Ben Siemerink, hoofdredacteur TKKR
Lachen vergaat je in politieke circus
Vaak begint het zo. Met de beste bedoelingen. ‘We willen een eind maken aan het eindeloze gelul. Meer luisteren en logische beslissingen nemen die in het belang van de burgers zijn.’ Ja, wie wil dat niet. Het is dus niet ondenkbaar dat het een ondernemer in de gemeente waar ik woon lukt om met deze beginselverklaring een nieuwe politieke partij uit de grond te stampen. Die mee gaat doen aan de gemeenteraadsverkiezingen volgend jaar maart. En dan misschien ook nog wel een zeteltje in de wacht sleept; niet in het minst omdat hij – net als Rita Verdonk ooit – het woord Trots in de partijnaam heeft opgenomen.
Hoe het meestal eindigt, hebben we afgelopen week in het immer bruisende Hengelo kunnen zien. Daar heeft de clown van een lokale partij, die uitgroeide tot de tweede partij van de stad en met een wethouder vertegenwoordigd is in het college, de boel flink op stelten gezet. De man was al uit de fractie gezet omdat hij zich in heikele kwesties niet aan het fractiestandpunt wenste te conformeren (en een clownsneus opzette wanneer zijn eigen fractieleider tijdens een raadsvergadering dat fractiestandpunt verwoordde). Nu blijkt dus dat de man weliswaar uit de fractie is gezet, maar – door een administratief foutje – nog altijd wel deel uit maakt van het bestuur van de partij. En dat vormfoutje, nu, heeft de clown dankbaar aangegrepen om in een vlaag van grootheidswaan meteen maar de hele partij te kapen. De clown kent zijn klassieken, want in navolging Lodewijk XIV – L’etat c’est moi – eigende hij zich als een eigentijdse zonnekoning de partij toe, die ooit was opgericht om op te komen voor de burgers van Hengelo. Op basis waarvan? Simpel. De clown was de enige die (nog) lidmaatschapsgeld betaalde.
Wat de clown dreef tot deze onnavolgbare actie, is niet helemaal duidelijk. Kan zijn, dat hij als een nar de Hengelose politiek en de brave burgers van de stad een (lach)spiegel wil voorhouden. Kijk eens, wat een circus! In dat geval zou zijn actie te billijken zijn. Zou je er zelfs – besmuikt – om kunnen lachen. Maar de vraag is of zijn motieven zo nobel zijn. Het heeft er alle schijn van dat het de clown bittere ernst is, want hij heeft al aangekondigd om volgend jaar – al dan niet met een nieuwe partij – mee te willen doen aan de gemeenteraadsverkiezingen.
En op dit soort clowns – die zichzelf veel te serieus nemen - moeten we dan volgend jaar maart gaan stemmen. Clowns, die van de politiek een circus maken. Dit soort lieden moet dus straks namens ons op lokaal en regionaal niveau oplossingen bedenken voor de grote, mens- en planeetbedreigende vraagstukken, die voortvloeien uit de klimaatverandering.
Dat stemt niet vrolijk.
Hoe het meestal eindigt, hebben we afgelopen week in het immer bruisende Hengelo kunnen zien. Daar heeft de clown van een lokale partij, die uitgroeide tot de tweede partij van de stad en met een wethouder vertegenwoordigd is in het college, de boel flink op stelten gezet. De man was al uit de fractie gezet omdat hij zich in heikele kwesties niet aan het fractiestandpunt wenste te conformeren (en een clownsneus opzette wanneer zijn eigen fractieleider tijdens een raadsvergadering dat fractiestandpunt verwoordde). Nu blijkt dus dat de man weliswaar uit de fractie is gezet, maar – door een administratief foutje – nog altijd wel deel uit maakt van het bestuur van de partij. En dat vormfoutje, nu, heeft de clown dankbaar aangegrepen om in een vlaag van grootheidswaan meteen maar de hele partij te kapen. De clown kent zijn klassieken, want in navolging Lodewijk XIV – L’etat c’est moi – eigende hij zich als een eigentijdse zonnekoning de partij toe, die ooit was opgericht om op te komen voor de burgers van Hengelo. Op basis waarvan? Simpel. De clown was de enige die (nog) lidmaatschapsgeld betaalde.
Wat de clown dreef tot deze onnavolgbare actie, is niet helemaal duidelijk. Kan zijn, dat hij als een nar de Hengelose politiek en de brave burgers van de stad een (lach)spiegel wil voorhouden. Kijk eens, wat een circus! In dat geval zou zijn actie te billijken zijn. Zou je er zelfs – besmuikt – om kunnen lachen. Maar de vraag is of zijn motieven zo nobel zijn. Het heeft er alle schijn van dat het de clown bittere ernst is, want hij heeft al aangekondigd om volgend jaar – al dan niet met een nieuwe partij – mee te willen doen aan de gemeenteraadsverkiezingen.
En op dit soort clowns – die zichzelf veel te serieus nemen - moeten we dan volgend jaar maart gaan stemmen. Clowns, die van de politiek een circus maken. Dit soort lieden moet dus straks namens ons op lokaal en regionaal niveau oplossingen bedenken voor de grote, mens- en planeetbedreigende vraagstukken, die voortvloeien uit de klimaatverandering.
Dat stemt niet vrolijk.
