New(s)
Ik pelgrimeer, daarom denk/voel ik
Ik gebruik al mijn kracht
Om niet te verdwalen
In dat wat ik voel,
Wat niet terug valt te halen
De leegte, de kou
De heimwee, het missen
De vraag hoe het leven
Zich zo kan vergissen
Rechtop maar geknakt
Zal ik blijven staan
Ik beloof je, mijn lief,
Dat ik verder zal gaan
Totdat ik ooit
Mijzelf weer herken
In leven en liefde
En in dat wat ik ben
Totdat jij ziet
Vanaf waar? Dat ik hier
Heel voorzichtig
Het leven weer vier
Als ik de rafels van rouw
In mijn ziel heb verweven
Tot een manier
Waarop ik kan leven
Zonder jou
Maar voor altijd in mij
Ik koester je, voel je
Altijd dichtbij…
Hoever sta ik inmiddels in het gedicht, dat thuis aan mijn boekenkast hangt? Het gedicht, dat zo geweldig het rouwproces in de tijd uitzet?
‘Ooit’ klinkt als ergens (ver?) in de toekomst.
Ik mijmer dan over hoe ver. In het nu van vandaag herken ik me in het weer hebben van de liefde (naast mijn lieve kinderen en kleinkinderen en vrienden ook natuurlijk mijn nieuwe vriendin, mijn bonus kinderen en kleinkinderen) en het leven (ik wandel, organiseer, ben bezig met suïcide preventie, etc.).
‘In dat wat ik ben’ zitten nog hiaten. Ik pelgrimeer, daarom denk/voel ik. Ik kan enorm genieten van dat ik dit doe. Nu, als ik dit schrijf, met op de achtergrond het Italiaanse gebrabbel, muziek en Italiaans bier. Op een terras in de Toscaanse zon, helemaal in mijn uppie. Ik ben ook een verschrikkelijk sociaal dier, dus daar zoek ik nog een evenwicht in.
Ik vier het leven wel, dat is een ding dat zeker is.
De dag was qua wandelen snel. Gestart om acht uur en ik was al om 13.00 uur over. Onderweg van die typisch Italiaanse dorpen in de heuvel. Ik ben vandaag welgeteld één pelgrim, in tegenovergestelde richting gaand, tegengekomen. Ik loop echt totaal alleen, dat verschilt sterk met de Jacobus route naar Santiago. In Pieve Santo Stefano, waar ik nu in een hotel zit, stond de deur van de kerk gelukkig open. Een elektrische (!) kaars ontstoken. En ja, voor ons allen en de vrede!!! Ik kon niet nalaten om in de biechtstoel te kijken of het gaas (?), er nog zit tussen de ‘zondaar’ en de biechtvader. Ja hoor, het zit er nog. Hoe nostalgisch!
Een fijne dag, niet te moeilijk.
Theodor van der Velde deelt voor TKKR. zijn belevenissen, zielenroerselen, gedachten tijdens zijn pelgrimstocht van Florence naar Rome.
Op de foto: Wakker worden met zo’n uitzicht…..
Om niet te verdwalen
In dat wat ik voel,
Wat niet terug valt te halen
De leegte, de kou
De heimwee, het missen
De vraag hoe het leven
Zich zo kan vergissen
Rechtop maar geknakt
Zal ik blijven staan
Ik beloof je, mijn lief,
Dat ik verder zal gaan
Totdat ik ooit
Mijzelf weer herken
In leven en liefde
En in dat wat ik ben
Totdat jij ziet
Vanaf waar? Dat ik hier
Heel voorzichtig
Het leven weer vier
Als ik de rafels van rouw
In mijn ziel heb verweven
Tot een manier
Waarop ik kan leven
Zonder jou
Maar voor altijd in mij
Ik koester je, voel je
Altijd dichtbij…
Hoever sta ik inmiddels in het gedicht, dat thuis aan mijn boekenkast hangt? Het gedicht, dat zo geweldig het rouwproces in de tijd uitzet?
‘Ooit’ klinkt als ergens (ver?) in de toekomst.
Ik mijmer dan over hoe ver. In het nu van vandaag herken ik me in het weer hebben van de liefde (naast mijn lieve kinderen en kleinkinderen en vrienden ook natuurlijk mijn nieuwe vriendin, mijn bonus kinderen en kleinkinderen) en het leven (ik wandel, organiseer, ben bezig met suïcide preventie, etc.).
‘In dat wat ik ben’ zitten nog hiaten. Ik pelgrimeer, daarom denk/voel ik. Ik kan enorm genieten van dat ik dit doe. Nu, als ik dit schrijf, met op de achtergrond het Italiaanse gebrabbel, muziek en Italiaans bier. Op een terras in de Toscaanse zon, helemaal in mijn uppie. Ik ben ook een verschrikkelijk sociaal dier, dus daar zoek ik nog een evenwicht in.
Ik vier het leven wel, dat is een ding dat zeker is.
De dag was qua wandelen snel. Gestart om acht uur en ik was al om 13.00 uur over. Onderweg van die typisch Italiaanse dorpen in de heuvel. Ik ben vandaag welgeteld één pelgrim, in tegenovergestelde richting gaand, tegengekomen. Ik loop echt totaal alleen, dat verschilt sterk met de Jacobus route naar Santiago. In Pieve Santo Stefano, waar ik nu in een hotel zit, stond de deur van de kerk gelukkig open. Een elektrische (!) kaars ontstoken. En ja, voor ons allen en de vrede!!! Ik kon niet nalaten om in de biechtstoel te kijken of het gaas (?), er nog zit tussen de ‘zondaar’ en de biechtvader. Ja hoor, het zit er nog. Hoe nostalgisch!
Een fijne dag, niet te moeilijk.
Theodor van der Velde deelt voor TKKR. zijn belevenissen, zielenroerselen, gedachten tijdens zijn pelgrimstocht van Florence naar Rome.
Op de foto: Wakker worden met zo’n uitzicht…..
