Tussen de linies
Wat je bent maakt je rijk
Oppervlakkige slaap. Een mug in het donker. Je wordt wakker, terwijl je het niet wilt. Je zet je bril op, maar bent te moe om iets te zien. Je knipt het licht aan en zoekt naar een zwart vlekje op de muur. Na drie minuten zak je moedeloos terug met je hoofd op het kussen… om tien minuten later opnieuw wakker gezoemd te worden. Je balt je hand tot een vuist en ramt hard in op je matras.
Dat gevoel. Je kent het vast.
Misschien wordt het bij jou niet veroorzaakt door een mug in het donker. Misschien ontlokt iets heel anders je dat gevoel. De belerende toon van je micro-managende baas. Of de huilerige oogjes van een rechtsbuiten van Ajax die voor honderd miljoen verkocht werd.
Er zijn nou eenmaal dingen waar je een hekel aan hebt. Soms verklaarbaar en soms onverklaarbaar. Ik heb zelf niets met PSV. Ik vind het een beetje beige. Te aards om te glimmen en te bruin om schoon te noemen. Het is een kleur, maar niet meer dan dat.
Maar toch: zand is ook een kristal.
Sinds de voorbereiding van dit voetbalseizoen begint het gevoel te groeien dat ik PSV de titel eigenlijk wel gun. Waar dat aan ligt? Aan één man: Ruud Van Nistelrooy. Het komt door zijn houding. Hij is chagrijnig als hij verliest en goedlachs als hij wint. Hij lijkt verdorie wel een normaal mens.
Den Bosch. Heerenveen. PSV. Manchester United. Real Madrid. Overal topscorer. Daarna nog HSV en Malaga. En in Oranje deed hij het ook; 67 keer trad hij aan. Hij schoot er 37 in. Geliefd als een prins. Aanbeden als een god. Overal waar hij kwam werd hij nageroepen. Iedereen wilde met hem op de foto. Tienduizenden scandeerden zijn naam. Jongens over de hele wereld droomden ervan hem te zijn. Van Bangkok tot Kaapstad.
Maar Ruud bleef zichzelf. Gewoon een jongen uit Geffen die speelde bij Nooit Gedacht. Hij werd verliefd op jonge leeftijd. Trouwde met de vrouw van zijn dromen en ging nooit meer bij haar weg. Gewoon een jongen die voor altijd bij zijn jeugdliefde bleef.
Doodgewoon. Geen bijzondere sneakers. Geen tatoeages. Geen highlights in zijn haar. Geen kapper. Geen kapsones.
Zaterdag werd zijn PSV door Twente van de mat gespeeld. Zeker de eerste vijfenveertig minuten. Het was de beste wedstrijd van FC Twente sinds jaren. Ruud noemde het ‘een wonder dat zijn ploeg nog in de wedstrijd zat’. Geen excuses. Hand in eigen boezem. Ik had niet anders van hem verwacht. Van Nistelrooy is zo heerlijk voorspelbaar dat hij zelfs het saaiste beige in goud kan veranderen. Het is precies zoals hij vaak scoorde. Minimalistisch. Een punter. Een rebound. Een intikker. Het simpele mooi maken.
Gewoon doen. Dat is een kunst in 2022. De schutting van je buurman schilderen. Je auto niet dubbel parkeren. Een extra pak spaghetti halen voor de voedselbank. Zonder er iets voor terug te hoeven.
Wat je bent maakt je rijk, niet wat je hebt.
En daarom gun ik PSV dit jaar de titel. Of nou ja… gun ik Ruud Van Nistelrooy de titel, want PSV blijft voor mij toch een mug in het donker.
◼︎
Tom Luttikhuis is sportfanaat. Schrijven is zijn grote passie. Tekenen doet hij al sinds zijn jeugd. Voor TKKR schrijft hij verhalen over bekende en minder bekende (Twentse) sporthelden. Op zijn website www.akkapanna.com is meer werk van hem te lezen en te zien.
Dat gevoel. Je kent het vast.
Misschien wordt het bij jou niet veroorzaakt door een mug in het donker. Misschien ontlokt iets heel anders je dat gevoel. De belerende toon van je micro-managende baas. Of de huilerige oogjes van een rechtsbuiten van Ajax die voor honderd miljoen verkocht werd.
Er zijn nou eenmaal dingen waar je een hekel aan hebt. Soms verklaarbaar en soms onverklaarbaar. Ik heb zelf niets met PSV. Ik vind het een beetje beige. Te aards om te glimmen en te bruin om schoon te noemen. Het is een kleur, maar niet meer dan dat.
Maar toch: zand is ook een kristal.
Sinds de voorbereiding van dit voetbalseizoen begint het gevoel te groeien dat ik PSV de titel eigenlijk wel gun. Waar dat aan ligt? Aan één man: Ruud Van Nistelrooy. Het komt door zijn houding. Hij is chagrijnig als hij verliest en goedlachs als hij wint. Hij lijkt verdorie wel een normaal mens.
Den Bosch. Heerenveen. PSV. Manchester United. Real Madrid. Overal topscorer. Daarna nog HSV en Malaga. En in Oranje deed hij het ook; 67 keer trad hij aan. Hij schoot er 37 in. Geliefd als een prins. Aanbeden als een god. Overal waar hij kwam werd hij nageroepen. Iedereen wilde met hem op de foto. Tienduizenden scandeerden zijn naam. Jongens over de hele wereld droomden ervan hem te zijn. Van Bangkok tot Kaapstad.
Maar Ruud bleef zichzelf. Gewoon een jongen uit Geffen die speelde bij Nooit Gedacht. Hij werd verliefd op jonge leeftijd. Trouwde met de vrouw van zijn dromen en ging nooit meer bij haar weg. Gewoon een jongen die voor altijd bij zijn jeugdliefde bleef.
Doodgewoon. Geen bijzondere sneakers. Geen tatoeages. Geen highlights in zijn haar. Geen kapper. Geen kapsones.
Zaterdag werd zijn PSV door Twente van de mat gespeeld. Zeker de eerste vijfenveertig minuten. Het was de beste wedstrijd van FC Twente sinds jaren. Ruud noemde het ‘een wonder dat zijn ploeg nog in de wedstrijd zat’. Geen excuses. Hand in eigen boezem. Ik had niet anders van hem verwacht. Van Nistelrooy is zo heerlijk voorspelbaar dat hij zelfs het saaiste beige in goud kan veranderen. Het is precies zoals hij vaak scoorde. Minimalistisch. Een punter. Een rebound. Een intikker. Het simpele mooi maken.
Gewoon doen. Dat is een kunst in 2022. De schutting van je buurman schilderen. Je auto niet dubbel parkeren. Een extra pak spaghetti halen voor de voedselbank. Zonder er iets voor terug te hoeven.
Wat je bent maakt je rijk, niet wat je hebt.
En daarom gun ik PSV dit jaar de titel. Of nou ja… gun ik Ruud Van Nistelrooy de titel, want PSV blijft voor mij toch een mug in het donker.
◼︎
Tom Luttikhuis is sportfanaat. Schrijven is zijn grote passie. Tekenen doet hij al sinds zijn jeugd. Voor TKKR schrijft hij verhalen over bekende en minder bekende (Twentse) sporthelden. Op zijn website www.akkapanna.com is meer werk van hem te lezen en te zien.
