Ben Siemerink, hoofdredacteur TKKR
Noaberschap als schaamlap voor angst voor vrömden
Kunnen we asjeblieft ophouden met het te pas en te onpas in de media rondpompen van het woord noaberschap. Zeker als het wordt gebezigd in één adem, of in één zin met Albergen. Ik kan het niet meer horen, ik kan het niet meer lezen.
En al helemaal niet als het oeroude Nedersaksische solidariteitsprincipe er met de haren wordt bij gesleept door types als John de Vries. Voor mij als boerenzoon van oale groond staat noaberschap voor omzien naar elkaar in goede en slechte tijden.
De Vries groeide de afgelopen weken uit tot het ‘gezicht’ (en megafoon) van het verzet tegen een asielzoekerscentrum in Albergen. De regionale courant gaf hem met een paginagroot artikel een opkontje om ‘zijn’ Albergen vanaf de barricaden te beloven dat hij tot het uiterste zou gaan om de komst van honderden asielzoekers naar Landhotel ’t Elsuys te verhinderen. Hoe ver dat in de praktijk gaat, weten we inmiddels. Direct nadat bekend wordt dat het hotel door het COA is aangekocht, moet de eigenaresse onder politiebegeleiding onderduiken. Vervolgens probeert De Vries met een groep andere ondernemers zelf het hotel te kopen. En tenslotte voelt de eigenaresse zich kennelijk dusdanig geïntimideerd dat ze zelf onder de door beide partijen ondertekende koopakte probeert uit te komen. Het COA ziet zich gedwongen dat met een kort geding te verhinderen.
Wie is deze John de Vries, die in de regionale courant vrij baan krijgt zichzelf als verzetsheld op het schild te hijsen? Welaan, hij ziet zichzelf als een Obelix. En Albergen is voor hem het kleine Gallische dorpje dat dapper stand houdt tegen de Romeinen (lees: de regering). Beeldend schetst hij in het artikel hoe het verzetsvuur in hem ontbrandt als hij, met zijn gezin in een camper op vakantie in Portugal, hoort dat zijn geliefde dorp in gevaar is. Dat de toekomst van zijn familie, zijn dochters van 10 en 15 op het spel staat. Hoe, immers, moet hij zijn dochter van 10 uitleggen dat ze straks niet meer veilig over straat kan en misschien wel niet op haar eigen school kan blijven? En wat nou, racisme? Heeft hij niet hoogstpersoonlijk onlangs nog een Syriër die ‘een beetje verdwaald’ was, gewoon even naar z’n huis gebracht? De Vries rijdt – het kippenvel op z’n gespierde armen vanwege de heroïsche taak die hem wacht – vrijwel in één ruk terug naar zijn geliefde dorp.
John de Vries heeft altijd al het beste voorgehad met zijn mooi Albergen. Als lid van dorpsraad heeft hij zich als een Don Quichot al verzet tegen de windmolens; ook al zonder overleg met de dorpsraad opgedrongen door die rare Romeinen in Den Haag. En om nog beter te kunnen opkomen voor de belangen van Albergen, heeft hij zich vervolgens aangesloten bij een nieuwe politieke partij in de gemeente Tubbergen: Keerpunt22. Die partij is na de laatst gehouden verkiezingen met Stijn Hesselink vertegenwoordigd in de gemeenteraad van Tubbergen. Deze Stijn Hesselink bezette korte tijd een zetel in Provinciale Staten namens Forum voor Democratie, om zich al snel af te splitsen en door te gaan met de Onafhankelijk Conservatieve Liberalen. Voorafgaand aan de gemeenteraadsverkiezingen kon Stijn Hesselink vanzelfsprekend niet genoeg benadrukken dat dit alles los stond van het nieuwe lokale initiatief Keerpunt22.
Wat zegt John de Vries er zelf over dat hij politiek de mouwen opstroopt met Keerpunt22? Citaat op de website van de partij: ‘We wonen in zo'n mooi (natuur)gebied, laten we dat zo houden. Laten we het noaberschap en het kleine, fijne vertrouwde koesteren. Elkaar half staan en helpen. Met elkaar, veur mekaar.’
