Ben Siemerink, hoofdredacteur TKKR
Sneu, ’n laatste magisch moment met Manuel
Het zou een cynische grap van hem zelf kunnen zijn. Een cabaretier bedenkt als titel voor zijn nieuwe theaterprogramma: SNEU. En, net als hij met dat programma de theaters in wil, komt corona. Heb je die grap gehoord over het nieuwe programma van André Manuel? Nou, dat komt niet! Sneu, hà¨.
Als het er na een seizoen van niet of nauwelijks spelen op lijkt dat het eindelijk weer kan, moeten natuurlijk de wervende teksten van de theaters fluks worden aangepast. En dan krijg je dus zinnetjes als ‘SNEU was volgens sommigen de allerbeste voorstelling die afgelopen seizoen niet gespeeld is’. En ‘voor alles is SNEU een hartstochtelijke pleidooi voor het podium als onveilige werkplek’. Met als uitsmijter: ‘Gaat dat dus zien! Als het weer kan. Hopelijk na de zevende golf’.
Nou zo lang hoefde ik niet te wachten. Al scheelde het niet veel. Letterlijk aan de vooravond van de persconferentie, waarin zou worden aangekondigd dat de cultuursector weer eens op slot gaat, stond André Manuel in het kleine theater in de stad waar ik woon. Het werd een even intense als onwezenlijke avond. De dreiging van een nieuwe lockdown voor de theaters hing als een zwarte wolk boven podium en zaal. En daarmee het besef, dat het voorlopig wel weer eens de laatste keer zou kunnen zijn dat we met elkaar onderdeel waren van een bijzondere collectieve ervaring, die een avond in het theater of concertzaal in het beste geval biedt. Jammer, dat onze corona-minister Hugo de Jonge er niet bij was. Had hij aan den lijve kunnen ervaren dat het door de ziel snijdende lied ‘Magie’ van Manuel live op het podium toch heel anders klinkt dan wanneer je het thuis bijvoorbeeld via Spotify beluistert.
Kan aan mij liggen, maar ik had deze week het gevoel dat dit lied over een artiest die de magie van het theater mist intenser klonk dan ooit. Ik had heel sterk het gevoel dat het uit z’n tenen kwam. Of uit z’n gal, dat weet je bij Manuel nooit precies. Hoe dan ook, het klonk als een bijna wanhopige hartenkreet. Als een klaagzang namens de hele cultuursector.
Een strofe uit dat lied:
Ik mis het geven en het krijgen
Ik mis wat kan en wat niet mag
Ik mis de twinkel in uw ogen
En het schudden van uw hoofd
Een toegift als een nachtkaars
Waar u vuurwerk was beloofd.
Ach, ja. De magie van theater. Manuel en al zijn collega’s zullen het opnieuw een tijdje moeten missen. En daarmee wij, het theater minnende publiek, natuurlijk ook. Kijk, ik kan voorlopig wel even teren op een paar magische momenten met Manuel eerder deze week. Maar hoe lang houden Manuel en de zijnen, die er van moeten leven, het nog uit als de boven ons gestelden kunst als een hobby beschouwen en hun meest magische momenten beleven bij het opzetten van een cd’tje of bij een concert van De Toppers?
Ben Siemerink
Als het er na een seizoen van niet of nauwelijks spelen op lijkt dat het eindelijk weer kan, moeten natuurlijk de wervende teksten van de theaters fluks worden aangepast. En dan krijg je dus zinnetjes als ‘SNEU was volgens sommigen de allerbeste voorstelling die afgelopen seizoen niet gespeeld is’. En ‘voor alles is SNEU een hartstochtelijke pleidooi voor het podium als onveilige werkplek’. Met als uitsmijter: ‘Gaat dat dus zien! Als het weer kan. Hopelijk na de zevende golf’.
Nou zo lang hoefde ik niet te wachten. Al scheelde het niet veel. Letterlijk aan de vooravond van de persconferentie, waarin zou worden aangekondigd dat de cultuursector weer eens op slot gaat, stond André Manuel in het kleine theater in de stad waar ik woon. Het werd een even intense als onwezenlijke avond. De dreiging van een nieuwe lockdown voor de theaters hing als een zwarte wolk boven podium en zaal. En daarmee het besef, dat het voorlopig wel weer eens de laatste keer zou kunnen zijn dat we met elkaar onderdeel waren van een bijzondere collectieve ervaring, die een avond in het theater of concertzaal in het beste geval biedt. Jammer, dat onze corona-minister Hugo de Jonge er niet bij was. Had hij aan den lijve kunnen ervaren dat het door de ziel snijdende lied ‘Magie’ van Manuel live op het podium toch heel anders klinkt dan wanneer je het thuis bijvoorbeeld via Spotify beluistert.
Kan aan mij liggen, maar ik had deze week het gevoel dat dit lied over een artiest die de magie van het theater mist intenser klonk dan ooit. Ik had heel sterk het gevoel dat het uit z’n tenen kwam. Of uit z’n gal, dat weet je bij Manuel nooit precies. Hoe dan ook, het klonk als een bijna wanhopige hartenkreet. Als een klaagzang namens de hele cultuursector.
Een strofe uit dat lied:
Ik mis het geven en het krijgen
Ik mis wat kan en wat niet mag
Ik mis de twinkel in uw ogen
En het schudden van uw hoofd
Een toegift als een nachtkaars
Waar u vuurwerk was beloofd.
Ach, ja. De magie van theater. Manuel en al zijn collega’s zullen het opnieuw een tijdje moeten missen. En daarmee wij, het theater minnende publiek, natuurlijk ook. Kijk, ik kan voorlopig wel even teren op een paar magische momenten met Manuel eerder deze week. Maar hoe lang houden Manuel en de zijnen, die er van moeten leven, het nog uit als de boven ons gestelden kunst als een hobby beschouwen en hun meest magische momenten beleven bij het opzetten van een cd’tje of bij een concert van De Toppers?
Ben Siemerink
