Ben Siemerink, hoofdredacteur TKKR
Welk geslacht heeft het Gouden Kalf eigenlijk?
Het zijn verwarrende tijden voor een witte man van zekere leeftijd. Nu weer het bericht dat er voortaan enkel nog genderneutrale Gouden Kalveren zullen worden toegekend aan het filmacteursgilde. Dus, geen aparte prijs meer voor de mannelijke en vrouwelijke hoofdrol in een Nederlandse film. Wat moet ik daar nou weer van vinden? Terwijl ik dit stukje tik, hoor ik een beroemde Nederlandse acteur op de radio fulmineren bij wie naar eigen zeggen de stoom uit de oren komt. Maar ja, die is wit, meermaals gelauwerd en – net als ik – van zekere leeftijd.
Waarom verwarren dit soort discussies mij zo? Ik denk vooral omdat ik mij voortdurend afvraag waar dit allemaal eindigt. Hoelang duurt het nog voordat de discussie losbarst over het geslacht van het Gouden Kalf? Hoeveel letters van het alfabet hebben we nog nodig om de volledige lhbti+gemeenschap tevreden te stellen? Welke kleuren moeten nog aan de regenboogvlag worden toegevoegd om de homobeweging volledig inclusief te maken? Hoe slaagt Sylvana Simons er in om alle kikkers in de kleurrijke kruiwagen Bij1 bij elkaar te houden? Wat voegt de nieuwe omroep ZWART toe aan het op de laatste benen lopende publieke omroepbestel? Terwijl ik mij het hoofd breek over dit soort vragen, zie ik in het 8 Uur Journaal een itempje over het WK Vissen Voor Vrouwen dat dit jaar in Lelystad wordt gehouden. Een kanshebster voor goud, die aan het trainen is (ja, echt waar), legt het welwillend uit. Vissen is zwaar, zegt ze, vooral als het waait. Daarom vissen vrouwen ook met een iets kortere hengel dan de mannen. Het betoog van onze hoop op vrouwelijk visgoud wordt ruw onderbroken omdat ze beet heeft. En wat zit er aan het haakje? Geen joekel van een snoek. Nee, een minuscuul brasempje! Kijk, zo’n beeld doet de emancipatie van de vrouw in een sportvisserij natuurlijk geen goed.
Wat dichter bij huis nam bij mij de verwarring over de man-vrouw verhoudingen deze week nog verder toe. Dat had er mee te maken dat we als Twente weer eens bovenaan in het linkerrijtje staan. Niet bepaald in positieve zin, maar toch. Uit de meest recente Gezondheidsmonitor, gebaseerd op cijfers van alle GGD’s, blijkt namelijk dat hier (en in Amsterdam) relatief de meeste zware drinkers wonen. In Twente is 10.4 procent een zware drinker. Ter vergelijking, landelijk was dat vorig jaar zo’n acht procent. Bij nadere bestudering van de cijfers en percentages van dit onderzoek komt naar voren dat er onderscheid wordt gemaakt tussen mannen en vrouwen. Mannen worden als zware drinker aangemerkt wanneer ze minimaal één keer per week zes glazen alcohol achterover slaan. Vrouwen kunnen met vier glazen toe om toe te treden tot de zwaarste categorie. Is dit eerlijk, vraag ik mij dan af. En, wat moet er gebeuren om deze kloof tussen mannen en vrouwen te overbruggen? Moeten mannen minder gaan drinken? Of vrouwen juist meer? Vragen, vragen, vragen. Je zou er dorst van krijgen. Bestaat er eigenlijk al zoiets als een genderneutraal biertje?
Ben Siemerink
Waarom verwarren dit soort discussies mij zo? Ik denk vooral omdat ik mij voortdurend afvraag waar dit allemaal eindigt. Hoelang duurt het nog voordat de discussie losbarst over het geslacht van het Gouden Kalf? Hoeveel letters van het alfabet hebben we nog nodig om de volledige lhbti+gemeenschap tevreden te stellen? Welke kleuren moeten nog aan de regenboogvlag worden toegevoegd om de homobeweging volledig inclusief te maken? Hoe slaagt Sylvana Simons er in om alle kikkers in de kleurrijke kruiwagen Bij1 bij elkaar te houden? Wat voegt de nieuwe omroep ZWART toe aan het op de laatste benen lopende publieke omroepbestel? Terwijl ik mij het hoofd breek over dit soort vragen, zie ik in het 8 Uur Journaal een itempje over het WK Vissen Voor Vrouwen dat dit jaar in Lelystad wordt gehouden. Een kanshebster voor goud, die aan het trainen is (ja, echt waar), legt het welwillend uit. Vissen is zwaar, zegt ze, vooral als het waait. Daarom vissen vrouwen ook met een iets kortere hengel dan de mannen. Het betoog van onze hoop op vrouwelijk visgoud wordt ruw onderbroken omdat ze beet heeft. En wat zit er aan het haakje? Geen joekel van een snoek. Nee, een minuscuul brasempje! Kijk, zo’n beeld doet de emancipatie van de vrouw in een sportvisserij natuurlijk geen goed.
Wat dichter bij huis nam bij mij de verwarring over de man-vrouw verhoudingen deze week nog verder toe. Dat had er mee te maken dat we als Twente weer eens bovenaan in het linkerrijtje staan. Niet bepaald in positieve zin, maar toch. Uit de meest recente Gezondheidsmonitor, gebaseerd op cijfers van alle GGD’s, blijkt namelijk dat hier (en in Amsterdam) relatief de meeste zware drinkers wonen. In Twente is 10.4 procent een zware drinker. Ter vergelijking, landelijk was dat vorig jaar zo’n acht procent. Bij nadere bestudering van de cijfers en percentages van dit onderzoek komt naar voren dat er onderscheid wordt gemaakt tussen mannen en vrouwen. Mannen worden als zware drinker aangemerkt wanneer ze minimaal één keer per week zes glazen alcohol achterover slaan. Vrouwen kunnen met vier glazen toe om toe te treden tot de zwaarste categorie. Is dit eerlijk, vraag ik mij dan af. En, wat moet er gebeuren om deze kloof tussen mannen en vrouwen te overbruggen? Moeten mannen minder gaan drinken? Of vrouwen juist meer? Vragen, vragen, vragen. Je zou er dorst van krijgen. Bestaat er eigenlijk al zoiets als een genderneutraal biertje?
Ben Siemerink
