Tussen de linies
Wat een vlo een geit maakt
GOAT.
Greatest Of All Time.
Wie is het?
Nu Argentinië in de finale staat, scheidt slechts één overwinning ons van het besluit van deze discussie. Eindelijk, want de kwestie Messi of Maradona was eigenlijk allang afgedaan. Die handsbal en weergaloze dribbel in 1986 wegen toch niet op tegen de Champions League bokalen die in de prijzenkast van FC Barcelona blinken?
Maar is Messi nou wel zo goed? Neem dit WK. Hij schiet er alleen maar wat penalty’s in. De doelpunten worden gemaakt door anderen. Klopt. En klopt. Messi scoort dit toernooi vooral vanaf elf meter. De velddoelpunten worden inderdaad gemaakt door anderen, spelers met minder talent en van wiens voeten weinig magie verwacht wordt.
Argentinië is een circus vol met werkpaarden. Zonder kunstjes via de snelste weg naar het doel, geen acrobatische franje of vuurwerk als er gescoord wordt. Maar het werkt. Dankzij een piepkleine dribbelaar, wiens bijnaam hoogst ongeschikt is: de vlo. Die vlo versnelt het spel met een aanname, vertraagt het met een loopactie die af en toe veel wegheeft van een strandwandeling, trekt gaten met dribbels. Die vlo zanikt, draait, dolt, naait, valt en blijft liggen… en allemaal om het beste uit zijn team te halen. Die vlo is een voltigeur: een acrobaat op een rijdend paard, iemand die op de galopperende viervoeter springt en turnoefeningen doet.
Mac Allister is geen Frenkie. Otamendi is geen Virgil. Niet op iedere normale dag, maar tijdens dit WK zijn ze beter, dankzij hun voltigeur. Om als paardenacrobaat te slagen is het essentieel dat de voltigeur zich aanpast aan het paard en niet andersom.
Natuurlijk zien we liever de Messi van Barcelona. Toen hij geen nummer tien maar negentien was. Die onverstoorbare jongen met lange haren tot over zijn schouders die dribbelde tot hij omver werd geschopt, zonder te mekkeren opstond en weer vrolijk doorging. Dat kon ook in een elftal vol met raspaarden en andere voltigeurs, leunend op Xavi, Puyol en Marquez, trucs uithalend met Iniesta, Eto’o en Ronaldinho.
In het Argentijnse elftal van 2022 kan dat niet. Daar moet hij dribbelen tot hij kan vallen om vervolgens te blijven liggen. Daar moet hij de scheids beïnvloeden met een norse blik. Daar trekt hij gaten voor anderen zodat zij kunnen scoren in plaats van hijzelf. De voltigeur past zich aan het paard aan en niet andersom. Maar Messi doet het met succes. Langzaam maar zeker transformeren de Argentijnse ploeteraars in artiesten.
Van trekezels paradepaarden maken: is dat niet wat een vlo een geit maakt? Meer nog dan het winnen van een wereldbeker?
Greatest Of All Time.
Wie is het?
Nu Argentinië in de finale staat, scheidt slechts één overwinning ons van het besluit van deze discussie. Eindelijk, want de kwestie Messi of Maradona was eigenlijk allang afgedaan. Die handsbal en weergaloze dribbel in 1986 wegen toch niet op tegen de Champions League bokalen die in de prijzenkast van FC Barcelona blinken?
Maar is Messi nou wel zo goed? Neem dit WK. Hij schiet er alleen maar wat penalty’s in. De doelpunten worden gemaakt door anderen. Klopt. En klopt. Messi scoort dit toernooi vooral vanaf elf meter. De velddoelpunten worden inderdaad gemaakt door anderen, spelers met minder talent en van wiens voeten weinig magie verwacht wordt.
Argentinië is een circus vol met werkpaarden. Zonder kunstjes via de snelste weg naar het doel, geen acrobatische franje of vuurwerk als er gescoord wordt. Maar het werkt. Dankzij een piepkleine dribbelaar, wiens bijnaam hoogst ongeschikt is: de vlo. Die vlo versnelt het spel met een aanname, vertraagt het met een loopactie die af en toe veel wegheeft van een strandwandeling, trekt gaten met dribbels. Die vlo zanikt, draait, dolt, naait, valt en blijft liggen… en allemaal om het beste uit zijn team te halen. Die vlo is een voltigeur: een acrobaat op een rijdend paard, iemand die op de galopperende viervoeter springt en turnoefeningen doet.
Mac Allister is geen Frenkie. Otamendi is geen Virgil. Niet op iedere normale dag, maar tijdens dit WK zijn ze beter, dankzij hun voltigeur. Om als paardenacrobaat te slagen is het essentieel dat de voltigeur zich aanpast aan het paard en niet andersom.
Natuurlijk zien we liever de Messi van Barcelona. Toen hij geen nummer tien maar negentien was. Die onverstoorbare jongen met lange haren tot over zijn schouders die dribbelde tot hij omver werd geschopt, zonder te mekkeren opstond en weer vrolijk doorging. Dat kon ook in een elftal vol met raspaarden en andere voltigeurs, leunend op Xavi, Puyol en Marquez, trucs uithalend met Iniesta, Eto’o en Ronaldinho.
In het Argentijnse elftal van 2022 kan dat niet. Daar moet hij dribbelen tot hij kan vallen om vervolgens te blijven liggen. Daar moet hij de scheids beïnvloeden met een norse blik. Daar trekt hij gaten voor anderen zodat zij kunnen scoren in plaats van hijzelf. De voltigeur past zich aan het paard aan en niet andersom. Maar Messi doet het met succes. Langzaam maar zeker transformeren de Argentijnse ploeteraars in artiesten.
Van trekezels paradepaarden maken: is dat niet wat een vlo een geit maakt? Meer nog dan het winnen van een wereldbeker?
