Het sprookje van
de verslaggever
en de wonderboom

Het sprookje van
de verslaggever
en de wonderboom

  Onlangs las ik in de regionale courant een sprookje. (Schijnt een nieuw genre te zijn in de journalistiek; wellicht om de oudere lezer nog verder in slaap te sussen, dan wel potentiële jonge lezers aan zich te binden). Dat sprookje ging over een soort wonderboom, die in één klap een van de grootste bedreigingen van de mensheid – de uitstoot van stikstof – ongedaan zou kunnen maken.
Voor degenen, die het sprookje in de courant niet hebben gelezen, vat ik het hier – in eigen woorden – nog even kort samen.

Op een groot stuk land - heel dicht bij ons in de buurt - dat ooit dienst deed als militair vliegveld was een probleem ontstaan omdat gewone mensen en mensen die er voor hadden doorgeleerd het er maar niet over eens werden wat er met het gebied moest gebeuren. En omdat er daardoor weinig tot niets gebeurde, ontstond er rondom de betonnen landingsbanen en de giga-garages voor vliegtuigen min of meer vanzelf een nieuw, kwetsbaar natuurgebied met allerlei zeldzame planten en diertjes. Intussen was echter ook een deel van het terrein verkocht aan iemand, die wel brood (lees: geld) zag in die lange, lege landingsbanen en de even lege giga-garages. En die man begon allerlei leuke dingen voor de mensen te organiseren, zoals de langste vlooienmarkt van het hele land, concerten met heel harde muziek, een grote theatervoorstelling, waar wel 40.000 bezoekers op af kwamen. Daar had die man een vergunning voor, dus niks aan de hand zou je zeggen. Maar, waar geen rekening mee was gehouden, was de zogenaamde aanzuigende werking. Dat is een term, die mensen uit de politiek ook vaak gebruiken als het gaat om mensen, die naar ons land komen, omdat ze niet veilig kunnen leven in hun eigen land, omdat er oorlog is, bijvoorbeeld. Die mensen uit de politiek redeneren dan: we moeten het die mensen niet te makkelijk maken, want dan komen er teveel.

In het geval van het oude vliegveld betekende aanzuigende werking: meer mensen die er wel brood in zagen. Bijvoorbeeld een bedrijf, dat oude vliegtuigen sloopt. Zowel de leuke dingen voor de mensen, als de bedrijven die werk bieden aan mensen, zorgen op hun beurt ook weer voor een aanzuigende werking. Mensen moeten er immers naar toe. Vaak met de auto. Dat levert overlast op voor de mensen, die er in de buurt wonen. Maar misschien nog wel belangrijker, het levert uitstoot van stikstof op. Te veel. En wat doen mensen in de politiek als er een probleem ontstaat, dat ze zelf niet durven op te lossen omdat het wel eens kiezers zou kunnen kosten? Dan huren ze een heel duur bureau in met knappe koppen en krachtige computers dat het probleem oplost. Virtueel. Op papier.
In dit geval had zo’n bureau uitgerekend dat het probleem van het teveel aan stikstofuitstoot op het oude vliegveld werd opgelost met een boom op een stukje grond van een halve vierkante meter (0,571 m. om precies te zijn). Als de stikstof op deze postzegel met boom zou neerslaan, zou er voor het hele gebied niks aan de hand zijn.

In het sprookje in de regionale courant gaat een nijvere verslaggever op zoek naar de wonderboom. Samen met iemand die heeft doorgeleerd in de natuur. In zijn verslag van de zoektocht maakt de verslaggever – bijna terloops – melding van allerlei zeldzame planten en diertjes in het prachtige natuurgebied. Spoiler alert: de verslaggever vindt de wonderboom uiteindelijk niet.

Intussen kijk ik uit naar het volgende sprookje in de courant. Waarin de nijvere verslaggever, vergezeld van een demograaf, op zoek gaat naar het tweeverdienersgezin met 1,7 kind, dat er in de koopkrachtplaatjes 0.01 procent op vooruit gaat. En dat heel lang en gelukkig leeft in een ontzettend gaaf land.

Ben Siemerink