Ben Siemerink, hoofdredacteur TKKR
In de file op weg naar Oude Normaal
Zijn we al zo’n beetje terug bij het Oude Normaal? Beste graadmeter voor een antwoord op die prangende vraag: de filemeldingen. Welaan, afgelopen dinsdag meldde de ANWB de drukste ochtendspits sinds het uitbreken van de coronapandemie. Op het hoogtepunt/dieptepunt (doorhalen wat voor u niet van toepassing is), stond er om 08.35 uur 759 kilometer file.
De menselijke soort is klaarblijkelijk hardleers. Of, iets positiever geformuleerd, valt snel terug in oude gewoontes. Het is – nu we in een tussenfase van de coronapandemie verkeren – als met goede voornemens op oudejaarsdag. De meeste zijn vaak al, na hooguit een paar weekjes Dry January, nicotinepleisters en geploeter in de sportschool. verdampt in een wolk van ijdele hoop.
Deze week hoorde ik op de radio een reportage vanaf een weer ouderwets druk Schiphol. Alsof er niets gebeurd was, het afgelopen anderhalf jaar, krioelde het in de vertrekhal weer van opgetogen mensen die een vluchtje naar de zon hadden geboekt. Zoooooooo aan toe, werd er schaapachtig in de microfoon geblaat. En op de voorzichtige vraag van de reporter of iemand wellicht last had van vliegschaamte, antwoordde een vrouw – in alle oprechtheid, zo te horen, maar ook wel lichtelijk geïrriteerd: Vliegschaamte?! Wat is dat?! Wat me het meest bij bleef was de reactie van een man op de vraag of en hoe we het vliegen voor ons plezier zouden kunnen beperken. Na enig nadenken, zei de man: Misschien moet vliegen duurder worden, door de accijns op kerosine te verhogen. In de nano-seconde stilte die daar op volgde - da’s heel lang op de radio – hoorde ik de man denken: die accijnsverhoging zal mij aan m’n reet roesten, maar al die proleten hier om me heen, die voor een grijpstuiver all inclusive naar de zon willen, ja……Net op tijd prevelde hij in de microfoon een politiek correct antwoord. Ja, zo’n accijnsverhoging raakt mij natuurlijk ook!
Even terug naar de files. Een kleine persoonlijke anekdote, waaruit blijkt dat het je als goedwillende burger niet makkelijk wordt gemaakt een bijdrage te leveren aan het verkorten van de files door gebruik te maken van het openbaar vervoer. Na een aantal jaren in Duitsland te hebben gewoond, probeerde ik onlangs een OV-kaart aan te schaffen. Dat kan natuurlijk online, maar dan duurt het een aantal dagen voordat je dat ding in huis hebt. Die tijd had ik niet. Even online kijken hoe dan snel fysiek aan dat reisdocument te komen. Voor de hand liggende optie, het NS-station in mijn woonstee. Mooi niet. Sterker nog, mijn stad heeft geen enkel verkooppunt van de OV-kaart. Online werd ik op basis van mijn postcode naar een boekhandel in het dichtstbijzijnde kerkdorp verwezen. Helaas, de welwillende boekhandelaar was al in het begin van de maand door z’n gelimiteerde voorraad kaarten (20 stuks per maand) heen. Hij kon pas volgende maand weer een nieuw voorraadje bestellen. Opgewekt - nou ja - op naar de boekwinkel in het volgende dichtstbijzijnde kerkdorp, derhalve, waar het uiteindelijk wel lukte om het felbegeerde reisdocument te bemachtigen. Voor de goede orde, exercitie uitgevoerd per automobiel.
Wat ik me nu afvraag, hoe kom je in de stad waar ik woon in godsnaam aan een OV-kaart als je geen auto hebt? Of wilt hebben. Met de bus gaat niet, want daarvoor heb je zo’n kaart nodig. Conclusie: Je moet nogal een eind omfietsen om in je eigen stad op de trein te kunnen stappen.
Ben Siemerink
De menselijke soort is klaarblijkelijk hardleers. Of, iets positiever geformuleerd, valt snel terug in oude gewoontes. Het is – nu we in een tussenfase van de coronapandemie verkeren – als met goede voornemens op oudejaarsdag. De meeste zijn vaak al, na hooguit een paar weekjes Dry January, nicotinepleisters en geploeter in de sportschool. verdampt in een wolk van ijdele hoop.
Deze week hoorde ik op de radio een reportage vanaf een weer ouderwets druk Schiphol. Alsof er niets gebeurd was, het afgelopen anderhalf jaar, krioelde het in de vertrekhal weer van opgetogen mensen die een vluchtje naar de zon hadden geboekt. Zoooooooo aan toe, werd er schaapachtig in de microfoon geblaat. En op de voorzichtige vraag van de reporter of iemand wellicht last had van vliegschaamte, antwoordde een vrouw – in alle oprechtheid, zo te horen, maar ook wel lichtelijk geïrriteerd: Vliegschaamte?! Wat is dat?! Wat me het meest bij bleef was de reactie van een man op de vraag of en hoe we het vliegen voor ons plezier zouden kunnen beperken. Na enig nadenken, zei de man: Misschien moet vliegen duurder worden, door de accijns op kerosine te verhogen. In de nano-seconde stilte die daar op volgde - da’s heel lang op de radio – hoorde ik de man denken: die accijnsverhoging zal mij aan m’n reet roesten, maar al die proleten hier om me heen, die voor een grijpstuiver all inclusive naar de zon willen, ja……Net op tijd prevelde hij in de microfoon een politiek correct antwoord. Ja, zo’n accijnsverhoging raakt mij natuurlijk ook!
Even terug naar de files. Een kleine persoonlijke anekdote, waaruit blijkt dat het je als goedwillende burger niet makkelijk wordt gemaakt een bijdrage te leveren aan het verkorten van de files door gebruik te maken van het openbaar vervoer. Na een aantal jaren in Duitsland te hebben gewoond, probeerde ik onlangs een OV-kaart aan te schaffen. Dat kan natuurlijk online, maar dan duurt het een aantal dagen voordat je dat ding in huis hebt. Die tijd had ik niet. Even online kijken hoe dan snel fysiek aan dat reisdocument te komen. Voor de hand liggende optie, het NS-station in mijn woonstee. Mooi niet. Sterker nog, mijn stad heeft geen enkel verkooppunt van de OV-kaart. Online werd ik op basis van mijn postcode naar een boekhandel in het dichtstbijzijnde kerkdorp verwezen. Helaas, de welwillende boekhandelaar was al in het begin van de maand door z’n gelimiteerde voorraad kaarten (20 stuks per maand) heen. Hij kon pas volgende maand weer een nieuw voorraadje bestellen. Opgewekt - nou ja - op naar de boekwinkel in het volgende dichtstbijzijnde kerkdorp, derhalve, waar het uiteindelijk wel lukte om het felbegeerde reisdocument te bemachtigen. Voor de goede orde, exercitie uitgevoerd per automobiel.
Wat ik me nu afvraag, hoe kom je in de stad waar ik woon in godsnaam aan een OV-kaart als je geen auto hebt? Of wilt hebben. Met de bus gaat niet, want daarvoor heb je zo’n kaart nodig. Conclusie: Je moet nogal een eind omfietsen om in je eigen stad op de trein te kunnen stappen.
Ben Siemerink
