Ben Siemerink, hoofdredacteur TKKR
Persmomentje met Jill komt te laat
We hadden u met TKKR nog graag deelgenoot gemaakt van de verdere avonturen van Oranjeleeuwin Jill Roord in Japan. Helaas, ’t blijft bij slechts één (1) aflevering van haar Olympisch dagboek. En dat heeft niets te maken met het trieste feit dat onze dappere Oranjevrouwen het weer eens niet konden bolwerken tegen Team US (en Jill alweer op de terugweg is naar Oldenzaal).
Nee, dat er geen dagboek meer komt van Jill heeft alles te maken met de razendsnelle professionalisering van het vrouwenvoetbal. Wat betekent dat de vrouwen dankzij een indrukwekkende inhaalrace in rap tempo de mannelijke broodvoetballers in veel opzichten naar de kroon dreigen te steken. Zo werden de Leeuwinnen al Europees kampioen, maakten diverse speelsters droomtransfers naar Europese topclubs (Lieke Martens naar Barcelona, onze Jill naar Wolfsburg) en werd zowaar de voorheen op de sportpagina’s in een hoekje weggestopte vaderlandse vrouwencompetitie opeens televisiewaardig bevonden. Maar, zoals alles in het leven, hep ook in dit geval elk voordeel z’n nadeel. Want, zie, waar de Mannen van Oranje inmiddels zijn verworden tot ‘een veredeld stelletje sterren’ (dixit Van Gaal), dreigt het nu met de voetbalvrouwen ook die kant op te gaan. Hou me ten goede, dat ligt niet aan de speelsters van Oranje, want die zijn, voor zover ik het kan bekijken nog net zo benaderbaar, onbevangen en spontaan als tijdens de euforie na het behalen van de Europese titel. Het ligt aan het systeem dat door de KNVB om het team wordt heen gebouwd. Een hermetisch gesloten systeem, met een onverbiddelijke perschef als poortwachter. Binnen dat systeem wordt alle spontaniteit vakkundig uit een spelersgroep geramd. Bij de mannen heeft dat systeem inmiddels de hoogste graad van perfectie bereikt. We zijn er aan gewend geraakt. Volledig murw ge-mediatrainde spelers, die net na een wedstrijd met zichtbare tegenzin een absurdistisch vraag-en-antwoordtoneelstukje opvoeren voor een plexiglazen wand met reclame, met een slippendrager met een microfoon als aangever.
Bij TKKR verkeerden we in de naïeve veronderstelling dat het bij het vrouwenvoetbal zo erg nog niet zou zijn. En zo kon het gebeuren, dat we zomaar doordrongen tot Jill Roord in Japan en er – sterker nog – in slaagden een stukje online te krijgen. Meteen de tweede poging om ongezien iets vanuit het bastion Oranjevrouwen naar buiten te smokkelen mislukte jammerlijk. De perschef/poortwachter had er lucht van gekregen en liet ons vriendelijk maar beslist weten dat dit toch echt niet de bedoeling was. Contact met een speelster kon enkel via de perschef en die alleen bepaalde of er contact mogelijk was en – belangrijker nog – het moment waarop. Ze hebben daar bij de afdeling Leeuwinnencommunicatie ook een term voor: Persmomentje. Wij hadden graag nog zo’n momentje met Jill gehad voorafgaand aan de cruciale wedstrijd tegen Team US. Helaas, het mailtje met dat verzoek was even aan de aandacht van het bevoegd persgezag ontsnapt. En toen het op donderdag wel boven water kwam, was het jammer genoeg al bedtijd in Japan voor Jill en de andere leeuwinnen. Eerstvolgende persmomentje: zondag 1 augustus. Beetje laat. Niet in het minst omdat de Leeuwinnen inmiddels zo jammerlijk de aftocht hebben geblazen. Maar ook hier hep dit nadeel weer een voordeel. Zodra Jill is teruggekeerd in Oldenzaal, kan ze zelf weer het moment bepalen waarop ze haar Olympische ervaring kan delen met de buitenwacht.
Ben Siemerink
Nee, dat er geen dagboek meer komt van Jill heeft alles te maken met de razendsnelle professionalisering van het vrouwenvoetbal. Wat betekent dat de vrouwen dankzij een indrukwekkende inhaalrace in rap tempo de mannelijke broodvoetballers in veel opzichten naar de kroon dreigen te steken. Zo werden de Leeuwinnen al Europees kampioen, maakten diverse speelsters droomtransfers naar Europese topclubs (Lieke Martens naar Barcelona, onze Jill naar Wolfsburg) en werd zowaar de voorheen op de sportpagina’s in een hoekje weggestopte vaderlandse vrouwencompetitie opeens televisiewaardig bevonden. Maar, zoals alles in het leven, hep ook in dit geval elk voordeel z’n nadeel. Want, zie, waar de Mannen van Oranje inmiddels zijn verworden tot ‘een veredeld stelletje sterren’ (dixit Van Gaal), dreigt het nu met de voetbalvrouwen ook die kant op te gaan. Hou me ten goede, dat ligt niet aan de speelsters van Oranje, want die zijn, voor zover ik het kan bekijken nog net zo benaderbaar, onbevangen en spontaan als tijdens de euforie na het behalen van de Europese titel. Het ligt aan het systeem dat door de KNVB om het team wordt heen gebouwd. Een hermetisch gesloten systeem, met een onverbiddelijke perschef als poortwachter. Binnen dat systeem wordt alle spontaniteit vakkundig uit een spelersgroep geramd. Bij de mannen heeft dat systeem inmiddels de hoogste graad van perfectie bereikt. We zijn er aan gewend geraakt. Volledig murw ge-mediatrainde spelers, die net na een wedstrijd met zichtbare tegenzin een absurdistisch vraag-en-antwoordtoneelstukje opvoeren voor een plexiglazen wand met reclame, met een slippendrager met een microfoon als aangever.
Bij TKKR verkeerden we in de naïeve veronderstelling dat het bij het vrouwenvoetbal zo erg nog niet zou zijn. En zo kon het gebeuren, dat we zomaar doordrongen tot Jill Roord in Japan en er – sterker nog – in slaagden een stukje online te krijgen. Meteen de tweede poging om ongezien iets vanuit het bastion Oranjevrouwen naar buiten te smokkelen mislukte jammerlijk. De perschef/poortwachter had er lucht van gekregen en liet ons vriendelijk maar beslist weten dat dit toch echt niet de bedoeling was. Contact met een speelster kon enkel via de perschef en die alleen bepaalde of er contact mogelijk was en – belangrijker nog – het moment waarop. Ze hebben daar bij de afdeling Leeuwinnencommunicatie ook een term voor: Persmomentje. Wij hadden graag nog zo’n momentje met Jill gehad voorafgaand aan de cruciale wedstrijd tegen Team US. Helaas, het mailtje met dat verzoek was even aan de aandacht van het bevoegd persgezag ontsnapt. En toen het op donderdag wel boven water kwam, was het jammer genoeg al bedtijd in Japan voor Jill en de andere leeuwinnen. Eerstvolgende persmomentje: zondag 1 augustus. Beetje laat. Niet in het minst omdat de Leeuwinnen inmiddels zo jammerlijk de aftocht hebben geblazen. Maar ook hier hep dit nadeel weer een voordeel. Zodra Jill is teruggekeerd in Oldenzaal, kan ze zelf weer het moment bepalen waarop ze haar Olympische ervaring kan delen met de buitenwacht.
Ben Siemerink