Mooie woorden. Ik zou zeggen: handel er ook naar. En gebruik asjeblieft nooit meer het woord noaberschap. Het verzet tegen een azc in Albergen heeft helemaal niks met noaberschap te maken. Dat is xenofobie en niks anders. Op z’n Twents: ongefundeerde angst voor vrömden.
En al helemaal niet als het oeroude Nedersaksische solidariteitsprincipe er met de haren wordt bij gesleept door types als John de Vries. Voor mij als boerenzoon van oale groond staat noaberschap voor omzien naar elkaar in goede en slechte tijden.
De Vries groeide de afgelopen weken uit tot het ‘gezicht’ (en megafoon) van het verzet tegen een asielzoekerscentrum in Albergen. De regionale courant gaf hem met een paginagroot artikel een opkontje om ‘zijn’ Albergen vanaf de barricaden te beloven dat hij tot het uiterste zou gaan om de komst van honderden asielzoekers naar Landhotel ’t Elsuys te verhinderen. Hoe ver dat in de praktijk gaat, weten we inmiddels. Direct nadat bekend wordt dat het hotel door het COA is aangekocht, moet de eigenaresse onder politiebegeleiding onderduiken. Vervolgens probeert De Vries met een groep andere ondernemers zelf het hotel te kopen. En tenslotte voelt de eigenaresse zich kennelijk dusdanig geïntimideerd dat ze zelf onder de door beide partijen ondertekende koopakte probeert uit te komen. Het COA ziet zich gedwongen dat met een kort geding te verhinderen.
Wie is deze John de Vries, die in de regionale courant vrij baan krijgt zichzelf als verzetsheld op het schild te hijsen? Welaan, hij ziet zichzelf als een Obelix. En Albergen is voor hem het kleine Gallische dorpje dat dapper stand houdt tegen de Romeinen (lees: de regering). Beeldend schetst hij in het artikel hoe het verzetsvuur in hem ontbrandt als hij, met zijn gezin in een camper op vakantie in Portugal, hoort dat zijn geliefde dorp in gevaar is. Dat de toekomst van zijn familie, zijn dochters van 10 en 15 op het spel staat. Hoe, immers, moet hij zijn dochter van 10 uitleggen dat ze straks niet meer veilig over straat kan en misschien wel niet op haar eigen school kan blijven? En wat nou, racisme? Heeft hij niet hoogstpersoonlijk onlangs nog een Syriër die ‘een beetje verdwaald’ was, gewoon even naar z’n huis gebracht? De Vries rijdt – het kippenvel op z’n gespierde armen vanwege de heroïsche taak die hem wacht – vrijwel in één ruk terug naar zijn geliefde dorp.
John de Vries heeft altijd al het beste voorgehad met zijn mooi Albergen. Als lid van dorpsraad heeft hij zich als een Don Quichot al verzet tegen de windmolens; ook al zonder overleg met de dorpsraad opgedrongen door die rare Romeinen in Den Haag. En om nog beter te kunnen opkomen voor de belangen van Albergen, heeft hij zich vervolgens aangesloten bij een nieuwe politieke partij in de gemeente Tubbergen: Keerpunt22. Die partij is na de laatst gehouden verkiezingen met Stijn Hesselink vertegenwoordigd in de gemeenteraad van Tubbergen. Deze Stijn Hesselink bezette korte tijd een zetel in Provinciale Staten namens Forum voor Democratie, om zich al snel af te splitsen en door te gaan met de Onafhankelijk Conservatieve Liberalen. Voorafgaand aan de gemeenteraadsverkiezingen kon Stijn Hesselink vanzelfsprekend niet genoeg benadrukken dat dit alles los stond van het nieuwe lokale initiatief Keerpunt22.
Wat zegt John de Vries er zelf over dat hij politiek de mouwen opstroopt met Keerpunt22? Citaat op de website van de partij: ‘We wonen in zo'n mooi (natuur)gebied, laten we dat zo houden. Laten we het noaberschap en het kleine, fijne vertrouwde koesteren. Elkaar half staan en helpen. Met elkaar, veur mekaar.’
Mooie woorden. Ik zou zeggen: handel er ook naar. En gebruik asjeblieft nooit meer het woord noaberschap. Het verzet tegen een azc in Albergen heeft helemaal niks met noaberschap te maken. Dat is xenofobie en niks anders. Op z’n Twents: ongefundeerde angst voor vrömden.
