Hans Heerze, Advocaat
Achter de feiten aan koken met powerfood
TV aanzetten; bak- en kookprogramma’s. Krant openslaan; hele kolommen van aardappel tot en met zuurkool. Alsjemenu. Waar en wanneer je ook inschakelt, je valt er steeds met je neus in. Zo zeezout heb je het nog nooit gegeten. Geen songfestival, maar broccoli. Geen vulkaanuitbarsting, maar baklava. Geen satellieten, maar schotels.
Een strak georganiseerde keuken. Al het gereedschap keurig op zijn plek. Achter het fornuis een kok zonder spat of vlek met bloemrijke verhalen. Beetje van dit, iets meer van dat, kneden, oven en klaar is de boterkees. De kok staat er blij verrast bij. Alsof het nog niet eerder was gelukt en dan ook nog zonder knoeien. Dat knoeiloze spreekt mij aan. Ik besluit dan ook in te stappen. En dan moet meteen het gas erop. Ik was en snij als een F1-coureur, maar voordat ik mijn boontjes heb gedopt, zit de kok al in de reclame. Blijkt dat in de pitstraat het nodige snij- en hakwerk voor de kok was voorbereid. Ik moet dus achter de feiten aan koken. Inhalen zit er in het kookcircuit niet in.
Omdat een komiek zich bij de tv-bakkers had gevoegd, dacht ik dat de uitzendingen voortaan een dolle boel zouden worden. Springvormen dwars door de studio. Slagroomtaartgevechten met recept voor thuis. Geplofte kastanjes. Heerlijk. Niets bleek minder waar. Geen vliegende taart. Wel veel gekakel, want het bakmeel rijst vanzelf. Er werd gezwaaid met een garde in de ene en een deegroller in de andere hand om de indruk te vermijden, dat het om Boer Zoekt Vrouw gaat. Gewapenderhand werd de kookhemel bereikt. Het verbaast dan ook niet dat een sterk groeiende stoet van personen zich zo tot BN’er bakt.
Wij hangen aan de lippen van de kookgoden. Een snufje hier, een grammetje daar, ongelooflijk verslavend. Zomerkoninkjes die zo uit de speedboot op een gebakje worden gekletst. Smullen maar.
We leren dat het anders moet. De bloemkool mag dan een groente zijn, de kool wordt hier gepresenteerd als pizzabodem of rijst. De Duitse dokter van de pizza gaat niet bij de pakken neerzitten en gaat de pizzabodem als bloemkool op de markt brengen. Voor een zaadje van heel ver weg kluisteren we ons al een week van tevoren aan de buis. We kunnen er niet genoeg van krijgen. Van verzadiging geen sprake. Ademloos zien we de tv-koks verwegse zaadjes linksom (voor de kijker rechtsom) in een papje roeren met de boodschap dat we daar oergezond van worden. De verweggenaren hebben een aanmerkelijk lagere levensverwachting dan wij, terwijl wij nota bene zitten (= het nieuwe roken) dood te gaan voor de buis. Zij exporteren hun zaadjes dan ook graag naar ons. Wij zien dat hun levensverwachting vervolgens stijgt en wij schrijven dat geestdriftig toe aan die zaadjes. Die zaadjes noemen we dan ook powerfood. We kopen de zaadjes voor powerprijzen, malen die smakeloos naar binnen en zetten turfjes op de keukenkast voor de gedroomde extra levensjaren. Fluitend van de hennepzaden vliegen we de dag door. Met een beetje speed halen we zo’n 100 kilometer hoogte. Goed voor een astronautenspeldje met twee vleugels. Handig bij het dalen, dat zonder vleugels fataal zou zijn. De frites die de reizigers bij terugkomst voorgeschoteld krijgen moeten ter aarde besteld en gefrituurd worden. Om te voorkomen dat de gewichtloze reizigers in de olie raken. Dat mogen alleen vliegtuigpassagiers. Er is een innovatieve oplossing; de airfryer en die gaat mee in de raket. De miljonairs die een kaartje hebben gekocht zijn niet meer uit de capsule te slaan. Zij willen wel een baan om de aarde. Als airflyer.
