Ben Siemerink, hoofdredacteur TKKR
Mark Rutte is een zwart gat
Opeens viel deze week voor mij het kwartje: Mark Rutte is geen teflonpan, maar een zwart gat.
Vanwaar dit plotselinge inzicht?
Ik viel midden in Op 1, waar weer eens twee slachtoffers van de kinderopvangtoeslagenaffaire (schandaal, moet ik op last van Pieter Omtzigt sinds deze week zeggen) hun hemeltergende verhaal kwamen doen. Ze zaten er om te vertellen over een nieuwe episode in de never ending story over een vermeende rechtstaat die willens en wetens haar eigen burgers door de gehaktmolen haalt. Wat formeler geformuleerd, de halsstarrige weigering van democratisch gekozen hoeders van die rechtstaat om met terugwerkende kracht recht te doen aan slachtoffers. In dit specifieke geval ging het om slachtoffers van het schandaal, die in dubbel opzicht tot slachtoffer waren gemaakt, omdat als gevolg van het hun aangedane onrecht ook nog eens hun kinderen uit huis waren gezet.
Daar was deze week een debat over in de Kamer. Waar de complete oppositie – onder het toeziend oog van slachtoffers op de publieke – urenlang verbaal vergeefs inbeukte op vak K. Met daarin een zalvende, deemoedig prevelende minister van rechtsbescherming en een premier, die geen krimp gaf. Die weigerde afstand te nemen van het mede onder zijn eindverantwoordelijkheid gebouwde, nietsontziende Systeem dat aantoonbaar burgers vermorzelt. En niet schroomt om slachtoffers, die al uitgeteld op de grond liggen, nog verder in de ellende te duwen. Zeker, de premier wilde best toegeven dat het Systeem wellicht wat kleine aanpassingen behoefde, maar hij bleef pal staan voor de professionals, die het mogelijk foute Systeem naar beste weten en kunnen hadden uitgevoerd. Er moest eerst maar eens worden aangetoond, waar dan eventueel precies die foutjes gemaakt waren, voordat er zomaar recht kon worden gedaan aan alle slachtoffers, die zich er op beriepen slachtoffer te zijn. En de premier – de bestudeerd meelevende blik gericht op de van ingehouden woede kolkende publieke tribune – vroeg de slachtoffers om nog wat geduld. Immers, er was voortvarend begonnen met wat kleine reparaties van het Systeem. En dat vergt nu eenmaal tijd.
Een surrealistisch moment.
Daar stond de man, die nog niet zo lang geleden terug trad omdat hij net iets te lang om geduld had gevraagd van slachtoffers van een onder zijn verantwoordelijkheid gebouwd, niets of niemand ontziend overheidssysteem, gebaseerd op wantrouwen.
Even terug naar Op 1, waar na de slachtoffers van het kinderopvangtoeslagenschandaal, twee hooggeleerde wetenschappers aanschoven, die betrokken waren bij het ‘fotograferen’ van een zwart gat. Fascinerende, maar voor een leek nauwelijks te bevatten, materie. Wat Sven Kockelmann dan ook bracht tot de oer-Nederlandse vraag der vragen: Wat hebben we er aan?! Terwijl de wetenschappers blijmoedig probeerden het onbevattelijke bevattelijk te maken, viel mijn blik af en toe op de twee vrouwen die net hun verhaal hadden gedaan over het kinderopvangtoeslagenschandaal. Aanvankelijk wist ik niet wat ik in hun blikken moest lezen. Maar opeens zag ik wat zij zagen:
Mark Rutte is een zwart gat.
En toen moest ik denken aan wat een wetenschapsjournalist van de Volkskrant over een zwart gat had geschreven. ‘Alles wat er in de buurt komt wordt opgeslokt en verscheurd.’
Maar goed, wat hebben we nu – om met Sven Kockelmann te spreken - aan de wetenschap dat Mark Rutte een zwart gat is?
Die vraag zouden we kunnen stellen aan de PvdA van Diederik Samsom. En, met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid, over een tijdje ook aan Sigrid Kaag van D66, Wopke Hoekstra van het CDA en Gert-Jan Segers van de Christen Unie.
