd aan het rekken was.
Ik hoor de voetbalfan in je al zeggen: ‘Ja, maar dat mag … dat zou jij ook doen als je voor zou staan!’
Klopt.
Mopperen op de spelers heeft daarom geen enkel nut. In plaats daarvan zou het goed zijn als er wat veranderingen worden doorgevoerd in de spelregels.
Laten we eens een kijkje nemen bij andere teamsporten, te beginnen met ijshockey. Misschien wel de lompste sport die er bestaat. Ik ken tenminste geen enkele teamsport waar je als aanstichter van een gevecht na tien minuten op een strafbankje te hebben gezeten de arena weer mag betreden.
Want dat is de regel bij ijshockey. En hij wordt zonder morren opgevolgd. Het is onderdeel van wat iedereen in de sport ‘de code’ noemt: een speler mept een tegenstander en stapt zonder te zeuren over de boarding om te wachten tot de powerplay-klok uitgetikt is. Ook voor een grove overtreding moet een speler naar de gevangenis zonder langs START te gaan.
Wat er in die strafminuten gebeurt? Dikwijls scoort de tegenstander. En daarom komen gevechten lang niet elke wedstrijd voor: bij één op de drie National Hockey League wedstrijden wordt er gevochten.
Een dergelijke regel zou het voetbal ook ten goede komen: effectievere straffen, bedoel ik dan, hਠ(niet het toestaan van knokpartijen). Een veelbelovende aanval onderbreken levert nu slechts een prent op…en de mogelijkheid voor de verdediging om zich te hergroeperen. Stel dat de overtreder naast een gele kaart ook een tijdstraf zou krijgen. Dat zou weer een extra mogelijkheid bieden voor de aanvallende ploeg om een doelpunt te maken. Of wat te denken van een tijdrekkende doelman? Die zal zich een paar keer flink achter zijn oren krabben als hij vanaf de strafbank toeziet hoe een veldspeler met handschoenen een bal uit het net plukt.
Het resultaat: het spel wordt eerlijker en een straf resulteert in actie. Wat wil je nog meer?
Ik weet het wel: tijdrekken … weg ermee!
Laten we nog een sport onder de loep nemen. Rugby. Geweldig! Het is hard, snel, attractief en spannend. Vaak tot de laatste seconde. En laat dat nou net het probleem zijn met voetbal. Iedereen kent het wel: je team staat achter, plaatst aanval na aanval, de tegenstander zeurt, vertraagt elke inworp, blijft liggen na iedere tik en wat doet de vierde official? Hij plakt er drie minuten aan vast. Drie maar!
Jij scheldt. Je team verliest.
Maar ook hier is een oplossing voor: actuele speeltijd. Geen twaalf minuten extra tijd omdat Pol van Boekel geen liniaal bij zich heeft. Een DDoS-aanval op de VAR-software? Geen probleem. Volwassen mannen die als peuters over het gras rollen? Weg met die matennaaierij. We zetten gewoon de klok stil.
Toekomstmuziek? Misschien. Maar de afgelopen twee jaren hebben ons geleerd dat de mensheid snel kan schakelen. Ik tik dit verhaal zittend aan mijn eettafel en niet vanuit een hobbelende trein. Als mijn werkomgeving efficiënter kan worden ingericht, dan moet dat toch zeker ook voor een voetballer gelden?
Tom Luttikhuis is sportfanaat. Schrijven is zijn grote passie. Tekenen doet hij al sinds zijn jeugd. Voor TKKR schrijft hij verhalen over bekende en minder bekende Twentse sporthelden. Op zijn website www.akkapanna.com is meer werk van hem te lezen en te zien.