Ben Siemerink, hoofdredacteur TKKR
Mooi moment om dingen anders te doen
Telkens als ik in het verleden terugkeerde van een verblijf in zuidelijke Afrika nam ik me voor: Voortaan ga ik alles anders doen. Geen slaaf meer van klok en agenda, leven bij de dag, niet meer druk maken over een toekomst waarvan je toch niet weet wat die voor jou in petto heeft. Dat goede voornemen hield zelden lang stand. Vaak al na een paar dagen draafde ik als de spreekwoordelijke hamster weer m’n rondjes mee in de tredmolen van het jachtige westerse bestaan.
Nu de beperkende maatregelen van de corona-lockdown goeddeels zijn opgeheven, is er opnieuw zo’n moment aangebroken om jezelf af te vragen: ga ik zo snel mogelijk terug naar het oude normaal, of is er ook een nieuw normaal mogelijk. Ik heb mezelf plechtig voorgenomen om een aantal dingen anders te doen. Minder vliegen, meer aandacht voor familie en vrienden, de plichtmatige drie zoenen bij een begroeting terugbrengen tot maximaal twee. Om er maar een paar te noemen. ’t Zou – ik geef het eerlijk toe – enorm helpen wanneer je het gevoel zou hebben dat je er niet alleen voor staat. Nou, dat valt niet echt mee, als ik om me heen kijk en de media een beetje volg. Afgaande op de filemeldingen – en eigen ervaringen op de weg - zijn we als het gaat om woon-werkverkeer al weer zo’n beetje terug bij af. Met de radicale ideeën over een nieuwe bestuursstijl lijkt het ook zo’n vaart niet te lopen als we kijken naar de stroperige rituele dans rond de formatie, waarbij de naald inmiddels alweer in dezelfde groef van het oude politieke liedje is blijven steken. In Buitenhof hoor ik de voorvrouw van Urgenda aankondigen dat er een nieuwe rechtszaak komt omdat de hardleerse regering het verdomt om zelf mede vastgelegde maatregelen om voortschrijdende klimaatverandering te stoppen na te komen. En dan heb ik ’t nog helemaal niet gehad over ons stuurloze vlaggenschip ‘Oranje’ dat doelloos rond dobbert in de Europese wateren.
Zoals gezegd, dat helpt niet als je het zelf allemaal anders wilt doen. Zelfs niet met de vuistdikke vaststelling van Rutger Bregman dat de meeste mensen deugen binnen handbereik.
Maar dan, net als je op het punt staat te vervallen in somberheid en oude patronen, is er toch opeens een sprankje hoop. Bijvoorbeeld wanneer je leest dat de nieuwe generatie Twentse ondernemers – verenigd in de Young Twente Board – uitspreekt dat het allemaal anders moet. Niet langer streven naar vergroting van het Bruto Regionaal Product, maar Bruto Regionaal Geluk. Hoe realistisch dat is, weet ik niet, maar het stemt hoopvol. Alleen al om te volgen wat er van de idealen van deze jonge ondernemers terecht komt, is het de moeite waard om in het verschraalde medialandschap in Twente iets nieuws te beginnen. Met de ambitie om in elk geval in journalistieke zin een aantal dingen anders te doen.
Ben Siemerink
Nu de beperkende maatregelen van de corona-lockdown goeddeels zijn opgeheven, is er opnieuw zo’n moment aangebroken om jezelf af te vragen: ga ik zo snel mogelijk terug naar het oude normaal, of is er ook een nieuw normaal mogelijk. Ik heb mezelf plechtig voorgenomen om een aantal dingen anders te doen. Minder vliegen, meer aandacht voor familie en vrienden, de plichtmatige drie zoenen bij een begroeting terugbrengen tot maximaal twee. Om er maar een paar te noemen. ’t Zou – ik geef het eerlijk toe – enorm helpen wanneer je het gevoel zou hebben dat je er niet alleen voor staat. Nou, dat valt niet echt mee, als ik om me heen kijk en de media een beetje volg. Afgaande op de filemeldingen – en eigen ervaringen op de weg - zijn we als het gaat om woon-werkverkeer al weer zo’n beetje terug bij af. Met de radicale ideeën over een nieuwe bestuursstijl lijkt het ook zo’n vaart niet te lopen als we kijken naar de stroperige rituele dans rond de formatie, waarbij de naald inmiddels alweer in dezelfde groef van het oude politieke liedje is blijven steken. In Buitenhof hoor ik de voorvrouw van Urgenda aankondigen dat er een nieuwe rechtszaak komt omdat de hardleerse regering het verdomt om zelf mede vastgelegde maatregelen om voortschrijdende klimaatverandering te stoppen na te komen. En dan heb ik ’t nog helemaal niet gehad over ons stuurloze vlaggenschip ‘Oranje’ dat doelloos rond dobbert in de Europese wateren.
Zoals gezegd, dat helpt niet als je het zelf allemaal anders wilt doen. Zelfs niet met de vuistdikke vaststelling van Rutger Bregman dat de meeste mensen deugen binnen handbereik.
Maar dan, net als je op het punt staat te vervallen in somberheid en oude patronen, is er toch opeens een sprankje hoop. Bijvoorbeeld wanneer je leest dat de nieuwe generatie Twentse ondernemers – verenigd in de Young Twente Board – uitspreekt dat het allemaal anders moet. Niet langer streven naar vergroting van het Bruto Regionaal Product, maar Bruto Regionaal Geluk. Hoe realistisch dat is, weet ik niet, maar het stemt hoopvol. Alleen al om te volgen wat er van de idealen van deze jonge ondernemers terecht komt, is het de moeite waard om in het verschraalde medialandschap in Twente iets nieuws te beginnen. Met de ambitie om in elk geval in journalistieke zin een aantal dingen anders te doen.
Ben Siemerink