Maar uiteindelijk zullen we die vraag aan onszelf moeten stellen als we weer in het stemhokje staan.
Ben Siemerink
Vanwaar dit plotselinge inzicht?
Ik viel midden in Op 1, waar weer eens twee slachtoffers van de kinderopvangtoeslagenaffaire (schandaal, moet ik op last van Pieter Omtzigt sinds deze week zeggen) hun hemeltergende verhaal kwamen doen. Ze zaten er om te vertellen over een nieuwe episode in de never ending story over een vermeende rechtstaat die willens en wetens haar eigen burgers door de gehaktmolen haalt. Wat formeler geformuleerd, de halsstarrige weigering van democratisch gekozen hoeders van die rechtstaat om met terugwerkende kracht recht te doen aan slachtoffers. In dit specifieke geval ging het om slachtoffers van het schandaal, die in dubbel opzicht tot slachtoffer waren gemaakt, omdat als gevolg van het hun aangedane onrecht ook nog eens hun kinderen uit huis waren gezet.
Daar was deze week een debat over in de Kamer. Waar de complete oppositie – onder het toeziend oog van slachtoffers op de publieke – urenlang verbaal vergeefs inbeukte op vak K. Met daarin een zalvende, deemoedig prevelende minister van rechtsbescherming en een premier, die geen krimp gaf. Die weigerde afstand te nemen van het mede onder zijn eindverantwoordelijkheid gebouwde, nietsontziende Systeem dat aantoonbaar burgers vermorzelt. En niet schroomt om slachtoffers, die al uitgeteld op de grond liggen, nog verder in de ellende te duwen. Zeker, de premier wilde best toegeven dat het Systeem wellicht wat kleine aanpassingen behoefde, maar hij bleef pal staan voor de professionals, die het mogelijk foute Systeem naar beste weten en kunnen hadden uitgevoerd. Er moest eerst maar eens worden aangetoond, waar dan eventueel precies die foutjes gemaakt waren, voordat er zomaar recht kon worden gedaan aan alle slachtoffers, die zich er op beriepen slachtoffer te zijn. En de premier – de bestudeerd meelevende blik gericht op de van ingehouden woede kolkende publieke tribune – vroeg de slachtoffers om nog wat geduld. Immers, er was voortvarend begonnen met wat kleine reparaties van het Systeem. En dat vergt nu eenmaal tijd.
Een surrealistisch moment.
Daar stond de man, die nog niet zo lang geleden terug trad omdat hij net iets te lang om geduld had gevraagd van slachtoffers van een onder zijn verantwoordelijkheid gebouwd, niets of niemand ontziend overheidssysteem, gebaseerd op wantrouwen.
Even terug naar Op 1, waar na de slachtoffers van het kinderopvangtoeslagenschandaal, twee hooggeleerde wetenschappers aanschoven, die betrokken waren bij het ‘fotograferen’ van een zwart gat. Fascinerende, maar voor een leek nauwelijks te bevatten, materie. Wat Sven Kockelmann dan ook bracht tot de oer-Nederlandse vraag der vragen: Wat hebben we er aan?! Terwijl de wetenschappers blijmoedig probeerden het onbevattelijke bevattelijk te maken, viel mijn blik af en toe op de twee vrouwen die net hun verhaal hadden gedaan over het kinderopvangtoeslagenschandaal. Aanvankelijk wist ik niet wat ik in hun blikken moest lezen. Maar opeens zag ik wat zij zagen:
Mark Rutte is een zwart gat.
En toen moest ik denken aan wat een wetenschapsjournalist van de Volkskrant over een zwart gat had geschreven. ‘Alles wat er in de buurt komt wordt opgeslokt en verscheurd.’
Maar goed, wat hebben we nu – om met Sven Kockelmann te spreken - aan de wetenschap dat Mark Rutte een zwart gat is?
Die vraag zouden we kunnen stellen aan de PvdA van Diederik Samsom. En, met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid, over een tijdje ook aan Sigrid Kaag van D66, Wopke Hoekstra van het CDA en Gert-Jan Segers van de Christen Unie.
Maar uiteindelijk zullen we die vraag aan onszelf moeten stellen als we weer in het stemhokje staan.
Ben Siemerink