Er zijn nog veel meer nieuwe beroepen. Na de kledingwitwasser is er nu de witwasbestrijder. Moeten we voortaan zwart werken. De kookgek. De kookgek schrijft kookboeken. Zo is er een kookboek geschreven voor na de maagverkleining. Gek inderdaad, want je zou kleine pannen verwachten.
Hans Heerze
Een strak georganiseerde keuken. Al het gereedschap keurig op zijn plek. Achter het fornuis een kok zonder spat of vlek met bloemrijke verhalen. Beetje van dit, iets meer van dat, kneden, oven en klaar is de boterkees. De kok staat er blij verrast bij. Alsof het nog niet eerder was gelukt en dan ook nog zonder knoeien. Dat knoeiloze spreekt mij aan. Ik besluit dan ook in te stappen. En dan moet meteen het gas erop. Ik was en snij als een F1-coureur, maar voordat ik mijn boontjes heb gedopt, zit de kok al in de reclame. Blijkt dat in de pitstraat het nodige snij- en hakwerk voor de kok was voorbereid. Ik moet dus achter de feiten aan koken. Inhalen zit er in het kookcircuit niet in.
Omdat een komiek zich bij de tv-bakkers had gevoegd, dacht ik dat de uitzendingen voortaan een dolle boel zouden worden. Springvormen dwars door de studio. Slagroomtaartgevechten met recept voor thuis. Geplofte kastanjes. Heerlijk. Niets bleek minder waar. Geen vliegende taart. Wel veel gekakel, want het bakmeel rijst vanzelf. Er werd gezwaaid met een garde in de ene en een deegroller in de andere hand om de indruk te vermijden, dat het om Boer Zoekt Vrouw gaat. Gewapenderhand werd de kookhemel bereikt. Het verbaast dan ook niet dat een sterk groeiende stoet van personen zich zo tot BN’er bakt.
Wij hangen aan de lippen van de kookgoden. Een snufje hier, een grammetje daar, ongelooflijk verslavend. Zomerkoninkjes die zo uit de speedboot op een gebakje worden gekletst. Smullen maar.
We leren dat het anders moet. De bloemkool mag dan een groente zijn, de kool wordt hier gepresenteerd als pizzabodem of rijst. De Duitse dokter van de pizza gaat niet bij de pakken neerzitten en gaat de pizzabodem als bloemkool op de markt brengen. Voor een zaadje van heel ver weg kluisteren we ons al een week van tevoren aan de buis. We kunnen er niet genoeg van krijgen. Van verzadiging geen sprake. Ademloos zien we de tv-koks verwegse zaadjes linksom (voor de kijker rechtsom) in een papje roeren met de boodschap dat we daar oergezond van worden. De verweggenaren hebben een aanmerkelijk lagere levensverwachting dan wij, terwijl wij nota bene zitten (= het nieuwe roken) dood te gaan voor de buis. Zij exporteren hun zaadjes dan ook graag naar ons. Wij zien dat hun levensverwachting vervolgens stijgt en wij schrijven dat geestdriftig toe aan die zaadjes. Die zaadjes noemen we dan ook powerfood. We kopen de zaadjes voor powerprijzen, malen die smakeloos naar binnen en zetten turfjes op de keukenkast voor de gedroomde extra levensjaren. Fluitend van de hennepzaden vliegen we de dag door. Met een beetje speed halen we zo’n 100 kilometer hoogte. Goed voor een astronautenspeldje met twee vleugels. Handig bij het dalen, dat zonder vleugels fataal zou zijn. De frites die de reizigers bij terugkomst voorgeschoteld krijgen moeten ter aarde besteld en gefrituurd worden. Om te voorkomen dat de gewichtloze reizigers in de olie raken. Dat mogen alleen vliegtuigpassagiers. Er is een innovatieve oplossing; de airfryer en die gaat mee in de raket. De miljonairs die een kaartje hebben gekocht zijn niet meer uit de capsule te slaan. Zij willen wel een baan om de aarde. Als airflyer.
Er zijn nog veel meer nieuwe beroepen. Na de kledingwitwasser is er nu de witwasbestrijder. Moeten we voortaan zwart werken. De kookgek. De kookgek schrijft kookboeken. Zo is er een kookboek geschreven voor na de maagverkleining. Gek inderdaad, want je zou kleine pannen verwachten.
Hans Heerze
