Tussen de linies
Verboden te voeren
Poetin en zijn vrienden zijn egoïstisch. Ze zijn gevaarlijk. Ze doden alles wat in hun weg staat. Je kunt ze maar beter mijden.
Dat betekent: geen voetbalwedstrijden meer met Russische ploegen, geen gasbedrijven meer op het shirt van profclubs of in de promofilmpjes van het grootste voetbaltoernooi voor clubteams, geen Medvedev op Roland Garros, geen Champions League-finale in St. Petersburg, geen Nederlandse volleyballers op het WK en ga zo maar door …
De lijst met sancties wordt langer en langer, want Poetin en zijn vrienden; die kun je beter mijden.
Blijkbaar was er een invasie voor nodig om dat te beseffen …
… want wees nou eens eerlijk: we weten toch al jaren dat Poetin en zijn oligarchen egoïstische moordenaars zijn? We weten toch dat ze politieke tegenstanders uit de weg ruimen? We weten toch dat het Russische volk voor de gek gehouden wordt door staatspropaganda? En dat ze net zo lang doorgaan met moorden totdat iedere andersdenkende niet meer durft op te staan?
Waarom hebben we dan 41 sporters naar Sotsji gestuurd? Waarom dronk Prins Pils dan een biertje met Vladimir tijdens de Spelen van 2014?
Misschien dat de KNVB het in de aanloop naar het WK voetbal in 2018 wel begreep en dat we ons daarom niet plaatsten voor het eindtoernooi in Rusland. ‘Pssst, Matthijs. Maak even een blunder in de eerste minuten tegen Bulgarije, anders moeten we straks nog naar Moskou.’
Denk het niet. Zoiets vereist namelijk een ruggengraat en die ontbreekt in Zeist.
Maar ik ben zelf geen haar beter hoor, want ik stond juichend op de bank toen Jorien ter Mors en Ireen Wà¼st goud wonnen in Sotsji. Jij waarschijnlijk ook. Wat hadden we dan moeten doen? Niet juichen?
Inderdaad. We hadden niet moeten juichen. We hadden ons moeten beseffen dat er belangrijkere zaken zijn dan een gouden plak of wereldbeker. We hadden weg moeten zappen naar een programma met enigszins normale mensen; Boer zoekt vrouw, of weet ik veel wat. We hadden onze hardloopschoenen moeten aantrekken om vervolgens heel lang te rennen zodat we diep na konden denken over wie we nou eigenlijk willen zijn.
En dat hadden het IOC, het NOC-NSF en Willem-Alexander ook moeten doen.
Een monster voed je niet.
En dat geldt niet alleen voor dictators en oligarchen die leven van roebels en aardgas. Maffiosi die Italiaanse voetbalclubs beheren? Uitsluiten van deelname aan alle competities. En als de nationale voetbalbond dat niet wil? Dan hoeft dat land ook geen deel te nemen aan het aankomende EK of WK.
Er zijn belangrijkere zaken zijn dan een gouden plak of wereldbeker.
En er zijn meer monsters dan Poetin en zijn vrienden. Terugkijkend is het belachelijk dat ik (weer) gejuicht heb voor de gouden plak van Wà¼st tijdens de afgelopen Spelen; die hadden nooit plaats mogen vinden in een land dat zich onthoudt van mensenrechten. Formule-1 races in de zandbak? Donder een eind op.
Maar dan de olifant in de kamer: het WK in Qatar van aanstaande zomer. Even een paar feiten op een rij. Eén: stemgerechtigde FIFA-leden zijn omgekocht. Twee: van arbeiders (uit India, Bangladesh, Nepal, Pakistan en Sri Lanka) die de stadions bouwen, worden bij aankomst in Qatar de paspoorten afgenomen. Drie: deze mensen werken in een hitte van vijftig graden Celsius zonder voldoende pauzes of drinkwater. Vier: deze mensen die de stadions bouwen sterven. Een jaar geleden meldde The Guardian dat het er al 6.500 waren. Het zijn er sowieso meer, want van arbeiders uit de Filipijnen en Kenia zijn geen cijfers beschikbaar (en ook geen paspoorten …).
Zesduizend en vijfhonderd! Vaders die hun kind niet meer op zullen tillen, echtgenoten die geen kus meer krijgen, broers die niet meer te omhelzen zijn, vrienden die niet meer bestaan.
Edgar Allen Poe zei eens dat ‘de engste monsters op de loer liggen in onze eigen zielen’.
Voed ze dus niet!
Dat ben ik niet van plan: ik neem me voor om geen wedstrijd van het WK te kijken deze zomer. En als mijn hand toch naar de afstandsbediening reikt … dan trek ik snel mijn hardloopschoenen aan om te kunnen nadenken over wie ik wil zijn.
Ik hoop dat mijn ruggengraat het houdt.
Tom Luttikhuis is sportfanaat. Schrijven is zijn grote passie. Tekenen doet hij al sinds zijn jeugd. Voor TKKR schrijft hij verhalen over bekende en minder bekende Twentse sporthelden. Op zijn website www.akkapanna.com is meer werk van hem te lezen en te zien.
