Ben Siemerink, hoofdredacteur TKKR
Lichtpuntjes in culturele lockdown
Geboosterd en wel – door een militair die zei het wel prettig te vinden een dagje te prikken in plaats door de bossen te rennen – toog ik zaterdagmiddag naar Tubbergen. We hadden op de nipper nog kaarten weten te bemachtigen voor de theatervoorstelling over de Boerenopstand ‘Tot Tubbig en niet verder’. Dat wil zeggen, we hadden al kaarten voor een reguliere avondvoorstelling, maar daar ging een streep door omdat Mark & Hugo weer eens nieuwe beperkende maatregelen hadden afgekondigd. Door alert reageren van mijn wederhelft konden we gelukkig nog wel worden omgeboekt naar 1 van de weinige resterende matinee-voorstellingen. Zonder boerenkoolmaaltijd, dat dan weer wel, maar wie maalt daarom ’s middags om een uur of twee.
Als een donkere wolk hing de hele ochtend al het aanzwellende gerucht over een mogelijke ingelaste persconferentie met de mogelijke aankondiging van een nieuwe lockdown boven de voorstelling. Toen we in Tubbergen arriveerden was de persco inmiddels een feit en de boodschap dat Van Dissel het duo Mark & Hugo zou bijstaan, voorspelde niet veel goeds.
Met gemengde gevoelens – dit zou wel eens echt de allerlaatste voorstelling kunnen zijn van ‘Tot Tubbig en niet verder’ – namen we plaats op de tribune. Daar zat ook de schrijver van het stuk, Laurens ten Den. Hij was toch maar even gekomen, omdat hij bang was dat de allerlaatste voorstelling, op de dag dat op de kop af 50 jaar geleden de ruilverkavelingsrellen in Tubbergen plaats vonden, wel eens niet door kon gaan. Er stonden overal op de tribune camera’s opgesteld om de – zeer waarschijnlijk laatste – uitvoering vast te leggen. ‘Dan hebben we in elk geval de beelden nog’, sprak Ten Den gelaten.
Na afloop bespraken we nog even wat er nog meer zou komen te vervallen. Voor hem. Voor collega’s in het vak. Nou ja, het was maar de vraag of en, zo ja in welke vorm, bijvoorbeeld de traditionele, door hem geregisseerde, Twentse Eindejaars Conferentie in het Wilminktheater met Nathalie Baartman, André Manuel, Bert Eeftink en Jan Riesewijk zou kunnen doorgaan. Wellicht zou hooguit nog een registratie, zonder publiek, door TV Oost tot de mogelijkheden behoren.
Voor het overige zijn alle kerst-gerelateerde voorstellingen in het Wilminktheater afgelast. Zoals Scrooge, maar ook Diner veur ene, de Twentse versie van de hilarische Britse kerstklassieker Diner for one. Met Laus Steenbeeke in de hoofdrol. Dezelfde Laus Steenbeeke, die ook schitterde in meerdere rollen in ‘Tot Tubbig en niet verder’.
Buitengewoon treurig allemaal. Juist in deze donkere tijden, waarin theater (kunst meer in het algemeen) voor lichtpuntjes zou kunnen zorgen, mag ’t niet. Kan ’t niet. Net toen ik op het punt stond te vervallen in somberte en mezelf te wentelen in zelfbeklag, kreeg ik een berichtje van Theater Concordia in Enschede. Ik kreeg zomaar een voorstelling cadeau tijdens de lockdown. Een kerstconcert van het Valerius Ensemble. Live gestreamd vanuit het knusse theatertje in Enschede. Maandag 20 december vanaf 12.30 u. Kijk, daar knapt een mens van op. Ik telde m’n zegeningen. Net voor het te laat was de voorlopig laatste voorstelling van André Manuel gezien, lezing over Artemisia bijgewoond in het Rijksmuseum Twenthe en de schitterende tentoonstelling gezien en dan ook nog ‘Tot Tubbig en niet verder’ gezien. Ik kom de dagen tot 14 januari wel door. En – vooruit Hugo – het Weihnachtsoratorium op cd kan ook mooi zijn.
Ben Siemerink
Als een donkere wolk hing de hele ochtend al het aanzwellende gerucht over een mogelijke ingelaste persconferentie met de mogelijke aankondiging van een nieuwe lockdown boven de voorstelling. Toen we in Tubbergen arriveerden was de persco inmiddels een feit en de boodschap dat Van Dissel het duo Mark & Hugo zou bijstaan, voorspelde niet veel goeds.
Met gemengde gevoelens – dit zou wel eens echt de allerlaatste voorstelling kunnen zijn van ‘Tot Tubbig en niet verder’ – namen we plaats op de tribune. Daar zat ook de schrijver van het stuk, Laurens ten Den. Hij was toch maar even gekomen, omdat hij bang was dat de allerlaatste voorstelling, op de dag dat op de kop af 50 jaar geleden de ruilverkavelingsrellen in Tubbergen plaats vonden, wel eens niet door kon gaan. Er stonden overal op de tribune camera’s opgesteld om de – zeer waarschijnlijk laatste – uitvoering vast te leggen. ‘Dan hebben we in elk geval de beelden nog’, sprak Ten Den gelaten.
Na afloop bespraken we nog even wat er nog meer zou komen te vervallen. Voor hem. Voor collega’s in het vak. Nou ja, het was maar de vraag of en, zo ja in welke vorm, bijvoorbeeld de traditionele, door hem geregisseerde, Twentse Eindejaars Conferentie in het Wilminktheater met Nathalie Baartman, André Manuel, Bert Eeftink en Jan Riesewijk zou kunnen doorgaan. Wellicht zou hooguit nog een registratie, zonder publiek, door TV Oost tot de mogelijkheden behoren.
Voor het overige zijn alle kerst-gerelateerde voorstellingen in het Wilminktheater afgelast. Zoals Scrooge, maar ook Diner veur ene, de Twentse versie van de hilarische Britse kerstklassieker Diner for one. Met Laus Steenbeeke in de hoofdrol. Dezelfde Laus Steenbeeke, die ook schitterde in meerdere rollen in ‘Tot Tubbig en niet verder’.
Buitengewoon treurig allemaal. Juist in deze donkere tijden, waarin theater (kunst meer in het algemeen) voor lichtpuntjes zou kunnen zorgen, mag ’t niet. Kan ’t niet. Net toen ik op het punt stond te vervallen in somberte en mezelf te wentelen in zelfbeklag, kreeg ik een berichtje van Theater Concordia in Enschede. Ik kreeg zomaar een voorstelling cadeau tijdens de lockdown. Een kerstconcert van het Valerius Ensemble. Live gestreamd vanuit het knusse theatertje in Enschede. Maandag 20 december vanaf 12.30 u. Kijk, daar knapt een mens van op. Ik telde m’n zegeningen. Net voor het te laat was de voorlopig laatste voorstelling van André Manuel gezien, lezing over Artemisia bijgewoond in het Rijksmuseum Twenthe en de schitterende tentoonstelling gezien en dan ook nog ‘Tot Tubbig en niet verder’ gezien. Ik kom de dagen tot 14 januari wel door. En – vooruit Hugo – het Weihnachtsoratorium op cd kan ook mooi zijn.
Ben Siemerink
