(Cardio)logisch toch?!

Een kabelnetbedrijf bood aan een glasvezelkabel aan te leggen. En dan ook nog gratis. Ik was nooit verder gekomen dan morgen gratis bier, waarop ik nog zit te wachten. Een gigantische up- en ook downloadsnelheid werd in het vooruitzicht gesteld. De voorgehouden worst kon ik niet laten lopen. Een persoon kwam de situatie ter plekke bekijken en bepaalde waar de kabel zou worden getrokken en waar de modem zou worden geplaatst. Daar moet je specialist, namelijk schouwer, voor zijn. Voor het graven van de kabelgeul werden scheppers ingezet. Scheppen is een superspecialisme (Eén Schepper kan de wereld in zes dagen scheppen). Net werk is anders. De scheppers hadden buitenshuis geup- en gedownload. Dat was toch beloofd. Waar je er in Oostenrijk zo van kan genieten, beleef je dat in eigen tuin toch anders. Ik moest hun ups en downs zelf maar gladstrijken. Vervolgens kwam de uitvoerder van de verdere werkzaamheden met de torenhoge gereedschapsdoos. Hij haalde er een boor en boormachine uit, maar de boor strandde vrijwel meteen op een betonnen vloertje. Daar moest de kabel volgens zijn instructie met een vloek en een zucht door, maar die bleken al eeuwen geleden uit zijn doos van Pandora bevrijd te zijn. Hij vertrok onverrichterzake. Zou ik nog aan de glasvezel willen, dan zou ik zelf een gat in het vloertje moeten slaan. Met een beitel om te voorkomen, dat ik de mogelijk in het beton verstopte waterleiding zou doorboren. Op het internet zijn goede instructiefilmpjes te vinden. Als mijn operatie zou slagen, zou de volgende specialist de kabel door het vloertje trekken en een kastje plaatsen waarin de kabel zou worden bevestigd. Ze hadden veel beter een bos glasvezel, een schep, een koffer met gereedschap en een aflevering van ‘Help, mijn man is een klusser’ naar me kunnen zenden.

Met wat inzet en met een goede gebruiksaanwijzing komen we een heel eind. Meubelbedrijven weten dat maar al te goed. In de doos met de in elkaar te zetten kast zit dan ook geen timmerman, maar een schroevendraaier met een werktekening. Het nadeel van de inzet van specialisten voor van alles en nog wat is, dat wat de één ziet, de ander niet kan maken en dat wat de één maakt, de ander niet kan zien. Geen overzicht. Veel afspraken en veel mensen over de vloer en de nodige hiaten, overlappingen, misverstanden en veel gedoe.

Professor Marcel Levi schetste de situatie van de oudere patiënt, die vaak meerdere aandoeningen heeft. Voor elk van die aandoeningen bezoekt hij/zij een specialist. De patiënt ziet door de pillen het nachtkastje niet meer. De behandelende dokter ziet de patiënt niet meer, omdat er zoveel andere dokters voor staan. Professor Levi brak een lans voor één behandelaar. Als de hartaandoening het zwaarste weegt, zou de patiënt niet alleen voor die aandoening, maar ook voor al zijn/haar andere minder ernstige aandoeningen door een cardioloog behandeld kunnen worden. Dat is verantwoord, omdat de cardioloog, voordat hij/zij zich ging specialiseren daarvoor breed genoeg opgeleid is. De cardioloog is als behandelaar op de hoogte van alle kwalen en kan de behandelingen daarvan ook uitvoeren en op elkaar afstemmen. Als het echt nodig is, kan de cardioloog doorverwijzen. De patiënt heeft één behandelende dokter, die op de hoogte is van zijn/haar ziektegeschiedenis en zijn/haar behandelingen en die de patiënt ook kent. Eén afspraak maken volstaat. Behandelingen overlappen elkaar niet. Er blijven geen aandoeningen liggen. De patiënt hoeft niet zelf de operatiewond dicht te hechten. Op het nachtkastje kan weer een glaasje water staan. Voor het aanleggen van een goede glasvezelverbinding bel ik voortaan de cardioloog.

Hans Heerze