Dat betekent: geen voetbalwedstrijden meer met Russische ploegen, geen gasbedrijven meer op het shirt van profclubs of in de promofilmpjes van het grootste voetbaltoernooi voor clubteams, geen Medvedev op Roland Garros, geen Champions League-finale in St. Petersburg, geen Nederlandse volleyballers op het WK en ga zo maar door …
De lijst met sancties wordt langer en langer, want Poetin en zijn vrienden; die kun je beter mijden.
Blijkbaar was er een invasie voor nodig om dat te beseffen …
… want wees nou eens eerlijk: we weten toch al jaren dat Poetin en zijn oligarchen egoïstische moordenaars zijn? We weten toch dat ze politieke tegenstanders uit de weg ruimen? We weten toch dat het Russische volk voor de gek gehouden wordt door staatspropaganda? En dat ze net zo lang doorgaan met moorden totdat iedere andersdenkende niet meer durft op te staan?
Waarom hebben we dan 41 sporters naar Sotsji gestuurd? Waarom dronk Prins Pils dan een biertje met Vladimir tijdens de Spelen van 2014?
Misschien dat de KNVB het in de aanloop naar het WK voetbal in 2018 wel begreep en dat we ons daarom niet plaatsten voor het eindtoernooi in Rusland. ‘Pssst, Matthijs. Maak even een blunder in de eerste minuten tegen Bulgarije, anders moeten we straks nog naar Moskou.’
Denk het niet. Zoiets vereist namelijk een ruggengraat en die ontbreekt in Zeist.
Maar ik ben zelf geen haar beter hoor, want ik stond juichend op de bank toen Jorien ter Mors en Ireen Wà¼st goud wonnen in Sotsji. Jij waarschijnlijk ook. Wat hadden we dan moeten doen? Niet juichen?
Inderdaad. We hadden niet moeten juichen. We hadden ons moeten beseffen dat er belangrijkere zaken zijn dan een gouden plak of wereldbeker. We hadden weg moeten zappen naar een programma met enigszins normale mensen; Boer zoekt vrouw, of weet ik veel wat. We hadden onze hardloopschoenen moeten aantrekken om vervolgens heel lang te rennen zodat we diep na konden denken over wie we nou eigenlijk willen zijn.
En dat hadden het IOC, het NOC-NSF en Willem-Alexander ook moeten doen.
Een monster voed je niet.
En dat geldt niet alleen voor dictators en oligarchen die leven van roebels en aardgas. Maffiosi die Italiaanse voetbalclubs beheren? Uitsluiten van deelname aan alle competities. En als de nationale voetbalbond dat niet wil? Dan hoeft dat land ook geen deel te nemen aan het aankomende EK of WK.
Er zijn belangrijkere zaken zijn dan een gouden plak of wereldbeker.
En er zijn meer monsters dan Poetin en zijn vrienden. Terugkijkend is het belachelijk dat ik (weer) gejuicht heb voor de gouden plak van Wà¼st tijdens de afgelopen Spelen; die hadden nooit plaats mogen vinden in een land dat zich onthoudt van mensenrechten. Formule-1 races in de zandbak? Donder een eind op.
Maar dan de olifant in de kamer: het WK in Qatar van aanstaande zomer. Even een paar feiten op een rij. Eén: stemgerechtigde FIFA-leden zijn omgekocht. Twee: van arbeiders (uit India, Bangladesh, Nepal, Pakistan en Sri Lanka) die de stadions bouwen, worden bij aankomst in Qatar de paspoorten afgenomen. Drie: deze mensen werken in een hitte van vijftig graden Celsius zonder voldoende pauzes of drinkwater. Vier: deze mensen die de stadions bouwen sterven. Een jaar geleden meldde The Guardian dat het er al 6.500 waren. Het zijn er sowieso meer, want van arbeiders uit de Filipijnen en Kenia zijn geen cijfers beschikbaar (en ook geen paspoorten …).
Zesduizend en vijfhonderd! Vaders die hun kind niet meer op zullen tillen, echtgenoten die geen kus meer krijgen, broers die niet meer te omhelzen zijn, vrienden die niet meer bestaan.
Edgar Allen Poe zei eens dat ‘de engste monsters op de loer liggen in onze eigen zielen’.
Voed ze dus niet!
Dat ben ik niet van plan: ik neem me voor om geen wedstrijd van het WK te kijken deze zomer. En als mijn hand toch naar de afstandsbediening reikt … dan trek ik snel mijn hardloopschoenen aan om te kunnen nadenken over wie ik wil zijn.
Ik hoop dat mijn ruggengraat het houdt.
Tom Luttikhuis is sportfanaat. Schrijven is zijn grote passie. Tekenen doet hij al sinds zijn jeugd. Voor TKKR schrijft hij verhalen over bekende en minder bekende Twentse sporthelden. Op zijn website www.akkapanna.com is meer werk van hem te lezen en te zien.
